Από το 2004 η χώρα μας εισήλθε και διανύει υπό την ηγεσία μοιραίων ηγετών την κρισιμότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της.

Η μοιραία περίοδος άνοιξε με την πρωθυπουργία του «μικρού» Κ. Καραμανλή.
Πώς και γιατί ψηφίστηκε ως αρχηγός, πρώτα της Ν.Δ. και κατόπιν ως πρωθυπουργός, ένας απλός βουλευτής, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε αξιωθεί να υπηρετήσει και να αναδείξει την αξιοσύνη του από καμιά κυβερνητική θέση; Και ο οποίος, στον πρότερο βίο του, προτού εγκατασταθεί στο «Πρυτανείο» της Βουλής, δεν είχε αποδείξει τις διαχειριστικές ικανότητές του ούτε καν ως υπεύθυνος… περιπτέρου;

Φταίει η πολιτική μας κουλτούρα, η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής μας ζωής και η ψυχολογία του οπαδού, η λατρεία και η προσκόλλησή μας στα «μεγάλα» ονόματα; Φταίει το πολιτικό μας σύστημα και ειδικότερα το εκλογικό σύστημα που εγκλωβίζει τους πολίτες στις κομματικές… «μάνδρες»;

Πώς και γιατί η «ονοματολαγνεία» μάς παγίδευσε και ψηφίσαμε -όσοι ψηφίσαμε- ως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια ως πρωθυπουργό το «μικρό» Γ. Παπανδρέου, ο οποίος, παρόλο ότι πλεονεκτούσε του Κ. Καραμανλή, διότι είχε προϋπηρετήσει ως υπουργός στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, είχε αποδείξει, αφότου ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, τη σοβαρή ανεπάρκειά του για την ανάληψη πρωταγωνιστικού ρόλου;

Και κατά πόσο αποτελεί σοβαρή δικαιολογία για τους δυο επιγόνους-κληρονόμους των μεγάλων ονομάτων και πρωθυπουργούς κατά τη μοιραία περίοδο 2004-2012 ότι ευθύνεται η αντιπολιτευτική τακτική που ασκούσαν οι αντίπαλοί τους, για την αδράνεια που επέδειξαν (ιδιαίτερα ο πρώτος) και την αδιαφορία ή την ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν έγκαιρα και αποτελεσματικά τα προβλήματα της χώρας;

Οπωσδήποτε η διακυβέρνηση της χώρας θα ήταν ευκολότερη και περισσότερο αποτελεσματικά τα μέτρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, εάν στην περίοδο της διακυβέρνησης Κ. Καραμανλή, ο Γ. Παπανδρέου ασκούσε περισσότερο εποικοδομητική αντιπολίτευση.

Και οπωσδήποτε θα ήσαν λιγότερο καταστροφικά τα αποτελέσματα του πρώτου «Μνημονίου», εάν ο τότε αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και αρχηγός της Ν.Δ. Σαμαράς δεν πρότασσε, μπροστά από τη σωτηρία της χώρας, την κατάκτηση της εξουσίας μέσω της «Αντιμνημονιακής» πολιτικής των Ζαππείων· όμως η καλή ή η κακή διακυβέρνηση της χώρας τελικά κρίνεται και ο ηγέτης αξιολογείται από το κατά πόσον ο ίδιος και η κυβέρνησή του είχε επίγνωση της πραγματικής κατάστασης της χώρας, από το κατά πόσον διέθετε επεξεργασμένο σχέδιο δράσης, από το κατά πόσον επιστράτευσε το άξιο και κατάλληλο δυναμικό της χώρας, από το κατά πόσον ενέπνευσε το λαό και τον έπεισε για την αναγκαιότητα των μέτρων που πρέπει να εφαρμοστούν, και, κυρίως, από το κατά πόσον τ ό λ μ η σ ε (αδιαφορώντας για το «πολιτικό κόστος») να πράξει τα «δέοντα» για την αντιμετώπιση των κρίσιμων περιστάσεων.

Με αυτά, λοιπόν, τα κριτήρια οι δυο ανωτέρω ηγέτες εγγράφονται στην ιστορική μνήμη ως μοιραίοι, διότι όχι μόνον δεν ανταποκρίθηκαν με επάρκεια στις απαιτήσεις της ιστορικής συγκυρίας, αλλά με την πολιτική που ακολούθησαν επιδείνωσαν την κατάσταση της χώρας και επισώρευσαν πρόσθετα προβλήματα.

Οι διάδοχοι των Καραμανλή-Παπανδρέου, Σαμαράς και Βενιζέλος βαρύνονται ασφαλώς με ορισμένα σφάλματα της πολιτικής που άσκησαν, τα οποία μπορούν να χαρακτηρισθούν και ως μοιραία για την κατοπινή πορεία της χώρας: όσον αφορά τον Σαμαρά, μοιραίο σφάλμα του αποτέλεσε η αντιμνημονιακή πολιτική των Ζαππείων, που εξέθρεψε στη συνέχεια τον άκρατο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, και η «νόθευση» -στα μισά του δρόμου για την έξοδο από τα μνημόνια- με ισχυρή δόση λαϊκισμού της πολιτικής που είχε εγκαινιάσει από τον Ιούνιο του 2012 και ακολούθησε ως τον Ιούνιο του 2014.

Και όσον αφορά τον Βενιζέλο, μοιραία αποδείχτηκε η υποχωρητικότητα που επέδειξε έναντι του Γ. Παπανδρέου το 2010, όταν πρότεινε να προκληθεί η Ν.Δ. να αναλάβει από κοινού με το ΠΑΣΟΚ την ευθύνη της αποδοχής του πρώτου «Μνημονίου» (ως γνωστόν, ο Βενιζέλος πρότεινε -αλλά δεν έγινε δεκτή η πρότασή του- να τεθεί ως όρος αποδοχής του πρώτου μνημονίου η ψήφισή του στη Βουλή από την πλειοψηφία -τουλάχιστον- 180 βουλευτών) .Παρά τα μοιραία, όμως, σφάλματά τους, δεν πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να συμπεριληφθούν στη χορεία των μοιραίων πολιτικών ηγετών, διότι επέδειξαν σε πολλές περιπτώσεις πολιτική τόλμη και ανέλαβαν το μεγάλο πολιτικό κόστος για τα κόμματά τους, παίρνοντας επώδυνα αλλά όμως αναγκαία μέτρα για την αποτροπή μιας μεγαλύτερης καταστροφής για τη χώρα και το λαό.

Οι μεγάλοι μοιραίοι της πολιτικής κατά την περίοδο 2012-2014 υπήρξαν οι δύο ηγέτες της Αριστεράς: ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ Φ. Κουβέλης και ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρας. Άτολμος και κοντόθωρος μικροπολιτικός ο πρώτος, που λογάριαζε -λανθασμένα, όπως αποδείχτηκε- το συμφέρον το προσωπικό και του κόμματός του πάνω από το συμφέρον της χώρας· Τυχοδιώκτης και αδίστακτος εξουσιομανής ο δεύτερος, που δεν δίστασε εξάπτοντας τα πάθη να οδηγήσει στα πρόθυρα εμφύλιου πολέμου το λαό και να ψηφοθηρεί εκμεταλλευόμενος τη δεινή θέση στην οποία είχαν περιέλθει λόγω της κρίσης πολλά κοινωνικά στρώματα.

Ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ, αφού σαμποτάρισε τη συγκρότηση της μεγάλης Κεντροαριστερής Παράταξης, αφού έθεσε σε κίνδυνο ακυβερνησίας τη χώρα αποσυρόμενος, στην πιο κρίσιμη περίοδο, από την Τρικομματική κυβέρνηση της χώρας -με «αιτιάσεις» που προκάλεσαν την αντίδραση ακόμα και των δικών του βουλευτών- διέπραξε τη μέγιστη « ύβριν» προς τη Δημοκρατία και εξέθεσε τη χώρα στον κίνδυνο ολοκληρωτικού εκτροχιασμού -πράγμα που τελικώς δεν αποφεύχθηκε- με την προσχώρησή του, τον Δεκέμβριο του 2014, στην τυχοδιωκτική συμμαχία των υπέρμαχων της μη εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από την τότε Βουλή και στη διενέργεια πρόωρων εκλογών.
Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για την ανακοπή της πορείας της χώρας προς την έξοδο από την ασφυκτική πολιτική των μνημονίων, καθώς και για το ξανακατρακύλισμα της χώρας στη μαύρη τρύπα του πιο σκληρού Μνημονίου-Τσίπρα ανήκει στον τέως αρχηγό της πάλαι ποτέ ΔΗΜΑΡ.

Όσο για τον έτερο των μεγάλων μοιραίων της σύγχρονης Ιστορίας μας, τον «μικρό» Αλέξη, δε θα πούμε περισσότερα, διότι η κακή μοίρα της χώρας και του λαού μας αλλά και η μοίρα του «γενναίου διαπραγματευτή» των 17 ωρών του περασμένου Ιουλίου και σήμερα πανικόβλητου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Απομένουν να γραφούν ακόμα μερικές επώδυνες σελίδες της μοιραίας περιόδου τής «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης».