Ειδήσεων το ανάγνωσμα

17/03/2015 - 14:11

Υπάρχουν πάντα, παρά τη γενική αχλή και την πολιτική κατάθλιψη, ειδήσεις σπουδαίες που μπορεί να ενδιαφέρουν ένα νοήμον και καλλιεργημένο φιλοθεάμον κοινό, σ’ όλους τους χώρους της δράσης και σ’ όλα τα θέματα: επιστημονική καινοτομία, ιστορική έρευνα, γλώσσα και γλωσσολογία, βασικά νομικά και οικονομικά ζητήματα, πρακτικά θέματα, κοινωνικά θέματα και ειδήσεις κοινωνικής φιλαδελφίας και τόσα άλλα.

Υπάρχουν πάντα, παρά τη γενική αχλή και την πολιτική κατάθλιψη, ειδήσεις σπουδαίες που μπορεί να ενδιαφέρουν ένα νοήμον και καλλιεργημένο φιλοθεάμον κοινό, σ’ όλους τους χώρους της δράσης και σ’ όλα τα θέματα: επιστημονική καινοτομία, ιστορική έρευνα, γλώσσα και γλωσσολογία, βασικά νομικά και οικονομικά ζητήματα, πρακτικά θέματα, κοινωνικά θέματα και ειδήσεις κοινωνικής φιλαδελφίας και τόσα άλλα.

Αντ’ αυτών τι αηδίες είμαστε αλήθεια υποχρεωμένοι να βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση!
Κατ’ αρχάς το καθημερινό ανούσιο και ανωφελές κονσερβοποιημένο κυβερνητικό πρωτόκολλο στην πρώτη, συνήθως, είδηση (με εξαίρεση τις τελευταίες ημέρες που παρακολουθούμε έντρομοι και ενεοί τα ανακοινωθέντα των πολεμικών διαπραγματεύσεων): Κυβερνητικές δηλώσεις περί του μη όντος, πολιτική πασαρέλα στο περιστύλιο της Βουλής και στο βάθος γορίλες, γλυκανάλατες εθιμοτυπικές επισκέψεις, συζητήσεις χωρίς συγκρότηση και ουσία (πρόσφατα δήλωνε ο κ. Σόιμπλε: «βασικό στοιχείο της εμπιστοσύνης είναι η αξιοπιστία!..»), καθοδηγημένες δημοσιογραφικές απόψεις, άνδρες (αυτά στα πρωινάδικα) μέσα σε «εργάσιμες» ώρες να λικνίζονται πολύχρωμοι και με μελιστάλακτη φωνή να προσπαθούν με τις ώρες να βάψουν τα …νύχια τους (!), κομματικές κοκορομαχίες για τα μάτια των ψηφοφόρων και παραπλανητικές δημοσκοπήσεις (αυτά πριν τις εκλογές), που θέλουν μάλλον να προτείνουν και να προαγάγουν τις τάσεις, παρά να τις εξακριβώσουν.

Διά του λόγου το αληθές, δεν πρόλαβε να ζεσταθεί η καρέκλα του νέου πρωθυπουργού και άρχισαν οι δημοσκοπήσεις με το ερώτημα: ποιος ο καταλληλότερος πρωθυπουργός !

Από κοντά και τα κουτσομπολιά και τα φαιδρά παραλειπόμενα των προβεβλημένων ηγετών της υφηλίου, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί «πουλάνε» στην ελληνική ειδησεογραφική αγορά: Έρωτες στα Ηλύσια πεδία, παρεξηγήσεις στο λευκό οίκο, αθλοπαιδιές στον ερυθρό …

Μετά (αν δεν είναι πρώτη είδηση λόγω μεγέθους ) έρχονται οι σαχλαμάρες με το τρομολαγνικό σασπένς μιας καπιταλιστικής ειδησεολογίας που θέλει να υπερσυγκινήσει τον κόσμο ( emotional ) και να στρέψει την προσοχή του κοινού από τα αληθώς ουσιώδη στα τρομακτικά και τα ευτράπελα: ο μακελάρης με το καλάσνικοφ, ο βιαστής παιδοψυχολόγος, ο νεαρός που παραβίασε, κάπου στην αμερικάνικη δύση το σηματοδότη και μπήκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα σε γκροσερία χωρίς ευτυχώς θύματα!..

(Χέστηκε η Φατμέ στ’ αλώνι …ή «ου φροντίς Ιπποκλείδη!» όπως θα ‘λεγε, λίγο αδιάντροπα, ένας αρχαίος), ο αστυνομικός που σκότωσε παιδί, επειδή τον απειλούσε με … ψεύτικο όπλο!
Εάν βέβαια υπάρχει κατά κακή τύχη αιμάσσουσα ιστορία φρίκης (τρένο, καράβι, αεροπλάνο ) τότε αυτή προτάσσεται και εξαντλείται στην τελευταία της λεπτομέρεια, επενδύοντας στον έμφυτο ανθρώπινο οίκτο αλλά και στην υποσυνείδητη «χαιρεκακία του επιβιώσαντος».

