Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εν μέσω «τριγμών» και… στεναγμών προσγειώνεται στη σκληρή πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, στην οποία πολλές φορές -καθυβριζόμενοι από τους «επαναστάτες» της… καφετέριας- αναφερόμαστε επισημαίνοντας στους επίδοξους «σωτήρες»: πρώτον, ότι χωρίς τα δανεικά της Ευρώπης, στην παρούσα συγκυρία, δεν είναι δυνατό να εξασφαλιστεί η επιβίωση της Ελλάδας.

Δεύτερον, ότι κανένας δεν πρόκειται να μας δανείσει χωρίς όρους, οι οποίοι θα διασφαλίζουν την αποπληρωμή των δανεικών.

Και τρίτον, ότι η όποια διαπραγμάτευση για τη βελτίωση των όρων της δανειοδότησης δεν εξαρτάται από το «νταηλίκι» του δανειοδοτούμενου αλλά από την αξιοπιστία του.

Σήμερα, μετά την επιβολή ενός νέου «Mνημονίου» (Συμφωνίας, Προγράμματος ή Γέφυρας), μετά την ακόμα πιο αποπνικτική επιτήρηση και την υπό πολλές προϋποθέσεις δανειοδότηση -στάγδην- της χώρας, δεν επιχαίρουμε για την επαλήθευση της προειδοποίησής μας ότι «νηπίοισιν ου λόγος, αλλά ξυμφορή γίγνεται διδάσκαλος» (οι ανόητοι δεν διδάσκονται από τη φωνή της λογικής αλλά από τη συμφορά)· αντιθέτως αγωνιούμε ακόμα περισσότερο για το μέλλον της χώρας μας, διότι προβλέπουμε την επιστροφή στις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες του 2010- 2011.

Οι οιωνοί είναι δυσοίωνοι: α. διαλυτικές αντιδράσεις στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος (ήδη η δήλωση-βόμβα του Μανόλη Γλέζου και πολλών άλλων στελεχών προοιωνίζει σεισμική δραστηριότητα πολλών ρίχτερ στις τεκτονικές πλάκες των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ), β. περαιτέρω όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης «Παλαιομνημονιακών»- «Νεομνημονιακών», γ. απογοήτευση και αποθάρρυνση του λαού, δ. αδυναμία επιψήφισης νομοσχεδίων και τήρησης των δεσμεύσεών μας έναντι των ευρωπαίων εταίρων μας και ε. μικρές πιθανότητες για την υλοποίηση οποιουδήποτε αναπτυξιακού προγράμματος.

Για την αποφυγή των επερχόμενων δεινών κάποιοι, πιθανώς μέσα στον πανικό τους, να ανασύρουν από το «αριστερό» οπλοστάσιό τους το έσχατο όπλο τού Δημοψηφίσματος ή ακόμα και της επιστροφής στη δραχμή, ενδεχόμενα που με βεβαιότητα θα οδηγήσουν τη χώρα σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις και θα επιφέρουν ανήκεστον εθνική βλάβη.

Οι «πομφόλυγες» Καμένου «θα το κάνουμε Κούγκι», οι «ηρωικές» εξάρσεις του Μίκη, οι θεωρίες Λαπαβίτσα για την επιστροφή στη δραχμή και η εμμονή στη ρήξη της «Αριστερής Πλατφόρμας» του Λαφαζάνη (στην οποία προστέθηκε τελευταία και η εγωπαθής πρόεδρος της Βουλής), όσο κι αν αντιμετωπίζονται σήμερα ως φαιδρότητες, μπορεί, όταν δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, να μας οδηγήσουν σε μια Ελλάδα… «Μαύρη Χήρα», που αυτοανατινάζεται, για να εκδικηθεί την… «άπιστη» Ευρώπη!

Προτού, λοιπόν, συμβεί το απευκταίον, πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν τις εθνικές τους ευθύνες.

Η μόνη, κατά τη γνώμη μας, λογική και αποτελεσματική εθνική διέξοδος (στην οποίαν, πολλές φορές, και άλλοτε αναφερθήκαμε) είναι η συγκρότηση Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, η οποία με τις προτάσεις και την έγκριση των κομμάτων του Συνταγματικού και Φιλοευρωπαϊκού Τόξου θα απαρτίζεται, όχι από τα συνήθη κομματικά κωθώνια, αλλά από προσωπικότητες εθνικής εμβέλειας, του εσωτερικού και του εξωτερικού (ο υπουργός Παν. Νικολούδης για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς αποτελεί ένα καλό «δείγμα γραφής»).

Η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας θα αναλάβει, με την ομόθυμη υποστήριξη των κομμάτων, να θεσμοθετήσει και να εφαρμόσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, θα επιστρατεύσει από το διαθέσιμο εθνικό δυναμικό τα κατάλληλα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τις επιτελικές θέσεις και θα φέρουν επιτυχώς εις πέρας την εθνική προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της χώρας: τον εκσυγχρονισμό τού εκπαιδευτικού μας συστήματος, τη δημιουργία αποτελεσματικού κράτους, ικανού να εξυπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών και να υποστηρίζει τις αναπτυξιακές πολιτικές της κυβέρνησης, την ανάπτυξη παραγωγικού συστήματος, που θα αξιοποιεί τα φυσικά και πολιτισμικά πλεονεκτήματα της χώρας και θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποιημένης Αγοράς.

Μόνον μια Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας μπορεί να καταλαγιάσει τις εσωτερικές αντιπαλότητες, να ενοποιήσει τις εθνικές δυνάμεις, να δημιουργήσει την απαιτούμενη δυναμική για την υπέρβαση της κρίσης, να ισχυροποιήσει την πίστη στις εθνικές δυνάμεις και να αποκαταστήσει διεθνώς την απολεσθείσα αξιοπιστία της χώρας.

Ο νέος πρωθυπουργός της χώρας διαθέτει σίγουρα τη νεανική ορμή· το ζητούμενο όμως στην κρίσιμη συγκυρία είναι το κατά πόσον διαθέτει τη γνώση και τη συνείδηση της ιστορικής ευθύνης του, καθώς και την τόλμη να υπερβεί την κομματική μικρόνοια και να πραγματοποιήσει τη μεγάλη υπέρβαση, αυτή που δεν θέλησαν, δεν μπόρεσαν ή δεν τόλμησαν οι προκάτοχοί του, την μεγάλη ΑΛΛΑΓΗ, τον ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ του κράτους, την ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ του κράτους, τη ριζική ΜΕΤΡΡΥΘΜΙΣΗ και την ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ της χώρας, ώστε, επιτέλους, και η πατρίδα μας να βαδίσει στο δρόμο της προόδου όρθια και ισότιμα με τις αναπτυγμένες, τις ευνομούμενες και πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης.