Δεν ήθελα μέχρι σήμερα να σχολιάσω τα μεγάλα τεχνικά προβλήματα που απτόητα συνεχίζουν να ταλανίζουν το Βαθύ, μια γιατί ο ίδιος δεν είμαι μηχανικός εμπειρογνώμονας κι άλλη μια γιατί θεωρώ ότι μέχρι ενός σημείου η επιείκεια είναι δικανική αρετή. Το θέμα όμως ήδη αφορά την κοινή λογική και έχει αρχίσει να ξεπερνά και τη φαντασία.

Τι ήθελε άραγε ένα αρχοντικό, ένα πάλαι ποτέ κοσμοπολίτικο Βαθύ για να είναι μια όμορφη πόλη; Βουνό και θάλασσα, και ω! του μαύρου θαύματος, το πρόδωσαν και τα δύο.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε το έργο της παραλίας φαίνεται ακόμα ένας μακρύς Γολγοθάς χωρίς ανάσταση, που έχει διαλύσει τον κοινωνικό και τον επιχειρηματικό ιστό, καθώς και κάθε προοπτική της πρωτεύουσας, προοπτική όχι ανάπτυξης αλλά απλώς αποκατάστασης σε προηγούμενους ρυθμούς.

Και κει που κουνούσαμε σκεπτικά το κεφάλι προς τη θάλασσα, ξαφνικά το σηκώσαμε να δούμε τόνους χώμα να πέφτουν μέσα στο νεόδμητο περιφερειακό. Τόσο δύσκολο είναι σε μια εποχή με τόσα τεχνικά μέσα να προβλέψουμε, διανοίγοντας ένα δρόμο, τα ρείθρα του και τη στερεότητα των πρανών και των ανδήρων;

Δεν μας έχει διδάξει καθόλου η σοφία των προγόνων μας που έχτισαν πόλεις σε απολύτως κατάλληλα σημεία και άνοιξαν με πενιχρά μέσα δρόμους που περνιούνται μέχρι σήμερα;
Προχθές βρέθηκα στην Αθήνα και περιπλανώμενος στο κέντρο είδα, ομολογώ με έκπληξη, ότι οι κυβόλιθοι με τους οποίους στρώθηκε η παραλία του Βαθιού δεν είναι σαμιώτικο προνόμιο αλλά πανελλήνιο.

Λύσσα κακιά μ’ αυτή την ακανόνιστη γκρίζα πέτρα που προσφέρει μια εξασφαλισμένη ταλαιπωρία στο περπάτημα.

Χάθηκαν οι όμορφες πέτρες της Σάμου, η άσπρη, η γαλάζια με τα νερά ή ακόμα και η χλομή η μαραθοκαμπίτικια, που θα αναδείκνυαν και την αυτάρκειά μας αλλά και το τοπικό μας χρώμα (couleur locale);

Αλλά να συμφωνήσουμε σ’αυτό το σημείο ότι δεν είναι μόνο θέμα υλικών. Το σπουδαίο είναι η σύλληψη της ιδέας και η σύνθεσή τους. Ο σπουδαίος λογογράφος και ρητοροδιδάσκαλος Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς γράφει στο βιβλίο του «Περί συνθέσεως ονομάτων» ότι για να παραχθεί στη γλώσσα ένα αποτέλεσμα κατανοητό και ταυτόχρονα γλαφυρό δεν αρκεί μόνο η επιλογή των ωραίων λέξεων (που πολλές φορές δεν είναι και αναγκαία) αλλά πρωτίστως χρειάζεται η αρμονική σύνθεσή τους.
Ό,τι ισχύει στα προϊόντα του λόγου, το αυτό ισχύει και σε κάθε τεχνικό ανθρώπινο δημιούργημα, που πρέπει να πληροί ταυτόχρονα και την καλή χρήση και την αισθητική.

Ο άνθρωπος είναι περίεργο και αντιδραστικό ον. Πολλές φορές ερωτοτροπεί με το λάθος. Είχε πει κάποιος: «Αν θέλετε να σας προσέξουν, κάντε ένα λάθος!», και θα ‘πρεπε η ρήση να συμπληρώνει: αν είστε γιατρός ή πολιτικός θα χρειαστείτε περισσότερα από ένα…

Ο λόγος είναι απλός και οδυνηρά βιολογικός (και ας με συγχωρέσουν οι απαραίτητοι ασκληπιάδες): Του γιατρού τα λάθη τα τρώει το σκουλήκι. Του πολιτικού μπορεί να τα πάρει το λυσσασμένο νερό.

Και θα πει κανείς, γιατί του πολιτικού; Μα γιατί τα έργα μπορεί να τα κάνουν με την ευφυΐα τους ή μη οι μηχανικοί, αλλά στο τέλος τα χρεώνονται με την πολιτική ευθύνη και την κοινή λογική οι δημόσιοι άρχοντες. Γι αυτό και λέμε τον αιώνα του Φειδία, χρυσό αιώνα του Περικλή.

ΥΓ. Για περισσότερες οπτικές λεπτομέρειες, στο φέισμπουκ και στις ηλεκτρονικές εφημερίδες.