Οι σκηνές της μαζικής δυστυχίας δυστυχώς εξασφαλίζουν τη μεγαλύτερη τηλεθέαση. Το να παίρνεις το μεσημεριανό σου και να βλέπεις ζωντανά τους άλλους να πνίγονται είναι κάτι ακραίο που ναρκώνει σιγά-σιγά τη φρίκη και απομυθοποιεί τη δυστυχία.

Μετά ακολουθούν απαραιτήτως και από όλα τα κανάλια τηλεμαγειρέματα από όρθρου βαθέος μέχρι το μεσονύκτιο. Συνταγές και φαγητά στην εποχή του «φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο». Σε μια εποχή που οι μισοί, αμερικανοποιημένοι θεωρούν την οψοποιητική μια τέχνη αναχρονιστική, βαρετή και ξεκομμένη από την προφορική παράδοση, και που οι άλλοι μισοί ψάχνουν στα μπακάλικα φτηνά μακαρόνια σε προσφορά…

Όλη μέρα στάζουν σάλτσες οι οθόνες.
Ολόκληρη η τηλεόραση, ένας απέραντος τσελεμεντές, χωρίς δυστυχώς το μεράκι και τη σοφία του διάσημου Σιφνιού.

Και πάνω απ’ όλα τζόγος! Τζόγος κρατικός. Άμεσος ή έμμεσος, νόμιμος ή παράνομος, πάντως τζόγος, που έχει γίνει μανία από το κράτος και από τα κανάλια. «Γρίφοι» και «τηλεφωνικές προσφορές» σε ημερήσια βάση, για ένα χαρτζιλίκι των πεντακοσίων ευρώ, σε μια δόλια φάμπρικα που κάποιοι θησαυρίζουν με τα τέλη των κλήσεων. Τι εξευτελισμός! Ποιος θα το περίμενε ότι η «ταχύτερη» πληκτρολόγηση αριθμών τηλεφώνου θα ήταν «παραγωγική διαδικασία» με τις ευλογίες του κράτους!

Αυτή είναι δυστυχώς η εικόνα της τηλεόρασης: ευτελής, ψυχοφθόρα και άκρως αντιπαιδαγωγική. «Το 80% της σημερινής τηλεόρασης είναι παπαριές και αηδίες!». Η δήλωση ανήκει στον καλό σκηνοθέτη Πάνο Κοκκινόπουλο που έχει συνεργασθεί με την τηλεόραση, αλλά θα μπορούσε να ανήκει και σε κάθε καλλιεργημένο και σκεπτόμενο Έλληνα.

Ευτυχώς που σ’ όλο αυτό το υποβαθμισμένο τοπίο υπάρχει, έστω και ξεδοντιασμένη, η δημόσια τηλεόραση, η οποία συνεχίζει να μην ενδίδει στον εξευτελισμό της τηλοψίας. Κάτι έχει να πει βρε αδερφέ. Ακόμα και το κανάλι της Βουλής, παρά τις μονοδιάστατες εμμονές του με την κλασική μουσική, είναι πολύ πιο κοντά στην υπηρεσία ενός φυσιολογικού λαού και μιας εθνικής παράδοσης, και δεν έχει καμιά σχέση με τον εμετό της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Η κατάσταση της τηλεόρασης αναδεικνύει ένα μεγάλο και διαχρονικό κουσούρι της ανθρώπινης συμπεριφοράς: ποτέ δεν κατάφερε ο άνθρωπος σ’ όλη την ιστορία του να χρησιμοποιήσει τα τεχνολογικά μέσα που διέθετε για πραγματική ηθική του ωφέλεια.

(Ένα κραυγαλέο παράδειγμα είναι αυτό της διαδικτυακής τεχνολογίας που, αντί να βοηθήσει στη δικτύωση των συναλλαγών και την αυτόματη διαχείριση του ΦΠΑ, μας έχει βάλει να παίζουμε ηλίθιο «λεύκωμα» και προσομοιώσεις πολεμικών επιχειρήσεων).

Ειδικά η ελληνική τηλεόραση (συνολικά) έπεσε σε κακά χέρια, και το απεγνωσμένο κυνήγι του κέρδους δεν την άφησε να σταθεί στο ύψος της κοινωνικής της αποστολής.

Οι δυο μεγάλες «επιτυχίες» της είναι μέχρι τώρα, η πρώτη ότι νομιμοποίησε τον ηδονικό κανιβαλισμό και την ευτέλεια, και η δεύτερη, ότι πρόσφερε ένα χυδαίο άλλοθι στην πολιτική απραξία. Το τελευταίο μεταφράζεται κυρίως σε λογοδιάρροια αντί έργων.

Οι ίδιοι οι Έλληνες που ύψωσαν στον κολοφώνα τη γλώσσα, προέτασσαν αυτής τα έργα, και έλεγαν (διά του Αισχύλου) «έργω, κουκέτι μύθω» και (διά του Δημοκρίτου) «λόγος γαρ έργου σκιή». Αλλά οι σκιές φαίνεται περισσεύουν στη σύγχρονη Ελλάδα...

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey