Ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του θεού του. Πολλοί λένε ότι αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη και ο θεός είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του ανθρώπου. Όπως και να’ χει το πράγμα θεός και άνθρωπος έχουμε πολλά κοινά, εκτός απ’ αυτούς που «δεν έχουν το θεό τους».
Ένα τέτοιο κοινό είναι η δημιουργία.

Ο θεός έξι μέρες δημιουργούσε. Έφκιαξε από τα απλά και ακατάλυτα την πρώτη μέρα -καταπώς συμφωνεί και ο Δαρβίνος- μέχρι την έκτη που κατασκεύασε τα περίεργα και πολυσύνθετα.
Όσο καιρό δημιουργούσε ήταν καλός και άγιος.

Την έβδομη μέρα κατέβηκε στην καφετέρια να χαλαρώσει με ένα πούρο και ένα φρεντοτσίνο στο χέρι, κι από κείνη τη στιγμή εξέπεσε. Κατηγορήθηκε για όλα τα καλά και τα κακά της δημιουργίας, μέχρι που έφτασε στο σημείο να αμφισβητηθεί.

Κάποιοι μάλιστα είπαν ότι αφού έπαψε να δημιουργεί (ετυμολογικά, να εργάζεται για το καλό του δήμου και του λαού) δεν υπήρχε κιόλας.

Ο σύγχρονος Έλληνας, ενώ ήταν όπως λέγεται από τα αγαπημένα, τα περιούσια τέκνα του θεού, εντελώς ηλίθια και απερίσκεπτα ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της δικής του «γένεσης» ανάποδα, από την έβδομη μέρα.

Ξεκίνησε λοιπόν με καφέ, τσιγάρο και αραλίκι. Πίστεψε, εντελώς καλόπιστα έως βλακωδώς, κάποιους σατανάδες με ξανθά γένια και αλπικά κέρατα, που ζήλεψαν το περιούσιόν του (ενδεχομένως και την περιουσία του) και τον κατάφεραν να μην κάνει τίποτα και να περιμένει σαν τον Αϊλιά κάθε μέρα το κοράκι των Βριξελών να του φέρει το επιούσιον φραντζολάκι.
Κι όμως, δεν ήταν πάντοτε ο Έλληνας έτσι.

Ο Έλληνας που έχει καταγράψει η ιστορία δημιούργησε, τεχνούργησε, πάλεψε, πείνασε, έβγαλε τα παιδιά του στα ξένα χέρια για να δούνε όλοι καλύτερες μέρες, κι όταν είδε ότι η πατρίδα δεν είχε να τον θρέψει, ξενιτεύτηκε.

Με τον ξενιτεμό του έσπειρε το σπόρο της πατρίδας του σ’ όλο τον κόσμο και κάπως έτσι δημιουργήθηκε και τράνεψε ο παγκόσμιος πολιτισμός. Το φωνάζουν ο Πόντος, η Κριμαία, η Σικελία, η Αλεξάνδρεια, η Κυρήνη, η Ινδία (!), το Βυζάντιο, η Ευρώπη, η Αναγέννηση.
Το τραγουδάνε μέχρι πρόσφατα η Γερμανία, η Αυστραλία και του Βελγίου οι στοές.

Ο Έλληνας πρέπει επειγόντως σήμερα να ξαναβρεί τις «θεϊκές» του ιδιότητες: τη θέληση, τη δημιουργία και την επινοητικότητα.

Πρέπει να πιστέψει αυτή την ύστατη ώρα ότι είναι ικανότερος και ευφυέστερος από τους περισσότερους ηλίθιους (ο χαρακτηρισμός ανήκει σε γερμανική εφημερίδα της 13ης Ιουλίου 2015) και ημιάγριους παρατρεχάμενους του Βερολίνου, που σήμερα χαίρονται και χαιρεκακούν και υλακτούν κατά της Ελλάδας, χωρίς να υποψιάζονται ότι όπου να΄ναι έρχεται και η δική τους η σειρά…

Πρέπει να πιστέψει ότι η μόνη οδός σωτηρίας είναι η δημιουργία και η παραγωγή. Η εκτίμηση και η περηφάνια σε ο, τι καλό παράγει ο Έλληνας και επιδαψιλεύει η ελληνική φύση.
Ζούμε ανάμεσα σε άγρια θηρία που απεργάζονται με ειρηνικό τρόπο την εξόντωσή και την υποδούλωσή  μας.

Τα παράγγελμα «προτιμάμε ελληνικά προϊόντα» είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά επιτακτικό και εθνοσωτήριο.