Όλα αυτά τα χρόνια, αυτή η επιφυλλίδα ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τα στραβά και τα ανάποδα αυτής της χώρας, μιας και υπάρχει η γενική πεποίθηση ότι τα καλά είναι καλοδεχούμενα, είναι και αυτονόητα, και δεν χρειάζονται ούτε μνημόσυνα ούτε παράσημα.

Αν μπορέσουμε όμως να εντοπίσουμε τα κακά, τότε κάνουμε αμέσως το πρώτο βήμα για τη λύση τους, που είναι και το πρώτο βήμα για την ευτυχία.

Λάδι στη φωτιά θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι είναι τα άρθρα, αλλά δεν θα’ ναι (και κυρίως δεν πρέπει να ‘ναι) για πάντα.

Άμα κάποια στιγμή αποτινάξουμε το ζυγό της κακοδαιμονίας (και δεν ξέρω πόσο σύντομα μπορεί να συμβεί αυτό), θα βρεθούμε πάλι μπροστά σε μεγάλες αποφάσεις: Τι πατρίδα θέλουμε;

Τι κράτος μάς αξίζει; Θα μας έχει, άραγε, διδάξει η πρόσφατη πενία και η σκληρότητα να δούμε με καινούρια μάτια έναν καινούριο κόσμο;

Έναν κόσμο χωρίς υποκρισία, χωρίς κλεψιά, χωρίς αόρατες δυνάμεις και κυβερνητική αναλγησία και αμετροέπεια; Χωρίς οκνηρία και εκδικητικότητα;

Θα ‘χουμε την τύχη να ζήσουμε βίο αδιάφθορο, βίο χωρίς την ομόρριζή του βία;
Θα δούμε άραγε πολιτικούς που να θέλουν φεύγοντας να μεγαλώσουν τη δόξα τους και όχι τα χρηματοφυλάκιά τους, επαληθεύοντας το ρητό του αρχαίου Βίωνα του Βορυσθενίτη; («Δει τον αγαθόν άνδρα παυόμενον της αρχής μη πλουσιώτερον αλλά μάλλον ενδοξότερον γεγονέναι»);

Μέσα σ’ αυτές τις σκέψεις έρχεται και κάθεται, έτσι σαν ιδέα, εκείνο το ποίημα του Καβάφη «Περιμένοντας τους βαρβάρους», όχι όμως όπως το ξέρουμε, αλλά -ας με συγχωρήσει η φήμη του ποιητή- πιο ολοκληρωμένο και «ιστορικότερα» σκηνοθετημένο.

Οι βάρβαροι λοιπόν. Οι βάρβαροι που τελικά δεν ήρθαν και μας ανέτρεψαν, λέει, δεδομένα και προσδοκίες.

Μήπως όμως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα;
Μήπως οι βάρβαροι μεταλλάχθηκαν και είναι γύρω μας και δεν το πήραμε μυρουδιά;

Μήπως τους περιμέναμε να μιλάνε πρωτόγονες γλώσσες με ήχους βαρ-βαρ, κι αυτοί μιλούσαν ήδη δυο και τρεις ξένες γλώσσες;

Μήπως τους περιμέναμε να ‘ρθουν με την κινάβρα στις μασχάλες και φρυγικά σκουφιά στην κεφαλή, καβάλα σε μαύρους κέλητες, κι αυτοί ήρθανε στην πένα και μοσκομυριστοί μέσα σε εξάλιτρες αλεξίσφαιρες λιμουζίνες;

Μήπως τους περιμέναμε να στρατοπεδεύσουν απειλητικά έξω από τα τείχη μας κι αυτοί ήταν ήδη μέσα από καιρό και σε υψώματα στρατηγικά όπως είναι τα υπουργεία των οικονομικών, οι ευρωπαϊκές αποστολές, οι ομάδες παραλαβής των οπλικών συστημάτων, οι λίστες των ληστών του (φορολογικού) παραδείσου, τα φοροαπαλλασσόμενα άθικτα κέντρα της οικονομικής ολιγαρχίας, οι πολεοδομίες…

Μήπως ακόμη -να και κάτι που δεν το «υποψιάζεται» το ποίημα-, μήπως οι βάρβαροι ήμασταν τελικά εμείς;

Μήπως είχαμε σιγά - σιγά και τεχνηέντως εκβαρβαρωθεί με τις ευλογίες των συστημάτων και με μεγάλη ιστορική και εκφυλιστική προσαρμοστικότητα;
Μήπως τελικά περιμένουμε άδικα τους βαρβάρους ή τους ψάχνουμε σε λάθος μέρος;…