Τέταρτη αλήθεια: Η οικονομία είναι αυτή που κινεί την ανθρώπινη ιστορία. Η οικονομία καθορίζει και τη διεθνή κατάταξη (Υπερδυνάμεις, ανεπτυγμένες, αναπτυσσόμενες, υπανάπτυκτες χώρες), καθώς και τις σχέσεις των κρατών.

Κράτη με ισχυρή οικονομία κυριαρχούν πολιτικά και στρατιωτικά, ενώ κράτη οικονομικά εξαρτημένα, εκτός από τα εσωτερικά, αντιμετωπίζουν και εξωτερικά προβλήματα, που ενίοτε οδηγούν στην απομόνωση και μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο ακόμα και την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα μιας χώρας.

Η οικονομική, λοιπόν, ανάπτυξη -κι ακόμα καλύτερα, η αυτοδύναμη ανάπτυξη- αποτελεί τον αναγκαίο όρο που μπορεί να εξασφαλίσει εσωτερικά την ομαλή κοινωνική και πολιτική ζωή και εξωτερικά την ισότιμη και αρμονική συνύπαρξη με τα άλλα κράτη.

Η οικονομική, όμως, ανάπτυξη προϋποθέτει εθνικό σχέδιο, προϋποθέτει συστράτευση, ενότητα των πολιτικών και πνευματικών δυνάμεων, σκληρή δουλειά και προσπάθεια. Δεν γίνεται με χαϊδολογήματα του λαού.

Δεν γίνεται με την ανοχή στο καθεστώς της ήσσονος προσπάθειας. Δεν γίνεται με αναξιοκρατικά στελεχωμένο κράτος, με τον παρασιτισμό, τη δωρεάν σίτιση στο δημόσιο πρυτανείο και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Προϋποθέτει συνείδηση ευθύνης από όλους τους πολίτες και ιδιαίτερα από όσους κατέχουν θέσεις «εξουσίας», οι οποίοι πρέπει να αίρονται πάνω από τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, πάνω από την κομματική λογική και τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Χρειαζόμαστε με ένα λόγο ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες, τους οποίους μπορεί να διαπλάσει μόνο μια σύγχρονη, δημοκρατική και ουσιαστική παιδεία.

Και από τους ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες θα προέλθουν και οι ελεύθεροι και υπεύθυνοι πολιτικοί ηγέτες.

Έτσι επανερχόμαστε στο μέγα και άλυτο -από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους- πρόβλημα της παιδείας του λαού μας. Κι αυτό αποτελεί την πέμπτη, τη μεγάλη και την κρισιμότερη αλήθεια.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΤΑ ΒΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ και η σημερινή κρίση είναι ΚΡΙΣΗ ΠΑΙΔΕΊΑΣ. Και όποιοι νομίζουν ότι μπορεί να αναπτυχθεί η Ελλάδα και να απεξαρτηθεί οικονομικά, πολιτιστικά και πολιτικά από εξωτερικές δυνάμεις με σχολεία και πανεπιστημιακές Σχολές που «παράγουν» «καταληψίες», «αιώνιους» φοιτητές, τροφίμους των πανεπιστημιακών ασύλων και κομματικά κωθώνια, αναρχικούς και τρομοκράτες και στην καλύτερη περίπτωση ημιμαθείς που πρέπει να «μάθουν να κουρεύουν στου κασίδη το κεφάλι», ή είναι «βαθιά νυχτωμένοι» ή κοροϊδεύουν αναισχύντως τους πολίτες.

(Ευτυχώς την τιμή της εκπαίδευσής μας διασώζουν κάποιοι εξαιρετικά προικισμένοι νέοι μας και κάποιοι εκπαιδευτικοί και εκπαιδευόμενοι που διαθέτουν ισχυρές αντιστάσεις απέναντι στις τοξικές εστίες που έχουν αναπτυχθεί στο εκπαιδευτικό μας περιβάλλον.)

