Οι κρίσιμες «αλήθειες» της σύγχρονης πολιτικής (μέρος α΄)

28/01/2015 - 14:08

Πιστεύω ότι τα δεινά της χώρας μας, τα ιστορικά καθώς και αυτά της σημερινής συγκυρίας, έχουν σχέση με το πόση αντικειμενική ισχύ έχουν οι αλήθειες που πιστεύουμε αναφορικά με τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Πιστεύω ότι τα δεινά της χώρας μας, τα ιστορικά καθώς και αυτά της σημερινής συγκυρίας, έχουν σχέση με το πόση αντικειμενική ισχύ έχουν οι αλήθειες που πιστεύουμε αναφορικά με τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Πιστεύουμε ότι και μόνο το όνομα Έλληνες, που κληρονομήσαμε ως ελληνόφωνοι, αρκεί για να μας χρωστούν αιώνια ευγνωμοσύνη τα πολιτισμένα έθνη της Γης για τα «φώτα» του πολιτισμού που τους έδωσαν, πριν από 2000 χρόνια, οι αρχαίοι Έλληνες.

Πιστεύουμε ότι αρκεί να προβάλουμε τα «δίκαιά» μας, για να σπεύσουν οι ισχυροί της Γης να τα ικανοποιήσουν, επιλύοντας κάθε πρόβλημά μας εθνικό, οικονομικό, ακόμα και πολιτικό, σύμφωνα με τις επιθυμίες μας.

Και εάν αντίθετα οι ισχυροί της Γης ενεργούν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα -κάτι που αποτελεί τον κανόνα της διεθνούς πολιτικής-, τότε πιστεύουμε πως όλοι έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας, για να καταστρέψουν την Ελλάδα και να εξαφανίσουν τον… «περιούσιο λαό» των Ελλήνων (είναι γνωστό το παραμύθι για το «σχέδιο Κίσινγκερ» και τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών»).

Ποια είναι, λοιπόν, η σύγχρονη πραγματικότητα, η ελληνική και η παγκόσμια, και ποιες είναι οι αλήθειες που βρίσκονται σε αντιστοίχηση μ’ αυτή την πραγματικότητα;
Πρώτη αλήθεια: η πορεία, σήμερα, του σύγχρονου κόσμου, σε ένα μεγάλο βαθμό, καθορίζεται από οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, των οποίων η ισχύς τείνει να ξεπεράσει τις δυο κυρίαρχες υπερδυνάμεις που γνωρίζαμε έως τώρα, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.

Η Κίνα, οι Ινδίες, η Βραζιλία εξελίσσονται σε οικονομικά μεγαθήρια που ασκούν ισχυρές πιέσεις στο ισχύον μέχρι σήμερα οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και της κυριαρχίας των οικονομικών υπερδυνάμεων επαναλαμβάνεται το φαινόμενο της «καταστροφής της Μεσαίας Τάξης», κατ’ ανάλογον τρόπο μ’ αυτόν που συνέβη, κατά την Αρχαιότητα, στα πλαίσια του ρωμαϊκού imperium, και με όλες τις πολιτικές συνέπειες που είχε αυτή η καταστροφή.

Το υπάρχον ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις ασκούμενες πιέσεις, γι’ αυτό επιβάλλεται η περαιτέρω οικονομική και πολιτική ισχυροποίηση της Ε.Ε., η οποία, βέβαια, προϋποθέτει τη μεγαλύτερη ενότητα των κρατών μελών της και τη μεταβίβαση εξουσιών από τα εθνικά κράτη στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να διατηρήσει την εξέχουσα θέση της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και για να μην υποβαθμιστεί ο οικονομικός και πολιτικός της ρόλος στο παγκόσμιο περιβάλλον, πρέπει να υπερβεί τις οργανωτικές της αδυναμίες, καθώς και τις ηγεμονικές τάσεις των οικονομικά ισχυρότερων μελών της και να προχωρήσει περαιτέρω στην οικονομική και πολιτική της ενοποίηση.

Δεύτερη αλήθεια: οι εθνοκεντρικές πολιτικές -οι οποίες ιστορικά έχουν αποδειχθεί καταστροφικές για τους ευρωπαϊκούς λαούς- στις σημερινές συνθήκες, μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την ίδια την υπόσταση της Ε.Ε..

Σοβαρότερο κίνδυνο αντιμετωπίζουν οι μικρές και αδύναμες χώρες, όπως είναι η Ελλάδα.

Η εμμονή σε πολιτικές αποκλίνουσες και, πολύ περισσότερο, η μονομερής παραβίαση τού από κοινού συμφωνημένου θεσμικού πλαισίου τής Ε.Ε. -που θα έχει ως επακολούθημα την απομόνωση της χώρας- μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την εδαφική της ακεραιότητα και ακόμα την ανεξαρτησία της χώρας.

