Προ ημερών «διαβήκαμε» την εβδομάδα των Παθών. Πολλοί ήλπισαν ότι, εφέτος η Ανάσταση του Κυρίου θα συνέπιπτε με την απελευθέρωση του Λαού μας.

Λύτρωση, από τα δεινά που τον έχουν βάλλει εδώ και πέντε χρόνια κατατρώγοντάς του τις σάρκες, σύγχρονοι δυνάστες, ντόπιοι και ξένοι. Τα δεινά που κορύφωσή τους είχαν τη μεγαλοβδόμαδα αλλά που ατυχώς και συνεχίζεται ως σήμερα.

Με το ταξίδι του Υπουργού Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη και τη σύσκεψή του με την επικεφαλής του ΔΝΤ Κρ. Λαγκάρντ στη Ν. Υόρκη, με τo Εuroworking group μέχρι σήμερα σε πυρετώδη δραστηριότητα για να ευρεθεί ο τόπος, όπως τουλάχιστον επιθυμούμε, που θα κάνει να σταθούμε ως ισότιμοι εταίροι μεταξύ των άλλων χωρών της Ε.Ε. και όχι ως αποικία χρέους, όπως κάποιοι θέλουν και ακόμη πιο κυρίαρχης σημασίας, με την επίσημο επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Μόσχα και τη συνάντησή του κορυφής με το Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν.

Όλα αυτά είχαν βάλει πολλά διεθνή ΜΜΕ σε τροχιά υστερίας. Με συγχορδία δημοσιεύσεων, που ούτε λίγο ούτε πολύ, η χώρα μας αντιστοιχίζεται σε υπόληψη, ενός σύγχρονου Βαραββά.
Η κυβερνητική αλλαγή συνέπεσε σχεδόν με την έναρξη της σαρακοστής.

Το σαρανταήμερο αυτό, η εκκλησία μας έχει ταυτίσει με την απόρριψη οτιδήποτε αρνητικού, ώστε να ετοιμαστεί ο πιστός για να υποδεχθεί, τη εβδομάδα των Παθών και εν τέλει την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Το σαρανταήμερο που πέρασε ο λαός μας, από την κυβερνητική αλλαγή και μετά, ήταν μία περίοδος εντόνων και αντιτιθεμένων καταστάσεων και συναισθημάτων, που ατυχώς συνεχίζονται ως σήμερα.

Στην κυριολεξία σκοτσέζικο ντουζ. Από το πολύ ζεστό, στο πολύ κρύο. Από την εθνική ανάταση, στην εθνική απελπισία. Απ’ τη χαρά, στη θλίψη.

Μια σαρακοστή, που για το λαό μας όπως ακούστηκε απ’ τα χείλη του πλέον αρμοδίου Υπουργού Γ.Βαρουφάκη, θα πρέπει μόνιμα να διάγει βίο λιτό.

Αυτό προέκυψε από τη διελκυστίνδα, μεταξύ της νεοεκλεγμένης Ελληνικής Κυβέρνησής και των εταίρων, τοκογλύφων μας. Ένα ατελείωτο μπρα-ντε-φερ. Με κορυφαίους σ’ αυτό το «παιχνίδι», τους υπουργούς Βαρουφάκη από μας και τον πολύ Β. Σόϊμπλε απ’ τους άλλους.
Ήρθε, έτσι, η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, απότοκος πολλών οδυνών, για επιλογές δικές μας και όχι επιβολές άνωθεν… ακολουθούμενη με πολλή «δημιουργική ασάφεια».
Επακολούθησαν οι συναντήσεις κορυφής του Πρωθυπουργού Τσίπρα.

Στην επταμελή σύσκεψη με τους επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Γιούνγκερ, Ντράγκι, Ντάισενμπλούμ,Ολαντ, Μέρκελ…. ).

