Η πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Αν το αποτέλεσμα της όποιας πολιτικής είναι θετικό, τότε οι σχετικές προθέσεις και επιλογές είναι θετικές. Αν όχι, εκ των πραγμάτων αυτές κρίνονται, αλλά και είναι υπερφίαλες και ασφαλώς ανεδαφικές.

Όταν ένα δημόσιο έργο γίνεται βάσει κάποιου σχεδιασμού, εθνικού, περιφερειακού ή έστω νομαρχιακού επιπέδου, τότε τούτο αναμφίβολα ολοκληρώνεται, στελεχώνεται και τελικά τίθεται στην υπηρεσία του πολίτη. Ειδικότερα αν τούτο αποτελεί έργο Κοινωνικό (Υγείας, Περίθαλψης, κ.λπ.), τότε με τη λειτουργία του συντελεί στην άμβλυνση πόνου, αρρώστιας, γηρατειών κ.ά. ατόμων των κοινωνιών στις οποίες τούτο απευθύνεται.

Στην πράξη, αυτό το ζήσαμε τη δεκαετία του ’80, όταν η κοινωνική πολιτική του ΠΑΣΟΚ στόχευσε και δημιούργησε το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Δημιουργώντας αυτό μεταξύ άλλων, είδαμε και την ίδρυση των Κέντρων Υγείας που στήριξαν και στηρίζουν ευτυχώς ακόμη όλη την Ελληνική ύπαιθρο. Ένα εκ των τεσσάρων του νησιού, δημιουργήθηκε στη γενέτειρά μου, Άντισσα, καλύπτοντας τις ανάγκες πρωτοβάθμιας περίθαλψης της ακριτικής χερσονήσου του Ορδύμνου.

Αντίθετα, αν κάτι γίνεται βάσει παλαιοκομματικών μεθοδεύσεων, ατομικών επιλογών ή προσωπικών στοχεύσεων, μοιραία οδηγούμαστε σε … «γεφύρια της Άρτας». Τέτοια γεφύρια υπάρχουν ατυχώς και στο νησί μας. Μισοτελειωμένα, εγκαταλελειμμένα, στέκουν βουβοί μάρτυρες, σηματοδοτώντας την έλλειψη κοινής λογικής.

Ένα τέτοιο «γεφύρι» υπάρχει ως «πληγή χαίνουσα» στην Άντισσα, επί μια ολόκληρη γενεά. Το Γηροκομείο. Πρωτοχτίστηκε περί το 1990. Ουδέποτε όμως ολοκληρώθηκε και πολύ περισσότερο λειτούργησε κατά τους ιδρυτικούς του σκοπούς.

Αποτέλεσμα, ο χρόνος άφησε έντονα σημάδια εγκατάλειψης και ερήμωσης. Φιλοδοξίες ανθρώπινες και καλές προθέσεις πιστεύω, όπως όταν πρωτοχτίστηκε το κτήριο, έκαναν να ανασχεδιασθεί και τελικά να ανακαινισθεί τούτο, ώστε να γίνει Γηροκομείο περί το 2000, με προϋπολογισμό ~1.300.000 ευρώ και χρηματοδότηση απ’ το σχετικό Υπουργείο.

Κατά τους ειδικούς, για το αρχικό χτίσιμο του δαπανήθηκαν ποσά, τουλάχιστον 700.000 ευρώ. Συνολικά, μαζί με τον εξοπλισμό (ξενοδοχειακή υποδομή -κρεβάτια, κομοδίνα, κ.λπ.- είχαν έρθει ~ 2008) το έργο αυτό στοίχισε στον Έλληνα φορολογούμενο ~2.500.000 ευρώ. Ποσό ατυχώς που αν τελικά η μονάδα αυτή δε λειτουργήσει ως Γηροκομείο, αναπόφευκτα θα γίνει «φτερό στον άνεμο» και θα χαθεί, όπως δυστυχώς τόσα άλλα έργα της αφροσύνης της γενιάς μου ανά τη χώρα.

Κατά πληροφόρηση από αρμοδίους, στην προ του 2010 εποχή, η λειτουργία της μονάδος αυτής απαιτούσε ~600.000 ευρώ/έτος, για περίθαλψη ~ 35 γερόντων. Τούτο ποτέ δε διασφαλίστηκε (άραγε υπήρξε πρόβλεψη σχετική, οργανόγραμμα προσωπικού, κ.λπ.) και γι’ αυτό ουδέποτε επιχειρήθηκε να τεθεί αυτή σε λειτουργία, παρ’ όλο ότι, όπως προαναφέρθηκε, είχε παραληφθεί ακόμη και ο απαιτούμενος ξενοδοχειακός εξοπλισμός.

Με δεδομένο την εξ 25% εσωτερική υποτίμηση την κατά την τρέχουσα οικονομική κρίση, το κόστος λειτουργίας σήμερα δε θα ξεπερνούσε τις 500.000 ευρώ/έτος.

Προ ημερών, στις διακοπές μου, είχα την ευκαιρία να μπω για πρώτη φορά στο κτήριο. Εντυπωσιάστηκα ομολογώ, από το μέγεθος και την όλη διαρρύθμισή του. Μέτρησα στον πάνω όροφο δεκαέξι αίθουσες με το δικό τους λουτρό κ.λπ. η κάθε μια, κατάλληλες για υποδοχή γερόντων. Στο ισόγειο επίσης υπάρχουν τέτοιες αίθουσες ως και άλλες κοινόχρηστου σκοπού.

