Έγραφα εδώ, στην «Αιολίας Λόγος», στο τελευταίο μου άρθρο, «λαγός την φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του» εν σχέσει προς την επιλογή του Πρωθυπουργού Σαμαρά να μεθοδεύσει τις εκλογές, κατά πώς ανέλυα σ’ αυτό. Έτσι, θεωρώ ότι δεν απαιτείται περαιτέρω επιχειρηματολόγηση. Τα αποτελέσματα των εκλογών «εβεβαίωσαν του λόγου το αληθές».

Με διαφορά 8,5 ολόκληρες μονάδες, ο Αντ. Σαμαράς βρέθηκε στην Αντιπολίτευση και αρχηγός μιας κοινοβουλευτικής ομάδας 76 μόνο βουλευτών, από 134 που είχε. Βέβαια το «τι τέξεται η επιούσα» ως προς το μέλλον του Προέδρου τής Ν.Δ., θα το δείξουν οι πολιτικές εξελίξεις που προοιωνίζονται, μέσα στο κόμμα του, λαμβανομένων υπόψη συναντήσεων στελεχών της, με κορυφαία εκείνη τη μεταξύ Κ. Καραμανλή και Ντ. Μπακογιάννη προχθές.

Η περίοδος της Κυβέρνησης Σαμαρά υπήρξε μια περίοδος παλαιοδεξιάς διακυβέρνησης. Μία διακυβέρνηση που ασκήθηκε από τον Πρόεδρό της κατά τρόπο αυταρχικό. Η επί μονίμου βάσεως απουσία τού επί δύο σχεδόν χρόνια, από τη θεσμοθετημένη «ώρα του Πρωθυπουργού» στη Βουλή, αυτό ακριβώς σηματοδοτεί. Τούτος δε ο τρόπος διακυβέρνησης διέτρεχε όλη τη ραχοκοκαλιά της εξουσίας, ατυχώς ως κάτω τον τελευταίο κυβερνητικό παράγοντα.

Στη λογική να εξυπηρετηθούν τα κελεύσματα των σύγχρονων αφεντάδων μας, των κάθε λογής τοκογλύφων, ο Αντ. Σαμαράς είχε αλλοτριώσει το μόχθο, τον ιδρώτα, το κλάμα, ακόμη και τη ζωή των ανθρώπων. Αυτών που υποτίθεται τον εξέλεγξαν για να τους κυβερνήσει.

Όχι να τους «πουλήσει σκλάβους». Ανάλγητα και χωρίς το ελάχιστο ίχνος έστω κατανόησης, προς την πολλαπλώς χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία. Τούτη εκλιπαρούσε τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνησή του, στην κυριολεξία, για τον οίκτο τους. Εις μάτην όμως.

Έτσι, οτιδήποτε το «κοινωνικώς γενέσθαι» βάσει των αρχών της ανθρωποκεντρικής προσεγγίσεως, είχε ξεχαρβαλωθεί. Το σύστημα Υγείας οδηγημένο σε κατάρρευση, η Παιδεία σε κατάσταση διάλυσης, η Πρόνοια και Περίθαλψη ουσιαστικά σε επίπεδα άκρας τριτοκοσμικότητας, η πλειονότητα του Λαού ατυχώς πια φτωχοποιημένη και γενικά ο κοινωνικός ιστός της χώρας σε απόλυτη μεταστάθεια.

Όλα τούτα τα βίωνε καθημερινά στο πετσί του ο Ελληνικός Λαός. Ένας Λαός πειραματόζωο, στις ορέξεις όλων αυτών που θεοποίησαν τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και επέβαλαν την ατελεύτητη λιτότητα. Το «σφίξιμο της ζώνης» όλα τούτα τα χρόνια ήταν αδιάλειπτα και προοδευτικά εντεινόμενο, ασχέτως και αν τούτο οδηγούσε ακόμη και σε ανθρωποθυσίες (αυτοκτονίες κ.ά.).

Και μετά από όλα αυτά, άραγε θα μπορούσε να κερδηθεί ένας προεκλογικός αγώνας από τη Ν.Δ. και μάλιστα με μόνο όπλο της την αρνητική διαφήμιση;

Τούτο το βιώσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα, τόσο από διαφόρους υποψηφίους βουλευτές της, όσο και από την κοινοβουλευτική εκπρόσωπό της, Σ. Βούλτεψη, τον Ευρωβουλευτή της Γ. Κίρτσο, αλλά κυρίως από αυτόν καθ’ αυτόν, τον ίδιο τον αρχηγό της, Αντ. Σαμαρά.

