«Το ένα ψέμα είναι ψέμα,
τα δυο ψέματα είναι ψέματα,
τα τρία ψέματα είναι πολιτική.»
(Εβραϊκή παροιμία)
 
Πρέπει να αναγνωρίσουμε στην Αριστερά την ικανότητα να κόβει και να ράβει όποιο κουστούμι θέλει, για να ντύνει την πραγματικότητα, να βαφτίζει το ψάρι κρέας, όπως είπε κι ο Μανόλης Γλέζος, και να παρουσιάζει, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Σοφιστές, «τον ήσσονα λόγον ως κρείττονα» και αντίστροφα, δηλαδή το ψέμα σαν αλήθεια και το σωστό σαν λάθος.

Με την προπαγάνδα που ασκούσε η Αντιπολίτευση επί πέντε χρόνια, με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους, έχει πείσει ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων πως για όλα τα κακά και τα βάσανά τους ευθύνεται το Μνημόνιο και οι ξένοι (οι εταίροι μας στην Ευρώπη) που μας το επέβαλαν, καθώς και οι ντόπιοι «πράκτορές» τους, που το δέχτηκαν.

Σύμφωνα με την εκτίμηση των… «οικονομολόγων» του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η χώρα μας με δημοσιονομικό έλλειμμα 16% του ΑΕΠ, (24 δις) το 2010, με ένα τεράστιο άνοιγμα στις εισαγωγές-εξαγωγές (αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο), με δημόσιο χρέος που έφτανε τα 300 δις, ήταν μια …κανονική χώρα και πως κάποιοι ανθέλληνες συνωμότες την οδήγησαν στο Μνημόνιο και της χάλασαν το πανηγύρι!

Έπεισαν, επίσης, ένα μεγάλο μέρος του λαού πως οι σκληροί όροι με τους οποίους δανειοδοτήθηκε από τους Ευρωπαίους εταίρους η χώρα μας ήταν αποτέλεσμα της «μη διαπραγμάτευσης» και της «δουλικής στάσης» που τήρησαν οι «μνημονιακές» κυβερνήσεις απέναντι στους δανειστές μας.

Ακόμα και σήμερα, που έχουν -κυριολεκτικά- «σπάσει τα μούτρα τους» «διαπραγματευόμενοι» επί δύο μήνες, χωρίς κανένα αποτέλεσμα με τους δανειστές μας, όχι μόνο δεν ζήτησαν συγγνώμη από αυτούς που καθύβριζαν μέχρι χθες ως δειλούς και δουλόφρονες, αλλά αυτοδιαφημίζονται ως «οι γενναίοι των γενναίων», ενώ στην πραγματικότητα επιδίδονται σε μια... «γενναία» επαιτεία, για να εξοικονομήσουν κάποια δόση ρευστότητας, προκειμένου να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις.

Με την παραπάνω τοποθέτησή μου, αναφορικά με την αντιπολιτευτική στάση της Αριστεράς στα πέντε προηγούμενα χρόνια, δεν σημαίνει ότι παραβλέπω τις παραλείψεις και τα σφάλματα των προηγούμενων κυβερνήσεων κατά την πενταετία 2009-2014, αλλά τα ελλείμματα αυτά της πολιτικής εκείνων δεν δικαιολογούν κατηγορίες, όπως αυτές που τους αποδίδουν οι… αρχάγγελοι του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΕΛ, οι οποίοι επισείουν, σήμερα, τη ρομφαία της εκδίκησης και της τιμωρίας των… «δοσιλόγων».

Είχα αναφερθεί και στο παρελθόν σε άρθρα μου στα πολιτικά σφάλματα που διέπραξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τα οποία, κατά τη γνώμη μου, επιδείνωσαν την βαριά κατάσταση στην οποία βρέθηκε η χώρα το 2009: πρώτον, ότι η ανάταξη της χώρας δεν μπορούσε να επιτευχθεί από τις δυνάμεις ενός κόμματος, αλλά ότι χρειαζόταν η συστράτευση ολόκληρου του πολιτικού κόσμου- η οποία ήταν δυνατή, εάν η τότε κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου εγκατέλειπε τη συνθηματολογία «το ΠΑΣΟΚ είναι για τα δύσκολα» και «Θα τα καταφέρουμε» (τα ίδια συνθήματα, δυστυχώς, που ακούμε και σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ).

Δεύτερον, προτού εφαρμοστεί η επώδυνη «μνημονιακή» θεραπεία, ο λαός έπρεπε να ενημερωθεί με σαφήνεια και καθαρότητα για την κρισιμότητα της κατάστασης της χώρας, για να αναλάβει τις δικές του ευθύνες, διότι με το ζόρι δεν σώζεται ένας ολόκληρος λαός, εάν δεν θέλει να σωθεί (ίσως τότε ήταν χρήσιμο ένα δημοψήφισμα).

Τρίτον, αφού μπήκαμε, όπως μπήκαμε στο μνημόνιο, το νυστέρι έπρεπε να κόψει τον κακοήθη όγκο του Δημοσίου και να ενισχύσει, αντί να επιβαρύνει, τον ιδιωτικό τομέα. Και βέβαια, έπρεπε να αναγάγει τη σύλληψη της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής, καθώς και την εξάρθρωση της διαφθοράς σε θέμα ύψιστης σημασίας και εθνικής προτεραιότητας.

