Αυτοί που νομοθετούν σήμερα στην ελληνική Βουλή εν ονόματι του ελληνικού λαού, φαίνονται εκ των πεπραγμένων ότι είναι αγράμματοι, ανιστόρητοι και αφιλοσόφητοι.

Υπολείπονται όχι μόνο της κατάρτισης ενός σχετικού εμπειροτέχνη (π.χ. ενός λογιστή, αλλά και της στοιχειώδους και ανειδίκευτης ευφυΐας του απλού λαού.

Η δριμύτητα του προλόγου οφείλεται στην εξωφρενική είδηση ότι απαλλάσσονται από τον Φ.Π.Α. οι επιχειρήσεις που έχουν κύκλο εργασιών μικρότερο των δέκα χιλιάδων ευρώ!

Μάλιστα έχουν ήδη κληθεί περίπου 420.000 ελεύθεροι επαγγελματίες και μικροεπιχειρήσεις να κάνουν αίτηση μετάταξης από το κανονικό Φ.Π.Α., στο απαλλασσόμενο (0%).
Και ιδού τα ολισθήματα στα οποία υπέπεσαν οι επινοήσαντες την εν λόγω φορολογική διάταξη:

Πρώτον, αναφέρονται και νομοθετούν υποτίθεται προς όφελος των επιχειρήσεων, ενώ είναι παγίως νομοθετημένο ότι ο Φ.Π.Α. αφορά και επιβάλλεται στα άτομα που είναι οι τελευταίοι καταναλωτές των αγαθών και των υπηρεσιών.

Βέβαια οι επιχειρήσεις, ως ενδιάμεσοι της προστιθέμενης αξίας, είναι αυτές που διαχειρίζονται την είσπραξη και την απόδοση του φόρου, ο ίδιος όμως ο φόρος δεν αφορά καθόλου την οικονομική θέση της επιχείρησης.

Δεύτερον, με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται επιχειρήσεις και καταναλωτές δύο ταχυτήτων. Τα αυτά προϊόντα και υπηρεσίες ίσης αξίας φτάνουν στον καταναλωτή περίπου 20% φθηνότερα από τις επιχειρήσεις του μικρού τζίρου, πυροδοτώντας έναν ανόητο αθέμιτο ανταγωνισμό, τη στιγμή που το κράτος επαγγέλλεται ελεύθερο ανταγωνισμό, σταθεροποίηση των τιμών της αγοράς, αλλά ταυτόχρονα και μεγέθυνση των οικονομικών μονάδων. Καλή είναι η στήριξη της λεγόμενης «εθνικής ραχοκοκαλιάς» των μικρομεσαίων, αλλά να θυμίσουμε ότι ο στόχος της ενωμένης Ευρώπης είναι οι μεγάλες μονάδες που θα ελέγχουν το κόστος και θα αυξήσουν τεχνογνωσία, φόρους και απασχόληση.

Όλα αυτά είναι φανερό ότι τα αντιστρατεύεται ο νέος νόμος με την προνομιακή μεταχείριση των μικροεπιχειρήσεων.
Τρίτον.

Η επιχείρηση που θα ενταχθεί στο σύστημα, είναι ενδεχόμενο να ξεπεράσει το αστείο όριο των δέκα χιλιάδων ευρώ μέσα στη χρήση. Τι γίνεται τότε; Πότε παύει να υφίσταται η απαλλαγή;

Τέταρτον. Ποιος θα ελέγξει τα όρια των τζίρων, είτε τώρα στην απαλλαγή, είτε στην άρση της; Ποιος από τους λειτουργούς μιας ράθυμης και ασυντόνιστης δημόσιας διοίκησης;
Τελικά, για να συνοψίσουμε, ποιος είναι ο λόγος που οδηγεί τη Βουλή να πειραματίζεται άτεχνα και επικίνδυνα πράγματα, και να προσπαθεί να μάθει μπαρμπέρης στου Έλληνα κασίδη το κεφάλι;…

Όλη αυτή η ιστορία καταδεικνύει και ένα άλλο μεγάλο ελληνικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει, και δεν υπήρξε ποτέ, μια σταθερή και ακλόνητη δημόσια διοίκηση που να ενεργεί απολύτως θεσμικά και αυτόνομα και να μην κρέμεται από τα αχαμνά του εκάστοτε παραπαίοντος κοινοβουλίου.

Είναι κάτι που όλες οι προηγμένες δημοκρατικές χώρες το έχουν πετύχει.

Η συμμετοχή ενός τέτοιου «άθικτου» δημόσιου λειτουργού στη διαδικασία του εκτελεστού νόμων και αποφάσεων, αλλά και της νομοθέτησης, κρίνεται ουσιαστική και η θεσμική του σοφία, ανεκτίμητη.

Αλλιώς, τα πάντα διαλύονται ή, στην καλύτερη περίπτωση, καρκινοβατούν. Αρκεί η ξαφνική δήλωση ενός «μπαρμπέρη»…