Τόσα χρόνια που η πολυδιασπασμένη ελληνική Αριστερά ακολουθούσε χωριστούς και μοναχικούς δρόμους, η εκλογική δύναμη της Αναθεωρητικής Αριστεράς δεν ξεπέρασε το 4%. Το πρώτο βήμα για την ενίσχυση της παρουσίας της στην πολιτική σκηνή έγινε με την ενσωμάτωση πολλών γκρουπούσκουλων, που φυτοζωούσαν στο χώρο της Αριστεράς, και την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ.

Και το δεύτερο βήμα, η διεκδίκηση και, τελικά, η κατάκτηση της εξουσίας, έγινε με την προσχώρηση ενός μεγάλου μέρους του ΠΑΣΟΚ, το οποίο απογοητευμένο από την ηγεσία του « Ελάσσονος» Παπανδρέου και, κυρίως, καθοδηγούμενο από το τυχοδιωκτικό ένστικτο τής -παντί τρόπω- πολιτικής επιβίωσης που διέκρινε- από ιδρύσεως του ΠΑΣΟΚ- ένα μεγάλο μέρος των στελεχών του, είδε ως σανίδα σωτηρίας το… «εύδρομο σκάφος» του «φερέλπιδος» Τσίπρα, που εμφανίστηκε ως ο πλέον αυθεντικός εκφραστής και διάδοχος του δημαγωγικού ΠΑΣΟΚ.

Την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ διευκόλυνε, από την άλλη πλευρά, η πολυδιάσπαση τόσο της Κεντροαριστερής όσο και της Κεντροδεξιάς Παράταξης. Έτσι, ενώ τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπέρασαν το 35-36%, κατόρθωσε και με τη σύμπραξη των «εθνοκαπηλικών» ΑΝΕΛ να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, με τα γνωστά πλέον καταστροφικά αποτελέσματα.

Οι φυγόκεντρες τάσεις στις δύο παραπάνω παρατάξεις ενισχύθηκαν από την αδυναμία τους να συνειδητοποιήσουν έγκαιρα -ήδη από τις αρχές του 2000- την αδήριτη ανάγκη της συνένωσης των δυνάμεών τους για την αντιμετώπιση της επερχόμενης κρίσης καθώς και από την αντιμνημονιακή ρητορική της Ν.Δ. μέχρι τις εκλογές του Ιουνίου 2012.
Παρά τις κατά καιρούς πατριωτικές κορόνες του «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., διαδόχου της « εθνικόφρονος» Δεξιάς, οι δυο παρατάξεις, ενώ ήταν ήδη ορατός ο κίνδυνος κατάρρευσης της χώρας, συνέχισαν, μέχρι το 2012, το βλακώδη ανταγωνισμό για την κατάκτηση της εξουσίας, την ολέθρια πολιτική της κομματικοποίησης του κράτους και την υπονόμευση κάθε προσπάθειας ουσιαστικής μεταρρύθμισης και εξάλειψης των παθογενειών του.

Στον τυφλό ανταγωνισμό των δυο παρατάξεων πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν, όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, οι… «ακραιφνείς σοσιαλιστές» του «βαθέος» ΠΑΣΟΚ, και για τη Ν.Δ μια ακροδεξιά-συνωμοσιολογική παραφυάδα, η οποία, από τις αρχές του 2012 αποσχισθείσα από τη Ν.Δ., αποτέλεσε την ομάδα Καμμένου, ενώ αντίστοιχα το « βαθύ» ΠΑΣΟΚ, ήδη από το 2011, άρχισε να μετακομίζει -με όλο το «σοσιαλιστικό» του… εξοπλισμό- στο ακραιφνώς Νεοπασοκικό, « λαϊκιστικό» μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά και όταν οι δύο παρατάξεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκαν, επιτέλους, μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, να συμπορευτούν -και για ένα διάστημα μαζί και η ΔΗΜΑΡ- συνεχίστηκε ο κατακερματισμός της Κεντροαριστερής και Κεντροδεξιάς παράταξης, είτε με την ίδρυση νέων κομμάτων είτε με τη διαρροή στελεχών και ψηφοφόρων προς το ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα την περαιτέρω αποδυνάμωση του κεντρώου χώρου και την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κατάρρευση του κεντρώου χώρου, τον οποίον ήλεγχαν πριν από την κρίση τα δύο κόμματα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 είχε τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα: το όποιο έδαφος είχε κατακτηθεί για την έξοδο από την κρίση με τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού χάθηκε μέσα στους επτά μήνες της αλλοπρόσαλλης διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ και η χώρα ξαναγύρισε στην τραγική αφετηρία των «Μνημονίων» του 2010, με ένα ακόμα βαρύτερο Γ΄ «Μνημόνιο».

Από την ανασκόπηση της δεκαπεντάχρονης πορείας της χώρας και ειδικότερα από την τραγική περιπέτεια της τελευταίας πενταετίας καταδεικνύεται η ιστορική ευθύνη -εκτός της Αριστεράς- και όλων των πολιτικών δυνάμεων που αποτελούσαν το Φιλευρωπαϊκό Τόξο και εξέφραζαν το φιλελεύθερο Κέντρο, οι οποίες, παρά τη δεινή θέση στην οποία βρέθηκε η χώρα, επέμεναν στον αδιέξοδο, μοναχικό τους δρόμο.

Σήμερα, παρά τη διαρροή πολλών οπαδών των δύο ανωτέρω παρατάξεων προς το ΣΥΡΙΖΑ, στην κοινωνία παραμένει ανοιχτή η προοπτική επανασύστασης των πρώην μεγάλων παρατάξεων που εκπροσωπούσαν σημαντικό μέρος του κεντρώου χώρου.

Βασική προϋπόθεση γι’ αυτήν την ανασύνταξη θα αποτελέσουν οι εμπνευσμένες ηγεσίες -εφόσον υπάρξουν- και η διατύπωση και κατάθεση ενώπιον του λαού σοβαρών και συγκεκριμένων πολιτικών προτάσεων, οι οποίες θα δίνουν πειστικές λύσεις για την ανάπτυξη και την έξοδο της χώρας από την κρίση και την εξάρτηση.

Μετά και την οδυνηρή εμπειρία του Γ΄ Μνημονίου και την αβέβαιη έκβαση της εφαρμογής του από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι καιρός να συνειδητοποιηθεί απ’ όλους η σημασία της συσπείρωσης όλων των συγγενικών ιδεολογικά μικρών κομμάτων για την ανασυγκρότηση του πολιτικού Κέντρου.

Είναι καιρός να απαλλαγούμε από τους «μικρομεγαλισμούς» και να εγκαταλειφθούν ως αδιέξοδοι οι μοναχικοί δρόμοι. Διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο και με την πολιτική σύμπραξη των παρατάξεων του Φιλοευρωπαϊκού Κέντρου, μπορεί να αποκατασταθεί η ενότητα του λαού μας και με πανεθνική προσπάθεια να επιτύχουμε την ανάταξη της χώρας μας.