Και τέταρτον, επειδή χωρίς ανάπτυξη ήταν και είναι αδύνατη η έξοδος από το «Μνημόνιο», χρειαζόταν η επιστράτευση ολόκληρου του εθνικού μας δυναμικού, για τον εκσυγχρονισμό του παραγωγικού μας συστήματος και την αξιοποίηση των φυσικών, πολιτισμικών και γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας.

Σε αυτά τα θέματα υπήρξαν σοβαρά κενά πολιτικής και σ’ αυτά έπρεπε να έχει επικεντρωθεί η προσπάθεια, τόσο των λεγόμενων «μνημονιακών» κυβερνήσεων, όσο και η κριτική και ο έλεγχος εκ μέρους της Αντιπολίτευσης.

Δυστυχώς, όμως, τόσο οι κυβερνώντες, όσο και οι Αντιπολιτευόμενοι αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων: οι κυβερνήσεις εξάντλησαν τις δυνάμεις τους στο κυνήγι των δόσεων τού δανείου, ενώ η Αντιπολίτευση εξάντλησε τις δυνάμεις της στην πολεμική κατά του «Μνημονίου», προτάσσοντας του εθνικού συμφέροντος την ψηφοθηρία και την αύξηση της κομματικής πελατείας, την οποία επιδίωκαν με τη συνεχή διεκτραγώδηση και την εκμετάλλευση της λαϊκής δυστυχίας.

Κι αυτή η αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εναντίον του «Μνημονίου» και των «μνημονιακών» κυβερνήσεων συνεχίζεται και σήμερα που είναι πια κυβέρνηση, διότι πιστεύουν πως έτσι θα δικαιολογήσουν το διαπραγματευτικό τους Βατερλώ, που οδηγεί σε ένα ακόμα πιο βαρύ μνημόνιο.

Γιατί πώς να εξηγήσει κανείς ότι την ώρα που η χώρα χρειάζεται όλες τις πολιτικές δυνάμεις ενωμένες, για να απαλλαγεί από τη μέγγενη των «Μνημονίων» και για να αποφύγει τη χρεοκοπία και την έξοδό της από τη ζώνη του ευρώ, οι τρεις συγκυβερνήτες (να μην ξεχνάμε και την Υπέρ-πρόεδρο της Βουλής) προτάσσουν ως πολιτική προτεραιότητα το ξεκαθάρισμα των «παλιών λογαριασμών», συγκροτώντας Εξεταστικές Επιτροπές, για να δικάσουν και να καταδικάσουν αυτούς που μπροστά στον κίνδυνο ολοκληρωτικής κατάρρευσης της χώρας, επέλεξαν (με τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες), αντί του χάους και της εξαθλίωσης, το δρόμο της επώδυνης ανάταξης της χώρας με τους σκληρούς όρους δανειοδότησης, που επέβαλαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας;

Αλλά το πιο υποτιμητικό για τη νοημοσύνη του λαού είναι ότι οι εμπνευστές της εξεταστικής Επιτροπής, δεν περιλαμβάνουν στην «εξέτασή» τους την περίοδο που ο ένας από τους σημερινούς συγκυβερνήτες ήταν υπουργός, καθώς, επίσης, και ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ήτοι την περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή (ανεψιού), κατά την οποίαν -σύμφωνα με τη γνώμη όλων των σοβαρών αναλυτών και την ομολογία του τότε Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας- επιδεινώθηκε ραγδαία το δημοσιονομικό έλλειμμα και το χρέος της χώρας (εξαιτίας των χιλιάδων ρουσφετολογικών διορισμών και του αλόγιστου υπερδανεισμού), με αποτέλεσμα η επόμενη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου να παραλάβει -στην πραγματικότητα- μια ήδη χρεοκοπημένη χώρα.

Κάποιοι, μπροστά στον κίνδυνο να βρεθεί η χώρα στο βάραθρο της καταστροφής, δεν έπρεπε να πάρουν, τότε, τις κρίσιμες αποφάσεις; Ε, λοιπόν, οι λεγόμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις τόλμησαν και πήραν αυτές τις δύσκολες αποφάσεις. Και, βέβαια, έκαναν και λάθη και σφάλματα, όπως συμβαίνει πάντα, όταν κάποιος χειρίζεται πρωτόγνωρες και δύσκολες καταστάσεις.

Οι «αναμάρτητοι», λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΕΛ- οι οποίοι δεν μας είπαν ποτέ αυτοί τι θα έκαναν τότε, εάν έπρεπε να αντιμετωπίσουν την κρίσιμη κατάσταση της χώρας -εάν πιστεύουν πως αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί, σήμερα, τον ελληνικό λαό, ας δικάσουν κι ας καταδικάσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, οι οποίοι μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2014 διατήρησαν όρθια τη χώρα.

Είναι όμως τόσο σίγουροι ότι και αυτοί -τώρα που έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας- θα επιτύχουν, τελικά, να αποτρέψουν τη χρεοκοπία της;

Γιατί, εάν συμβεί το απευκταίον, τότε η επόμενη Εξεταστική Επιτροπή θα συγκροτηθεί -δυστυχώς πάνω στα συντρίμμια και τα αποκαΐδια της χώρας- για να δικάσει τους σημερινούς… «εισαγγελείς» και «δικαστές».