Στο πεντάωρο τετ-α-τετ του Πρωθυπουργού με την φράου Μέρκελ.
Αποτέλεσμα χειροπιαστό και άμεσο απ’ αυτά; Τίποτα. Και η αγωνία των Ελλήνων, στο ζενίθ.
Κορύφωση όλων, υπήρξε η επίσημη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Μόσχα, την 8η τ.μ. Το πόσο μελάνι χρησιμοποιήθηκε για να γραφούν, πλείστα όσα; Τόνοι!

Το τι κροκοδείλια δάκρυα χύθηκαν, μη τυχόν και προδώσει ο Αλέξης Τσίπρας τα της Ε.Ε. ιερά και όσια! Απροσδιόριστα.

Το πόσοι συμβούλεψαν τον Αλέξη να μη κάνει το «απονενοημένο αυτό διάβημα»! Κοινός παρανομαστής όλων, ένας. Αμάρτημα μέγα και μάλιστα μη συγγνωστό, η Ελλάδα να διαπραγματεύεται με τη Ρωσία και να υποστηρίζει τα εθνικά της συμφέροντά. Τούτο, λέει, επειδή υπάρχουν οι κυρώσεις της Ε.Ε. για την Ουκρανία.

Όμως αυτό δεν ισχύει, για τη Γερμανία. Δύο χαρακτηριστικά δεδομένα, περιγράφουν γλαφυρά τούτο. Αύξησε, το φετινό χειμώνα, τις εισαγωγές της σε φυσικό αέριο από τη Ρωσία για να μη παγώσουν οι πολίτες απ’ το ψύχος, επικαλούμενη ότι ασκεί εθνική πολιτική. Το ίδιο έκανε και με τις εισαγωγές της ρωσικού λιθάνθρακα για τις ηλεκτροπαραγωγικές της ανάγκες που το 2014 (μεσούσης της Ουκρανικής κρίσης) ήταν αυξημένες κατά 6,2 % έναντι του 2013, στους 56,2 εκατ. τόνους - κατά τα επίσημα γερμανικά στοιχεία -, όταν αντίστοιχες εισαγωγές της από Κολομβία, ΗΠΑ, κ.λπ. μειώθηκαν.

Ο φαρισαϊσμός σ’ όλο του το μεγαλείο!
Διάφορες συναλλαγές με τη Ρωσία έχουν και άλλες χώρες όπως Γαλλία, Ολλανδία, Πολωνία κ.λπ. Για την Ελλάδα όμως … Με τίποτα δε θα πρέπει αυτή να έχει την όποια συναλλαγή μ’ αυτή. Πολύ δε περισσότερο, πάρε δώσε σε χρήμα.

Για να καθησυχάσει δε όλους αυτούς τους πολλαπλώς ανησυχούντες, έκανε, στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε από κοινού με το Β.Πούτιν. ο Έλληνας πρωθυπουργός, να τονίσει:

«H Ελλάδα δεν είναι επαίτης, να γυρνάει και να ζητάει χρήματα». Ακόμη, ότι το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, είναι πρόβλημα της Ε.Ε. και ότι αυτό θα βρει τη λύση του μέσα στην οικογένεια της Ευρώπης. Μια λύση που κατά τον Υπουργό Επικρατείας Αλ. Φλαμπουράρη, θα έπρεπε να υπάρξει στο Eurogroup στη Ρίγα της Λετονίας σήμερα (24 τ.μ.). Ατυχώς τα πράγματα, το διέψευσαν.

Ο Πρωθυπουργός μετά τη συνάντησή του χθες με την κ. Μέρκελ καθησυχάζοντάς μας, είπε ότι η συμφωνία με τους δανειστές μας, είναι κοντά· Μακάρι.! Αλλά. Υπάρχει ένα μεγάλο αλλά.
Μια χώρα που διαθέτει ~ 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχους, ~1,5 εκατομμύρια ανέργους και μόνο ~ 3,5 εκατομ. εργαζομένους, με παραγωγικό ιστό (πρωτογενή, βιομηχανία) κατακερματισμένο ως διαλυμένο, τι προοπτική μπορεί να έχει; Τούτο δε, σε συνδυασμό προς την έντονη υπογεννητικότητά της!
Προβληματισμός ΜΕΓΑΣ.