ΟΧΙ στην Ευρώπη φώναζαν οι «Ανθενωτικοί». Δε θέλουμε τη βοήθεια των Λατίνων. Δεν αλλάζουμε την πίστη μας στην Ορθοδοξία. Ανάθεμα στους «Ενωτικούς» και στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Καλύτερα η Πόλη να παραδοθεί στους Τούρκους παρά να υποταχθούμε στον Πάπα: «Κρειτότερον εστιν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».

Τ’ ασκέρια του Μωάμεθ ήδη είχαν ζώσει από παντού την Πόλη και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος Έλληνας αυτοκράτορας, αγωνιζόταν να συγκεντρώσει όσους περισσότερους μαχητές μπορούσε, Έλληνες και Λατίνους, για να μην παραδοθεί η Πόλη στους Οθωμανούς Τούρκους· και στην πρόκληση του Μωάμεθ να παραδώσει την πόλη, απαντούσε περήφανα: «Το δε την πόλιν σοι παραδούναι ουκ εμόν εστίν ουτ΄ άλλου των κατοικούντων ενταύθα, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μη φειδόμενοι της ζωής ημών».

Τελικά ούτε οι κατάρες των «Ανθενωτικών» ούτε οι προσευχές των «Ενωτικών» βοήθησαν την Πόλη. Και οι Τούρκοι άλωσαν τη Βασιλεύουσα. Ο Πάπας δε λειτούργησε ποτέ στην Αγιά Σοφιά, η οποία τώρα έγινε τζαμί των Μουσουλμάνων, σύμφωνα και με την… προτίμηση των «Ανθενωτικών».

Ένα νέο «σχίσμα» ψυχολογικό και πολιτικό ανάμεσα στον ελληνικό λαό και την Ευρωπαϊκή Ένωση συντελέστηκε την τελευταία πενταετία. Με την ευθύνη της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας αλλά και της πολιτικής που ακολούθησαν αυτά τα χρόνια οι εταίροι-δανειστές μας, αναπτύχθηκε και κυριάρχησε σε ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού ένα αντιευρωπαϊκό πνεύμα, το οποίο εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την αρμονική και ισότιμη σχέση της χώρας μας με τις άλλες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Ευρωπαίοι εταίροι-δανειστές μας κατηγορήθηκαν από τη «αντιμνημονιακή αντιπολίτευση», μείζονα και ελάσσονα, ως «αιμοδιψείς τοκογλύφοι» [και ας δανείζονται πολλοί απ’ αυτούς (Σλοβάκοι, Σλοβένοι, Εσθονοί, Πορτογάλοι με μεγαλύτερα επιτόκια, για να δανείζουν εμάς με πολύ μικρότερα].
Και οι Έλληνες πολιτικοί που ανέλαβαν -με τα όποια λάθη και τις αδυναμίες τους- να αποτρέψουν την καταστροφική χρεοκοπία της χώρας, υπογράφοντας επώδυνα αλλά αναγκαία μέτρα, καθυβρίστηκαν ως «Μερκελιστές» και «Γερμανοτσολιάδες».

Η ευθύνη όμως για την καλλιέργεια του αντιευρωπαϊκού πνεύματος δε βαρύνει μόνο την «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση της περιόδου 2010-2014.
Βαρύνει και τις λεγόμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις, οι οποίες δεν τόλμησαν να υποστηρίξουν και να εφαρμόσουν ευθέως, ευθαρσώς και καθ’ ολοκληρίαν -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και τα απαραίτητα για την ανόρθωση της χώρας διαρθρωτικά μέτρα, αλλά συνήθως… κρύβονταν πίσω από την «κακή τρόικα», πιστεύοντας ότι έτσι απενοχοποιούνταν οι ίδιοι και απέφευγαν το «πολιτικό κόστος», εμφανιζόμενοι ως πειθαναγκαζόμενοι από τους «ανάλγητους» δανειστές μας.

Έτσι «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί» τροφοδοτούσαν την ιδέα στο λαό -και ιδιαίτερα στους συνωμοσιολόγους- ότι οι «σαδιστές» Ευρωπαίοι επιδιώκουν την ταπείνωση του ελληνικού λαού, την εξαθλίωση και «φτωχοποίησή» του, εποφθαλμιώντας τα εδάφη της χώρας και τις περιουσίες των Ελλήνων.
Εξάλλου το δυσμενές κλίμα κατά της Ευρώπης επιδείνωσε η ίδια η Ε.Ε. με τις υπερβολικές απαιτήσεις της και τις λανθασμένες «συνταγές» που εφάρμοσε για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος και ορισμένες φορές με τις προκλητικές δηλώσεις και συμπεριφορές κάποιων θεσμικών παραγόντων.

Αυτές οι πολιτικές, ελληνικές και ευρωπαϊκές, όπως ήταν φυσικό και επόμενο ενέπνευσαν αισθήματα μίσους σ’ ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού -και ιδιαίτερα της νεολαίας- κατά των ευρωπαϊκών θεσμών και ειδικότερα κατά της γερμανικής ηγεσίας και του γερμανικού λαού. Ιδιαίτερα οι σχέσεις του ελληνικού λαού με το γερμανικό λαό επιβαρύνθηκαν ακόμα περισσότερο από την αναζωπύρωση της ιστορικής μνήμης για τα εγκλήματα που διέπραξαν τα ναζιστικά στρατεύματα στην Ελλάδα τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, για τα θύματα των οποίων ακόμα αναμένεται η δικαίωση.

Τη χαριστική βολή στην εταιρική σχέση Ελλάδας-Ευρωπαϊκής Ένωσης έδωσε το… «γενναίο» δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, που είχε την ανάλογη τύχη με εκείνη του κυπριακού ΟΧΙ, από το οποίο, όμως, δε διδάχτηκαν τίποτε οι εμπνευστές του.1

Ποιες όμως είναι οι συνέπειες από την ανάπτυξη και επικράτηση αυτού του αντιευρωπαϊκού πνεύματος;
Αμοιβαία αμφισβήτηση και καχυποψία. Επέκταση και εμβάθυνση της αναξιοπιστίας. Δυσκολίες στην επικοινωνία, τη συνεννόηση και τη σύγκλιση ακόμα και στα αυτονόητα. Δυσχέρειες στις διαπραγματεύσεις. Αδυναμία επίτευξης συμφωνίας και σταθερής συνεργασίας για την ορθή εφαρμογή των προγραμμάτων και την υποβοήθηση της αναπτυξιακής προσπάθειας.

Χαλάρωση των πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών δεσμών που συνδέουν την Ελλάδα με την υπόλοιπη Ευρώπη. Κίνδυνοι ισχυροποίησης των εθνικιστικών και τυχοδιωκτικών δυνάμεων που επιδιώκουν την αποκοπή της Ελλάδας από την Ε.Ε. Περιθωριοποίηση της χώρας. Επιστροφή στο βαλκανικό παρελθόν της.
Η χώρα μας «πνέει τα λοίσθια».

Ας βάλουν μυαλό κι όσοι, ακόμα, παραμένουν δέσμιοι των ιδεοληψιών και των φαντασιώσεών τους. Όσοι διαθέτουν την κοινή λογική και ζωντανή την εθνική τους συνείδηση ας συστρατευτούν. «Ούπω καιρός»!

1. Έγραφα σε προηγούμενο άρθρο μου, σε ανύποπτο χρόνο, ήδη από τις 11 Μαρτίου 2015: «Για την αποφυγή των επερχόμενων δεινών κάποιοι, πιθανώς μέσα στον πανικό τους, να ανασύρουν από το «αριστερό» οπλοστάσιό τους το έσχατο όπλο του δημοψηφίσματος [...] ενδεχόμενα που με βεβαιότητα θα οδηγήσουν σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις και θα επιφέρουν ανήκεστον εθνική βλάβη.

Προτού, λοιπόν, συμβεί το απευκταίον, πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν τις εθνικές τους ευθύνες. Η μόνη, κατά τη γνώμη μου, λογική και αποτελεσματική εθνική διέξοδος είναι η συγκρότηση Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας…».