Όμως η γενική εικόνα που αντίκρισα έκανε η καρδιά μου να δεθεί κόμπος, με την εμφανή έναρξη της παλαίωσης των πάντων. Παλαίωση σοβάδων, μπογιών, ψευδοροφών, κάγκελων, μαρμάρων κιτρινισμένων κ.ά.. Κρεβάτια κ.ά. στοιβαγμένα άχρηστα σε αίθουσες. Κάποια τζάμια σπασμένα. Γενικά δηλαδή, πράγματα στενάχωρα.

Η έναρξη αποκόλλησης σοβάδων και στην εξωτερική πλευρά του κτηρίου (κολώνες και μετώπη) δείχνουν άμεσα στον επισκέπτη ότι το κτήριο αρχίζει να υφίσταται τα επίχειρα του χρόνου και της αχρησίας. ..

Γράφω τα παρόντα (ελπίζω κάποιοι κακόπιστοι να μη τα εκλάβουν ως αρνητική κριτική εναντίον των κατά καιρούς πρωτοστατησάντων στη δημιουργία και ανακαίνιση του κτηρίου αυτού) για να ξεκινήσει προσπάθεια σωτηρίας και αξιοποίησής του.

Τα γράφω, έχοντας μελετήσει το θέμα και έχοντας πρόταση να καταθέσω. Πρόταση, που εάν υιοθετηθεί και εφαρμοσθεί θα αποφευχθεί το καλαίσθητο αυτό κτήριο να καταντήσει εκ δευτέρου άχρηστο και λόγω των οικονομικών της χώρας «ες αεί» πια ερειπιώνας. Τούτο θα καταμαρτυρεί την έλλειψη όχι σοφίας αλλά ακόμη απλής λογικής, εκθέτοντάς μας ανεπανόρθωτα στα μάτια των επιγενομένων.

Στην Άντισσα έχουν εγκατασταθεί Αιολικά Πάρκα (Σκαμιούδα, Ακρόχειρας). Εκ των ακαθαρίστων εσόδων τους, τα 1,8 % διατίθενται ως αντισταθμιστικά οφέλη, βάσει νόμου στην κοινότητα (αφού είναι εγκατεστημένα στην περιφέρειά της). Σε απόλυτους αριθμούς αυτό ανέρχεται στα ~140.000 ευρώ/έτος.
Προτείνω, τούτο να «εκχωρηθεί» στο φορέα εκείνο που θα λειτουργήσει το Γηροκομείο. Αυτό ως έργο «κοινωνικής υποστήριξης» ευρίσκεται εν αρμονία προς τα υπό του νόμου σχετικώς προβλεπόμενα. Η πρόταση αυτή έχει ήδη ομόφωνα υιοθετηθεί από τους Αντισσαίους της Αθήνας στην τελευταία Γ.Σ. τους.

Ομοίως, 1% εκ των ακαθαρίστων εσόδων των πάρκων αυτών διατίθεται στους κατοίκους του χωριού. Διεπίστωσα ότι Αντισσαίοι, με τους οποίους συζήτησα σχετικά, εκχωρούν το σ’ αυτούς αναλογούν ποσό, προκειμένου να λειτουργήσει το Γηροκομείο.
Σε απόλυτους αριθμούς, τούτο ανέρχεται στα ~80.000 ευρώ/έτος. Πιστεύω ότι το ίδιο θα μπορούσε να γίνει κι απ’ τα γύρω χωριά (~30.000 ευρώ/έτος).

Τέλος οι τρόφιμοί του, παραχωρούντες τη σύνταξή τους (ολικά ~ 100.000 Ευρώ) θα συμβάλλουν στη λειτουργία του Ιδρύματος.

Με την προηγηθείσα ανάλυση φαίνεται ότι συγκεντρώνονται αθροιστικά ~350.000 ευρώ/έτος.
Πέραν αυτών, έχω «εισπράξει» πως εύποροι Αντισσαίοι και άλλοι, μόνιμοι κάτοικοι ή του εξωτερικού, επιθυμούν να συνεισφέρουν στη λειτουργία του ευαγούς αυτού κοινωνικού καταστήματος.

Μέχρις ότου ομαλοποιηθεί η κατάσταση, το ποσό του ~ 1.000.000 ευρώ που έχει συγκεντρωθεί από της εφαρμογής του σχετικού νόμου θα μπορούσε να αποτελέσει το «μαξιλάρι» στήριξης της προσπάθειας.

Θέλω να πιστεύω πως, αν συνεργαστούν Υπουργείο, Δήμος και όποιος άλλος αρμόδιος φορέας και δοθεί η κατάλληλη νομική μορφή λ.χ. αυτή του Ιδρύματος, με ανεξάρτητη διοίκηση ή ό,τι άλλο προκριθεί από νομικούς και παράγοντες της Διοίκησης, αξιοποιούμενη η νεκρά επί χρόνια τώρα αυτή επένδυση, θα κάνει αφενός μεν να σωθεί το όμορφο κτήριο αφετέρου δε να προσφέρει υψηλές υπηρεσίες σε γέροντες της περιοχής του Ορδύμνου, που δυστυχώς όσο ποτέ άλλοτε χρειάζονται ένα Γηροκομείο.
Ευελπιστώ το παρόν να μην υπάρξει «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».