Τι «πιστωτικό γεγονός» μάς είχαν πει ότι θα χαρακτηριζόταν η μη εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από την προηγούμενη Βουλή, τι ότι θα πάθει η χώρα μας ό,τι έπαθε η Κύπρος όταν έκλεισαν τα ΑΤΜ, τι ότι δε θα υπάρξουν συντάξεις αν δε βγει η Ν.Δ. τι… τι…

Κοινός παρανομαστής όλων ήταν ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ μας οδηγεί στο να γίνουμε Αργεντινή. Εκεί, που οι ουρές για τα τρόφιμα, βενζίνα, φάρμακα, για… για… είναι το μόνιμο μοτίβο της σημερινής ζωής των εκεί δύσμοιρων κατοίκων». Δηλαδή η καλλιέργεια του φόβου στο κρεσέντο της. Τρόμος απόλυτος.

Το να ερωτήσει κανείς γιατί η Κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν προέβαλε το έργο της και δεν το στήριξε, η απάντηση είναι ότι απλά δεν είχε έργο. Ή μάλλον είχε. Την υποταγή στα κάθε λογής «θέλω» και επιβουλές των νεοαφεντάδων μας.

Τέλος, για το τι θα έκανε όταν θα ξανάβγαινε Κυβέρνηση, ουδέν ελέχθη. Τούτο, αφού η αξιοπιστία της ήταν στο ναδίρ, απ’ την ασυνέπεια τηρήσεως των υπεσχημένων στα πολλά «Ζάππεια» και τις 18 δεσμεύσεις του Αντ. Σαμαρά τού 2012.

Έτσι, φυσική απόληξη των πιο πάνω ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει. Παρά λίγο δε, με αυτοδυναμία (149 βουλευτές).

Και φθάσαμε την ημέρα της παραδόσεως και τυπικά της εξουσίας στο Μέγαρο Μαξίμου. Εκεί ο απελθών Πρωθυπουργός έλαμψε διά της απουσίας του. Κατά απρεπή τρόπο δεν περίμενε να υποδεχθεί το νεοεκλεγέντα Πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα. Πέραν του εθιμοτυπικού του πράγματος (πολιτικός πολιτισμός), «η συνέχεια του Κράτους» σε επίπεδο Πρωθυπουργού διερράγη από την αλαζονική αυτή στάση του Αντ. Σαμαρά.

Αυτό, γιατί θέματα τα οποία χειρίζονται από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό, δεν παραδόθηκαν από τον απερχόμενο, στο νέο.

Τέλος, μιλώντας μόλις τρεις μέρες μετά τις εκλογές στα όργανα της Ν.Δ., ο Αντ. Σαμαράς δεν έδωσε καμμία πίστωση χρόνου στη νέα Κυβέρνηση. Αντίθετα επαναλαμβάνει ούτε λίγο ούτε πολύ τα του «επερχομένου Αρμαγεδδώνα».

Έτσι έβαλε το κόμμα σε εγρήγορση, αφού θεωρεί τη νέα Κυβέρνηση απλή «παρένθεση της Αριστεράς» και κατά τη γνώμη του βρισκόμαστε εν όψει πολιτικών εξελίξεων. Ομιλεί ακόμη και περί δικαίωσής του, πράγμα που επαναλαμβάνουν και τα στελέχη της στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Βέβαια το τι έκανε η Ν.Δ. και ο αρχηγός της, δεν έχει πια ιδιαίτερη σημασία για τον Ελληνικό Λαό. Τούτο, πλέον, ανήκει στον Ιστορικό του μέλλοντος.

Αυτό που προέχει για τον κάθε Έλληνα, είναι η νέα Κυβέρνηση του φέρελπι και, γιατί όχι, χαρισματικού αυτού νέου των 40 χρόνων, Αλ. Τσίπρα, που το κόμμα του βγήκε με κυρίαρχο σύνθημα «Η Ελπίδα Έρχεται», να επιτύχει.

Το «Ζητείται Ελπίς» του αλησμόνητου Σαμαράκη, η κάλπη της 25ης Γενάρη το έκανε «η ελπίδα ήρθε». Ευχή όλου του Ελληνικού Λαού είναι: Να κάνει η νεότευκτη Κυβέρνηση όλα εκείνα που απαιτούνται ώστε να μη μαραθεί αυτή ποτέ.