Η κεντρική ιδέα του άρθρου ξεκίνησε, όχι τόσο από τα τελευταία φορολογικά  αλαλούμ της  κυβέρνησης, όσο από μια συνταρακτική είδηση φορολογικού περιεχομένου που μας ήρθε από τη Φινλανδία: Οι πολίτες παραπονέθηκαν, λέει, και ζήτησαν από την κυβέρνησή τους... υψηλότερους φόρους με σκοπό να διατηρήσει αυτή σε ικανοποιητικό βαθμό τις κοινωνικές παροχές.

Να θυμίσουμε ότι μιλάμε για μια χώρα που εκπολιτίστηκε με ταχύτατους ρυθμούς και που, ενώ βλέπει τον ήλιο με τηλεσκόπιο, έχει ήδη μεγάλο κατά κεφαλήν εισόδημα εστιάζοντας στην παραγωγή ξυλείας, ηλεκτρονικής τεχνολογίας και παιδείας.

Είδηση αδιανόητη κυρίως για τα ελληνικά δεδομένα, όπου κράτος και πολίτης βρίσκονται διηνεκώς σε μια ληστρική διελκυστίνδα.

Είναι επιζήμιο το ότι εμείς οι Έλληνες επιμένουμε να μην αντιγράφουμε τη σοφία των άλλων λαών.

Στην Αμερική (ΗΠΑ) - να το θυμίσουμε για άλλη μια φορά- η φοροδιαφυγή (Tax evation) είναι μείζον έγκλημα και συγκαταλέγεται μαζί με την απαγωγή (Kidnapping), τον εμπρησμό (Arson) και την κατασκοπία (Espionage) στα λεγόμενα ομοσπονδιακά εγκλήματα.

Εδώ, και περί κρίσιν πλήθουσαν (κατά το «περί αγοράν πλήθουσαν» των αρχαίων) συνεχίζουν να σοκάρουν απ’ τη μια οι ειδεχθείς περιπτώσεις φοροδιαφυγής (άνεργος λ.χ. που απέκρυψε 1,5 εκατομ. ευρώ) κι απ’ την άλλη η αδιανόητη και εθνοβόρα φορολογική παλινωδία του Κράτους (όρα και φορολόγηση των τηλεοπτικών καναλιών, και φόρος τεθνεούσης περιουσίας και τόσα άλλα).

Η παραπάνω είδηση μας υπενθυμίζει, και στο πεδίο της οικονομικής θεωρίας και στο πεδίο της κυβερνητικής πράξης, ότι ο φόρος είναι το ισχυρότερο μέσο άσκησης κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής, πράγμα άγνωστο σήμερα για τα ελληνικά δεδομένα.

Επί πλέον ο εν ισχύι φορολογικός νόμος θα μπορούσε να αποτελεί την χαρακτηριστικότερη επιτομή της αντισυνταγματικότητας, και ας δούμε γιατί. Λαμβάνουμε, όπως λέγαμε παλιά, τρεις περιπτώσεις: ένα μισθωτό, έναν εισοδηματία ακινήτων και μια μικρή επιχείρηση.

Ο καθένας από τους τρεις είχε πρόσοδο (δηλαδή καθαρά έσοδα) για το 2014, 10.000 ευρώ. Με τις εν ισχύι  διαφορετικές κλίμακες, ο μισθωτός οφείλει φόρο 100 ευρώ, ο κτηματίας 1100 ευρώ και η μικρή επιχείρηση (κι αυτό μοιάζει σαν ποινή επειδή δεν μεγάλωσε) 3.900 ευρώ!

Ερωτάται, πού είναι η φορολογική δικαιοσύνη που εντέλλεται το άρθρο 4 παράγραφος 5 του Συντάγματος;

Υπάρχει ακόμα και ένα κρισιμότερο ερώτημα: Πώς πιστεύει η Κυβέρνηση ότι θα εγγυηθεί την ανάπτυξη; Με το να φορολογεί 39 φορές περισσότερο τον άνθρωπο που παίρνει ρίσκα και θέλει να δημιουργήσει;

Υπάρχουν και άλλα στρεβλά. Η έκπτωση των ιατρικών δαπανών λ.χ. γίνεται μόνον όταν υπερβαίνει το 5% του συνολικού εισοδήματος. Αυτό σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι του προηγουμένου παραδείγματος εάν δαπάνησαν για κακή τους τύχη ή εξαιτίας του ζοφερού τοπίου της δημόσιας υγείας, 499 ευρώ, δεν δικαιούνται την έκπτωση.

Δεν θα σταματήσουμε να υπενθυμίζουμε ότι το έτυμον των ελληνικών λέξεων αποκαλύπτει με θαυμαστό τρόπο τις έννοιες και πώς αυτές διαμορφώθηκαν. «Φόρος» είναι το εισφερόμενο, το καταβαλλόμενο ποσό.

Η λέξη προέρχεται από το «φέρω» που σημαίνει προσφέρω, πληρώνω αλλά και βαστώ, σηκώνω, υποφέρω και παράγω!

Δυστυχώς για την Ελλάδα συνεχίζουμε να ζούμε το déjà vu(*) μιας απύθμενης φορολογικής παράνοιας.

(*) Το déjà vu (ντεζαβί) είναι γαλλική έκφραση και σημαίνει, έργο που το ξανάδαμε, μια από τα ίδια.