Ενόσω, λοιπόν, θα συνεχίζεται η σχιζοφρενική εκπαιδευτική πολιτική: ό,τι χτίζει ο ένας στο χώρο της παιδείας, να το κατεδαφίζει ο άλλος -πολλές φορές όχι μόνο από διαφορετικό κόμμα, αλλά και από άλλον υπουργό του ιδίου κόμματος· και ενόσω θα υπάρχουν εκπαιδευτικοί -όλων των βαθμίδων- που ανταλλάσσουν τον παιδαγωγικό τους ρόλο με εκείνον του κομματικού ινστρούχτορα, που θεωρούν πως με τα πανεπιστημιακά άσυλα και τις καταλήψεις των σχολείων διαπλάσσονται οι αυριανοί «αγωνιστές πολίτες», όπως δήλωσε εκπρόσωπος κόμματος· ενόσω οι Έλληνες εκπαιδευτικοί θα συνεχίζουν να θεωρούν σαν τιμωρία τους και απειλή την αξιολόγησή τους και να παραμένουν ανεξέλεγκτοι στο έργο τους και ανεξέλιχτοι ως δάσκαλοι (ήδη το καθεστώς της εκπαιδευτικής ασυδοσίας, με τα ορατά αρνητικά αποτελέσματα, συμπληρώνει 35 χρόνια στον πιο ευαίσθητο και κρίσιμο τομέα για την ψυχοπνευματική ανάπτυξη και ολοκλήρωση των νέων ανθρώπων)· και ενόσω θα συνεχίζουμε να βολευόμαστε με τη μετριότητα και την αναξιοκρατία, να υποβλέπουμε την αριστεία και να κόβουμε ή να διώχνουμε από τον τόπο μας τα «κεφάλια» που εξέχουν, η χώρα μας ολοένα και θα κατεβαίνει πιο κάτω «στου κακού τη σκάλα».

Κι ο λαός μας θα παραμένει καταδικασμένος σαν τον Σίσυφο να κυλά τον βράχο του μαρτυρίου του ως την κορφή του βουνού· κι όταν θα κοντεύει να φτάσει στο ξέφωτο, θα του φεύγει ο βράχος και θα ξανακυλά στο πάτο, απ’ όπου ξεκίνησε.

Κι ολοένα ο «τόπος μας θα φυραίνει», όπως έλεγε ο Σεφέρης.
Είναι, λοιπόν, εθνική επιταγή οι εκπαιδευτικοί να λειτουργήσουν ως πραγματικοί λειτουργοί στα σχολειά μας, γιατί όπως έλεγε ο Πατρο-Κοσμάς, «αγρίεψε το έθνος μας». Και όσοι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον εθνικό τους ρόλο, ας αναζητήσουν άλλο επάγγελμα.

Τα σχολειά δεν έγιναν για να βολεύονται οι άνεργοι εκπαιδευτικοί· έγιναν για να μαθαίνουν γράμματα οι μαθητές.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, την αναγέννηση της πατρίδας μας από την επανάσταση της γνώσης. Της γνώσης που θα μας επιτρέπει να έχουμε τη δική μας γνώμη γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Της γνώσης που θα μεταβολίζεται σε κριτική ικανότητα, σε γόνιμη αλήθεια, σε δύναμη λογικής και δύναμη δημιουργίας, για την πρόοδο και την προκοπή του λαού μας.

ΥΓ. Το έχω γράψει επανειλημμένως και το επαναλαμβάνω την κρίσιμη τούτη ώρα, που οι διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. οδηγούνται σε αδιέξοδο: η λύση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας, υπερβαίνει τις πολιτικές δυνατότητες ενός κόμματος -και μάλιστα «άκαπνου». Χρειάζεται επειγόντως -προτού να είναι αργά- να πραγματοποιηθεί σύσκεψη υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και να συγκροτηθεί: 1. Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. 2. Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης.