Βλέποντας τη σύνθεση και τη διάρθρωση του υπουργικού συμβουλίου της αρτιγέννητης κυβέρνησης, έχω την εντύπωση -κι εύχομαι να κάνω λάθος- ότι κι αυτή η κυβέρνηση συνεχίζει την πεπατημένη ιδεοληψία της δημιουργίας ασαφών βερμπαλιστικών εντυπώσεων.

Συνεχίζει δηλαδή κι αυτή μια μακροχρόνια παράδοση των κυβερνήσεων (δυστυχώς όλων των αποχρώσεων) να ανακατατάσσουν τα υπουργεία χωρίς τον αναγκαίο λόγο της «οικονομίας», της σαφήνειας και της πραγματικής αρμοδιότητας, και από πάνω να παίζουν και με τις ονομασίες τους, δημιουργώντας, μέσω ευφημισμών, μια νοηματική παραπλάνηση.

Ο πρώτος στόχος, η πρώτη διακήρυξη ήταν η δημιουργία μιας ευέλικτης και ολιγομελούς κυβέρνησης, και καλό θα ήταν να δούμε ψύχραιμα τι μέχρι τώρα επιτελέσθηκε. Μίλησαν για δέκα υπουργούς. Το αποτέλεσμα είναι 13 υπουργοί, 20 αναπληρωτές υπουργοί, 6 υφυπουργοί και ένας αντιπρόεδρος, σύνολο σαράντα μέλη.

Ας τα εξετάσουμε όμως διεξοδικά.
Προστέθηκαν θέσεις με ανυπόστατες αρμοδιότητες. Τι θα κάνει λ.χ. ο υπουργός για το συντονισμό του κυβερνητικού έργου και τι ο υφυπουργός του; Είδαμε και πάθαμε παλιότερα να καταργήσουμε τον πρώην υπουργό Συντονισμού.

Ποιο είναι το ακριβές χαρτοφυλάκιο του υπουργού Επικρατείας;

Ο τομέας της ασφάλισης πιστεύω ότι είναι οικειότερος με το υπουργείο Εργασίας παρά με το Υγείας, όπως και η «Έρευνα και Καινοτομία» οικειότερη με το υπουργείο Υποδομών παρά με το άκρως θεωρητικό της Παιδείας.

Δημιουργούνται, προφανώς υπό το κράτος της σημερινής κατάστασης, δύο υφυπουργεία, ένα για την καταπολέμηση της ανεργίας και ένα για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Σ’ αυτά θα μπορούσαμε να εντάξουμε και το διοικητικής μεταρρύθμισης. Και τα τρία είναι ανυπόστατα σε μια οργανωμένη και ευνομούμενη πολιτεία, και θα πρέπει να προσθέσουμε ότι μυρίζουν και λίγο δονκιχωτισμό.

Η διαφθορά πατάσσεται επιτόπου στα αρμόδια υπουργεία (Οικονομίας, Δημ. Διοίκησης, Δικαιοσύνης), την αρμοδιότητα των οποίων είναι αδιανόητο να την υπερβαίνει ή να την αντιποιείται ένα ειδικό υπουργείο.
Τα αυτά ισχύουν και με την καταπολέμηση της ανεργίας, η οποία δεν πρόκειται να μειωθεί με το να βαφτίσουμε τον ΟΑΕΔ υπουργείο!

Στα πλαίσια οικονομίας του κυβερνητικού σχήματος, προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι τι θα κάνει ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, και τι θα κάνει ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης. Ακόμα, τι θα κάνουν οι δύο αναπληρωτές υπουργού Εξωτερικών, ο ένας στις ευρωπαϊκές υποθέσεις και ο άλλος στις διεθνείς σχέσεις (αλλά μόνον οικονομικές!).

Θα μπορούσε μάλιστα κανείς να θεωρήσει ότι και ο αντιπρόεδρος είναι διακοσμητικός και άχρηστος, και για τη θέση του θα μπορούσε να ορισθεί, χάριν οικονομίας, ένας τη πρώτη τάξει υπουργός π.χ. ο υπουργός Δημόσιας Διοίκησης.

Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί την ανάγκη διορισμού τόσο πολλών αναπληρωτών υπουργών με κύριο έργο και αρμοδιότητες υφυπουργείου, λες και μας περίσσευαν τίτλοι. Είναι κάτι που διαταράσσει τις σχέσεις του κυβερνητικού οργανογράμματος, αλλά και τα παραδεδεγμένα, κατά τα οποία ο αναπληρωτής αναπληρώνει εν συνόλω τον υπουργό, και ο υφυπουργός έχει έναν ειδικό τομέα του υπουργείου και είναι υπό τον αναπληρωτή.

Ξαναζωντάνεψαν οι χωριστοί υπουργοί Οικονομίας και Οικονομικών με αδιευκρίνιστους και συγκεχυμένους τους δύο όρους.

Η καινοφανής δημιουργία των τεσσάρων υπερυπουργείων εγκαθιστά μια προνομιακή σχέση των εν λόγω υπουργών με τον πρωθυπουργό και προσβάλλει τη θεματική αυτοτέλεια των λοιπών υπουργείων.
Είπαμε και στην αρχή του άρθρου ότι η νέα κυβέρνηση δεν κατάφερε να αποφύγει την παγίδα του βερμπαλισμού και της ευφημιστικής υποκρισίας στους τίτλους των υπουργείων.

Για παράδειγμα, το «εσωτερικών και διοικητικής ανασυγκρότησης» δεν μας λέει τίποτα. Πρόκειται απλά και σοφά για το Δημόσιας Διοίκησης, και τίποτα παραπάνω. Όλα τ’ άλλα είναι ευχολόγια εκτός σοβαρής και ακριβούς θεματολογίας.

Όπως βέβαια και η «μεταρρύθμιση» που συμπεριλαμβάνεται, καθώς και η «μεταναστευτική πολιτική», που είναι στην ουσία δουλειά ενός νόμου και ενός γραφείου.

Τα ίδια «γραφικά» ισχύουν και για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» (βιομηχανία;), την «αγροτική ανάπτυξη» (γεωργία), την «προστασία του πολίτη» (δημόσια τάξη) και την «κοινωνική αλληλεγγύη» (;;).

Να προσθέσουμε εν κατακλείδι ότι σ’ όλο αυτό το μπερδεμένο σχήμα δεν αναφέρεται πουθενά η μαγική λέξη «βιομηχανία»!

Η λιτότητα και η ακρίβεια είναι μεγάλες αρετές και ξεκινούν απ’ το λόγο.
Μπορεί οι προθέσεις της νέας κυβέρνησης να είναι αγαθές, όπως φημολογείται, η διάρθρωση όμως και οι ονομασίες του Υπουργικού Συμβουλίου είναι για κλάματα…