Δεν θέλω να πω με το άρθρο αυτό ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι άμοιροι των ευθυνών για το κατάντημα της χώρας και την παταγώδη διάψευση των προοπτικών της, όμως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη ένα οικονομικό δράμα με ψυχολογικό υπόβαθρο.

Είναι μάλιστα εκπληκτικό το πόσο αναπόφευκτα και νομοτελειακά ανακυκλώνει η ιστορία τα προβλήματά της.
Η Γερμανία δυο φορές μέχρι τώρα στην ιστορία της επεχείρησε (τη μια απροκάλυπτα) έναν ευρωπαϊκό πολιτισμικό και φυλετικό «καθαρμό», και τώρα είναι η Τρίτη, που ενορχηστρώνει έναν οικονομικό καθαρμό. Το ίδιο συνέβη και με την Τουρκία στις αρχές του εικοστού αιώνα. Κι ας ανατρέξουμε στην ιστορία να καταλάβουμε τι εστί καθαρμός.

Όλες οι αρχαίες κοινωνίες πίστευαν ότι υπάρχει και δρα ο δαίμων του κακού που διαβιβρώσκει την κοινωνική συνείδηση και δημιουργεί μιάσματα και μύση. Αυτά τα μιάσματα πρέπει να προλαμβάνονται ως επερχόμενα κακά (αποτροπή) αλλά και να απομακρύνονται όταν εγκαθίστανται σε μια κοινωνία με τη διαδικασία της «αποδιοπόμπευσης».

Τέτοιους καθαρμούς είχαμε πράγματι σε όλους τους πολιτισμούς της λεγόμενης Ινδοευρωπαϊκής ομοεθνίας. Ακόμα και οι Άραβες είχαν το πνεύμα του κακού που το έλεγαν «τζιν».
Οι Έλληνες καθώς και οι Ιουδαίοι είχαν τον αποδιοπομπαίο ή αποπομπαίο τράγο, μια έκφραση που διασώζεται σ’ όλες τις γλώσσες μέχρι σήμερα (π.χ. scapegoat στα Αγγλικά).

Στα Εβραϊκά λεγόταν «Αζαζήλ» και η λέξη είναι σύνθετη από τη φοινικική «αζά» που σήμαινε χίμαιρα και οτιδήποτε μεγάλο κακό, και την εβραϊκή λέξη «ηλ» που είναι ο θεός, ο δαίμων. Ο δαίμων του κακού λοιπόν.
Μάλιστα οι Ιουδαίοι οδηγούσαν στη σκηνή του μαρτυρίου δύο τράγους ταυτόχρονα, εκ των οποίων τον ένα με κλήρο τον θυσίαζαν και τον άλλο τον απέπεμπαν φορτωμένο με τις αμαρτίες του λαού. Οι Αιγύπτιοι είχαν κι αυτοί παρόμοια τελετή κατά την οποία απέπεμπαν όνο.

Είναι πράγματι αξιοθαύμαστη όσο και τρομακτική η διαχρονική παραλληλία του φαινομένου. Αυτή τη στιγμή, έστω και υποσυνείδητα, στα μάτια ορισμένων εκ του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου οι Έλληνες αντιπροσωπεύουν το πνεύμα του κακού.

Αντιδρούν, εξεγείρονται, θέλουν ν’ αλλάξουν την οικονομική μοίρα τους πρωτίστως με πολιτικές διαδικασίες, και μπορούν έτσι να γίνουν το κακό παράδειγμα για τους καθωσπρέπει (κομιλφό) Ευρωπαίους. Πρέπει λοιπόν να θυσιαστούν στο βωμό μιας διατεταγμένης κάθαρσης.

Με πονηρεύει μάλιστα ως ιδέα το γεγονός ότι, σαν τον Αζαζήλ, επιλέγονται δύο τράγοι, ο κυπριακός και ο ελληνικός, και τον μεν ένα δεν διστάζουν να θυσιάσουν, τον δε έτερο ετοιμάζονται να αποπέμψουν !
Ο θεός του καλού να βάλει το χέρι του να αποτραπούν έστω και υποσυνείδητες τέτοιες ολέθριες ιδέες, για τον απλούστατο λόγο ότι η Ευρώπη συγκροτήθηκε ελεύθερα σαν μια ισότιμη ομοσπονδία ελεύθερων κοινωνιών με κοινή τύχη και κοινά όνειρα, αλλά ταυτόχρονα και σεβαστές εθνικές ιδιαιτερότητες.