Αρκεί κανείς να κοιτάξει γύρω μας και να δει τι συμβαίνει στη Συρία, τη Λιβύη, την Ουκρανία, την Αίγυπτο, το Ιράκ, για να αντιληφθεί σε ποια δίνη έχει εισέλθει ο κόσμος που ξέραμε και ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν για τους λαούς που διασπώνται εσωτερικά και απεντάσσονται από ευρύτερες οικονομικές ή πολιτικοστρατιωτικές οργανώσεις.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα μας από μια ηθελημένη -ή λόγω… «ατυχήματος»- έξοδο από την ΟΝΕ, την Ε.Ε. ή το ΝΑΤΟ δεν είναι μόνο οικονομικός, ότι θα βρεθούμε στο δρόμο της … «ευτυχισμένης» Αργεντινής ή της Βενεζουέλας -τις οποίες μάς τις εκθείαζαν κάποιοι, πριν από δυο χρόνια-, αλλά κυρίως ο εθνικός κίνδυνος, διότι η Ελλάδα δεν έχει τα σύνορα του Λουξεμβούργου ή της Πορτογαλίας· η Ελλάδα έχει ανοιχτούς εδαφικούς, εθνοτικούς και «αλυτρωτικούς» λογαριασμούς με γειτονικά κράτη, με τα οποία η ειρηνική συμβίωση ή -έστω- η αποφυγή πολεμικής σύρραξης, εξασφαλίζεται μέχρι τώρα -εκτός των άλλων- και επειδή πίσω μας έχουμε μια ισχυρή συμμαχική ή εταιρική σχέση με άλλες πολιτικοστρατιωτικές και οικονομικές δυνάμεις. (Κι αυτό ισχύει παρά τις δικαιολογημένες ενστάσεις που θα μπορούσε να έχει κανείς για τη στάση των εταίρων και των συμμάχων μας σε κρίσιμα θέματα που απασχόλησαν στο παρελθόν και συνεχίζουν να απασχολούν τη χώρα μας.)

Οι συμμαχίες, λοιπόν, με άλλες δυνάμεις είναι αναγκαίος όρος για την επιβίωσή μας μέσα στο σύγχρονο κόσμο. Πώς, όμως, θα εξασφαλιστεί η θέση ισοτιμίας της χώρας μας μέσα σ’ αυτές τις πολιτικές, οικονομικές, στρατιωτικές συμμαχίες; Πώς θα εξασφαλιστεί αυτό που είχε πει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, να είναι η χώρα μας φοβερή στους εχθρούς της και σεβαστή στους φίλους της;

Τρίτη αλήθεια: στις σχέσεις των κρατών, αυτό που έχει το κύριο βάρος και υπολογίζεται, είναι η δυνατότητα που διαθέτει ένα κράτος να ανταποκρίνεσαι στην ανάγκη της αμοιβαίας εξυπηρέτησης των συμφερόντων.

Στις σχέσεις των κρατών -περισσότερο απ’ ό,τι στις προσωπικές σχέσεις- επικρατεί η ψυχρή λογική του συμφέροντος, η αρχή τού «δούναι και λαβείν»· παίρνεις ανάλογα με αυτά που μπορείς να δώσεις.

Τα όσα κατά καιρούς επικαλούμαστε περί των «εθνικών μας δικαίων», περί της οφειλόμενης ευγνωμοσύνης που μας οφείλουν τα πολιτισμένα έθνη της Γης για «τα φώτα του πολιτισμού που τους δώσαμε» ή τα περί «αλληλεγγύης των λαών», αποτελούν ρομαντική αφέλεια στη διεθνή πολιτική.

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους διδάσκει ότι οι ξένες δυνάμεις μάς «βοήθησαν» όσες φορές και εμείς είμαστε χρειαζούμενοι γι’ αυτούς, είτε άμεσα ενισχύοντας με τη συμπαράταξή μας κάποιον από τους διεθνείς ανταγωνιστές, είτε έμμεσα με την κατάλληλη διαχείριση των στρατηγικών πλεονεκτημάτων της γεωγραφικής μας θέσης (βλέπε: Επανάσταση του ‘21, μεταστροφή της αγγλικής πολιτικής. Βαλκανικοί Πόλεμοι, ο ρόλος του Ελληνικού Ναυτικού. Παγκόσμιοι πόλεμοι, ένταξη στις Δυνάμεις τής Αντάντ, Συνθήκη Σεβρών, Μικρασιατική Καταστροφή).

Οι μοναχικοί, λοιπόν, δρόμοι είναι όχι μόνο αδιέξοδοι, αλλά και επικίνδυνοι.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey