Έχουν περάσει 3 εβδομάδες από τις εκλογές της 25ης Γενάρη, όταν η κάλπη «μίλησε». Η πραγματικότητα που διαμορφώθηκε στο πολιτικό τοπίο της χώρας μετά απ’ αυτό, είναι διαμετρικά αντίθετη εκείνης της προ της κάλπης.

Η κυβέρνηση του «ναι σε όλα» προς τις επιταγές των πιστωτών μας Αντ. Σαμαρά έχει αντικατασταθεί από αυτή της αντίδρασης προς αυτούς, της ισότιμης τοποθέτησης και εν τέλει της εθνικής υπερηφάνειας, του Αλέξη Τσίπρα. Δηλαδή η Ελλάδα πια αντιστέκεται. Τούτο το έχει συνειδητοποιήσει ο κάθε Έλληνας.

Αλλά και ο κάθε Ευρωπαίος. Κατέστη σαφές τόσο στις κατ’ ιδίαν επαφές και συζητήσεις του νέου μας Πρωθυπουργού με τους ομολόγους του, όσο και των υπουργών με κορυφαίο το διάσημο, παγκοσμίας ακτινοβολίας οικονομολόγο Γ. Βαρουφάκη με τους δικούς του ομολόγους, ως και άλλων υπουργών σε άλλα fora, ως τον Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά.

Βεβαίως έγινε σαφέστατο στις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης διά του Πρωθυπουργού, στο Κοινοβούλιο εντός Ελλάδος.

Επίσης, στο Συμβούλιο Κορυφής της 12ης τ.μ., απ’ τον ίδιο στις Βρυξέλλες, όπως παράλληλα και στο Eurogroup διά του Υπουργού Οικονομικών. Σ’ όλα αυτά, με σαφήνεια κατεδείχθη πως η Ελλάδα μπορεί και ξέρει να διαπραγματεύεται όρθια.

Η με σκυμμένο κεφάλι και σπαστή μέση «διαπραγμάτευση» ανήκε στους «γιέσμεν» κυβερνήτες της τους προ των εκλογών. Σ’ αυτούς που ο Ελληνικός Λαός είχε την ατυχία να εμπιστευθεί το πηδάλιο της εξουσίας την τελευταία πενταετία. Αυτοί για τους οποίους, αφού συνειδητοποίησε την ανικανότητα και αναξιότητά τους να είναι «αρχηγοί» του, τους έστειλε με την κάλπη στην καταισχύνη. Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, στο μόνο 4,7% (!) και τη Ν.Δ. με 8,5 ολόκληρες μονάδες πίσω, στην αντιπολίτευση.

Από μέρους της Ελλάδος διά της νέας Κυβέρνησής της, αυτό που τονίσθηκε σε όλους τους τόνους και προς πάσα κατεύθυνση, είναι ότι «οδηγίες προς ναυτιλλομένους» μάλιστα με mail (τύπου Χαρδούβελη) από τους νεοδυνάστες μας, δεν «έχουν πια πέραση».

Έτσι, για μας και σύμφωνα προς τα εκ της κάλπης υπαγορευόμενα, το «ελληνικό ζήτημα» δεν είναι «διαπραγμάτευση» για τεχνικά θέματα ως εναρμόνιση αριθμών διαφόρων δεικτών και παραμέτρων (π.χ. ο διαβόητος δείκτης της ανταγωνιστικότητας κ.λπ.) με εκείνους που μας επιβλήθηκαν από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών και τους όποιους Σάιλοκ.

Η Κυβέρνηση διατράνωσε: Πολιτική είναι η διαπραγμάτευση. Πολιτική στο κατά πόσο οι λαοί της Ευρώπης, με πειραματόζωο τον Ελληνικό, πρέπει να βρίσκονται μόνιμα κάτω απ’ τα βρόχια της αβάσταχτης λιτότητας.

Μιας λιτότητας που οδήγησε ουσιαστικά την κοινωνία μας στην πλήρη κατάρρευση του ιστού της. Αυτής που ήταν αποτέλεσμα της έξωθεν επιβληθείσης «εσωτερικής υποτίμησης». Αυτής που οδήγησε στην απώλεια του 25% τού ΑΕΠ.

Αυτής που άκρως παραστατικά αποδίδεται με αριθμούς. Αυτούς των 1.500.000 ανέργων, των 6.000.000 νεόπτωχων υπό το όριο της φτώχειας, των 300.000 νέων, επιστημόνων κυρίως που μετανάστευσαν προς επιβίωση κ.ά., με τραγικότερο όλων των 7.000 και πάνω αυτοκτονιών!

Ο Ελληνικός Λαός, από την ανικανότητα ανάξιων αρχηγών, βρέθηκε την τελευταία πενταετία, αυτή που θα καταγραφεί Ιστορικά ως αποφράδα περίοδος, αλυσοδεμένος ως άλλος Προμηθέας, στον Καυκάσιο βράχο της άγριας και ανάλγητης λιτότητας.

