Από καιρό με απασχολεί ένα θέμα, αυτό του περίεργου κατακλυσμού των βοηθητικών και παραφαρμακευτικών σκευασμάτων, και ήθελα να γράψω κάτι. Δεν είμαι βέβαια ειδικός, ελπίζω όμως να μη με προδώσει η κοινή λεγόμενη λογική.

Εκ προοιμίου θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο κόσμος μας είναι στραβός και ανάποδος.

Έτσι έχει στηθεί. Το κακό δεν είναι ότι εξεβλήθημεν κάποτε από τον παράδεισο, αλλά το ότι δεν θα το εκμεταλλευτήκαμε αυτό όσο θα ‘πρεπε …

Το φάρμακο λοιπόν, για να μπούμε στο θέμα μας, που γιατρεύει τα πάντα λέγεται «πανάκεια» -που ήταν και κόρη του Ασκληπιού- αλλά τεχνικά είναι ανύπαρκτο.

Συνηθίζουμε να το λέμε και με την ευαγγελική έκφραση «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» (Ματθ. Δ 23), που σημαίνει, για οποιαδήποτε αρρώστια του ανθρώπου. Μαλακία και μαλθακία είναι μια γενική έννοια της αδυναμίας και της σωματικής ασθένειας.

Σήμερα μπορεί ο άνθρωπος να είναι ανίδεος για το πόσο αποτελεσματικό και χρήσιμο είναι το φαρμακευτικό «οπλοστάσιο» της φύσης, της φύσης από την οποία απομακρύνεται αργά και σταθερά, ωστόσο έχουν βιομηχανοποιηθεί τα πάντα και υπάρχουν ήδη φάρμακα στην αγορά για κάθε νόσημα.

Το παράδοξο στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι, ενώ το εισόδημα του λαού συρρικνώνεται μέρα με τη μέρα και οι υγειονομικές υπηρεσίες είναι κάπως εκτός λειτουργίας, τόσο και περισσότερα φαρμακευτικά μαντζούνια (ειδικά οξέα, κολλαγόνα, τονωτικά, ελιξίρια της παντοτινής νεότητας και της επαγγελματικής επιτυχίας, αφροδισιακά τινά και τα τοιαύτα) κάνουν κάθε μέρα την εμφάνισή τους σε ένα καταιγισμό τηλεοπτικών διαφημίσεων.

Ξεκινήσαμε κάποτε με ένα μουρουνέλαιο και φτάσαμε σήμερα σε ένα κατακλυσμό τέτοιων ουσιών, που να σημειωθεί ότι όλες σχεδόν αφορούν επικουρική φαρμακευτική δράση και κυρίως πρόληψη: για να μη σκεβρώνουμε, για να μη γερνάμε, για να έχουμε αδιαλείπτως όρεξη και ανοσία, για να έχουμε επίζηλες επιδόσεις και καλή διάθεση, να δυναμώσει η μνήμη μας, να φυτρώνουν τα μαλλιά μας, να ενεργοποιήσουμε τις προθέσεις μας, να αντέξουμε την κοροϊδία, και οτιδήποτε άλλο ευφάνταστο μπορεί να σκεφτεί ένας πονηρός μαντζουνοποιός.

Και εδώ γεννάται το εξής ερώτημα: εάν είναι καλά αυτά τα σκευάσματα γιατί δεν συνταγογραφούνται; Και εάν δεν είναι, τότε γιατί στοιχίζουν πανάκριβα; Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, γιατί αφήνονται να διαφημίζονται και να πλανεύουν τον κοσμάκη που’ χει αυτή τη μαύρη εποχή τόσα προβλήματα;

Είναι λογικώς δυνατόν ένα φάρμακο που σε κάνει καλά να κάνει 5 ευρώ, και μια ουσία που θα βοηθήσει στην πρόληψη (αν βοηθήσει) να κάνει 35; Αυτός δεν είναι κάπως ο ορισμός του: «φτηνοί στα πίτουρα και ακριβοί στ’ αλεύρι»;

Πού απευθύνονται οι παραγωγοί αυτών των σκευασμάτων;

Πού είναι η επίσημη ενημέρωση; Πού είναι η τιμολογιακή παρέμβαση και η προστασία του λαϊκού συμφέροντος απ’ την αδηφάγο ελευθερία της αγοράς;

Αλλά τι να περιμένει κανείς από ένα κράτος ανοργάνωτο, ληστρικό και χαιρέκακο;
Εδώ δε νοιάστηκε για το τσιγάρο και για το τζογάρισμα του λαού (που τα προωθεί και τα δυο και περιμένει τη φορολογία τους σαν μάννα εξ ουρανού, να κλείσει καμιά τρύπα), για τα μαντζούνια θα νοιαστεί;…