Όπως οι γύπες κατέτρωγαν τις σάρκες και τα σπλάχνα του ημίθεου Ήρωα, έτσι και οι διεθνείς τοκογλύφοι κατέτρωγαν τις σάρκες του Ελληνικού Λαού. Χρειάστηκε ένας άλλος ημίθεος, ο Ηρακλής, να σπάσει τις αλυσίδες και να απελευθερώσει τον Προμηθέα. Αντίστοιχα, χρειάστηκε να υπάρξει ο Αλέξης Τσίπρας για να σπάσει τις αλυσίδες της Ελλάδας.

Κοντολογίς, της δικής μας διά βίου (και κάποιων γενεών) σκλαβιάς. Τις αλυσίδες αυτές που μας κρατούσαν καθηλωμένους στο τελευταίο σκαλοπάτι στου κακού τη σκάλα. Εκεί που η αξιοπρέπειά μας ως Έθνους είχε εκλείψει.

Η ταπείνωση λόγω του ενδοτισμού των ταγών μας πέρασε ως παρεστώσα εικόνα στο μυαλό του Έλληνα. Σήμερα με τη στάση αξιοπρέπειας των τριών αυτών εβδομάδων της νέας Κυβέρνησης, μας δόθηκε η δυνατότητα επιτέλους να χαμογελάσουμε. Αρχίζουμε να επανακτούμε κουράγιο, αυτοπεποίθηση, αξιοπρέπεια.

Αρχίζουμε να στεκόμαστε πάλι ωραίοι… ως Έλληνες. Το διαμηνυθέν και ευτυχώς απ’ ό,τι φαίνεται συνειδητοποιηθέν απ’ την άλλη πλευρά, «τέλος η Τρόικα, τέλος το μνημόνιο, τέλος η λιτότητα» γεμίζει τα πνευμόνια του κάθε Έλληνα με αισιοδοξία και ελπίδα.

Τούτο οδηγεί, απ’ ό,τι έχουμε ως στιγμής, σε νέο πρόγραμμα, που θα βάλει τη χώρα στην ανάπτυξη. Το μόνο φάρμακο που θα μας σώσει. Το τοξικό πρόγραμμα που επί τέσσερα τώρα χρόνια μάς έχει επιβληθεί, μπόρεσε η Κυβέρνηση, απ’ ό,τι φαίνεται, να το «περάσει» στους πιστωτές μας. Έτσι με τις νέες προσεγγίσεις επί του «ελληνικού ζητήματος», τα όποια δόκανα είχαν στηθεί απ’ τους σύγχρονους κατακτητές μας (οικονομικούς) και τα εδώ φερέφωνά τους αχρηστεύτηκαν και πιστεύεται πια αυτό που ως τις εκλογές φαινόταν αδύνατο.

Οι μνημονιακές πολιτικές, τέλος! Έτσι και η ευφορία όλων των Ελλήνων (8 στους 10 Έλληνες στηρίζει την Κυβέρνηση) είναι δικαιολογημένη.

Περαίνων, για να μη δώσω λαβή οποιωνδήποτε σχολιασμών, θέλω να πω ότι πέραν του γενικού καλού, το κατά την προηγηθείσα ανάλυση, υπάρχει και το προσωπικό. Θα μου επιτραπεί να αναφερθώ σ’ αυτό. Απλά πράγματα. Μοχθώντας μια ολόκληρη ζωή, με σπουδές, εργασία, θέσεις, επιχειρήσεις κ.λπ., είχα κανονίσει να έχω μία αξιοπρεπή και άνετη ζωή ως συνταξιούχος Μηχανικός. Στα 70 μου, μπορεί να ζω αξιοπρεπώς, ατυχώς όχι πια ιδιαίτερα άνετα.

Τούτο γιατί έχω χάσει το 40% της συντάξεώς μου από τα επίχειρα των ολετήρων κυβερνητών μας και άλλο 10% -20% με τους κάθε λογής φόρους («χαράτσια», ΕΝΦΙΑ κ.λπ.), συμμετοχές σε φάρμακα κ.ά..

Μάλιστα, είχε αποφασίσει να μας κόψει κι άλλο τις συντάξεις ο Αντ. Σαμαράς. Άκουσα από τον αρμόδιο υπουργό δύο μέρες μετά τις εκλογές ότι παύει πια αυτό το ανοσιούργημα. Αυτό και μόνο δηλαδή, να μη χάσω κι άλλα απ’ τη σύνταξή μου, πιστεύω ότι μου δίνει το δικαίωμα να στηρίζω, καθώς κάνω, τον Αλ.Τσίπρα και την Κυβέρνησή του.

Πιστεύω δε, ότι τούτο το συμμερίζεται η πλειοψηφία των Ελλήνων.