Μέγιστο ηθικής τάξεως κέρδος, εκ των προεδρικών εκλογών

Ήμουν στα 20χρονά μου, φοιτητής τότε, νεαρός γεμάτος όνειρα και ελπίδες για το μέλλον, αλλά και με κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες και προβληματισμούς, όταν βίωνα γεγονότα όπως: το 15% για την Παιδεία, το «αυτή η δραχμή είναι δική σου, μην αφήσεις τον Παπανδρέου να σου την καταστρέψει», τους αγώνες για το 114 (η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων), το βασιλικό πραξικόπημα, τη σαλαμοποίηση της λαοπρόβλητης Κυβέρνησης Ένωσης Κέντρου τού 53%, και τελικά πτώσης αυτής, και πολλά άλλα τέτοια που «πριόνιζαν» τη Δημοκρατία στη μικρή, δίχρονη αναλαμπή της.

Τότε, λίγο πριν τον ερχομό της μόνιμης φίμωσής της από την επάρατη επτάχρονη δικτατορία και που τα πάντα μπήκαν στο «γύψο», όλα τούτα είχαν συνταυτιστεί, συνυφανθεί θα έλεγα με τα βιώματά μου, αφού ως πολίτης ενεργός, πάντοτε τα της πολιτικής ζωής του τόπου στενά παρακολουθούσα. Τούτα όλα, παραστατικά, ανεξίτηλα και ζωντανά μένουν αποθηκευμένα κάτω, στο υποσυνείδητό μου. Συνειρμικά δε, έρχονται στην επιφάνεια, σε αντίστοιχες στιγμές και παραπλήσια εκάστοτε γεγονότα.
Θύμησες!

Λες και ήταν χθες…, που λέει και το λαϊκό άσμα!
Μία έννοια από τα τότε, που λόγω της όλης συγκυρίας της Προεδρικής Εκλογής και τα καθημερινά σχετικώς συμβαίνοντα και προβαλλόμενα, ανασύρθηκε αυθόρμητα απ’ τα βάθη τού «είναι» μου, ήταν η λέξη αποστασία. Αποστάτης.

Λέξη βαριά. Έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Αυτή, που το παλατιανό πραξικόπημα τότε έκανε να γκρεμοτσακίζονται είδωλα.

Προσωπικότητες που έδιναν προοπτική και ελπίδα για τον τόπο, όπως τουλάχιστο φαινόταν στα δικά μας νεανικά μάτια. Χαρακτηριστικότερος όλων, ο δεύτερος στη σειρά «βασιλικός», δοτός πρωθυπουργός (μη λαβών ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή), ο Ηλίας Τσιριμώκος. Ο εκπρόσωπος της «σοσιαλιστικής» τάσης μέσα στην Ένωση Κέντρου.

Άλλοι; Πολλοί, με ονόματα «βαριά»!!! Ο πρόεδρος της Βουλής Αθανασιάδης - Νόβας (ο «γαργάλατα»), ο ναύαρχος Τούμπας, βέβαια ο «πολύς» Γαρουφαλίας, ο Δημ. Παπασπύρου, ο Εμμ. Κοθρής, ο προβαλλόμενος τότε ως διάδοχος του Γεωρ. Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, και διάφοροι ακόμη άλλοι. Όλοι αυτοί, που με τη μέθοδο της σαλαμοποιήσεως της Κυβέρνησης Κέντρου τού 53%, μεταμορφώνονταν απ’ τα ανακτορικά χαλκεία, τα δρώντα ως άλλη Κίρκη, σε αποστάτες. Τρεις διαδοχικές προσπάθειές τους τελικά κατάφεραν το στόχο τους.

Να ρίξουν το λαοπρόβλητο Πρωθυπουργό, το Γέρο της Δημοκρατίας, και τελικά να σχηματίσουν Κυβέρνηση υπό τον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, Στ. Στεφανόπουλο (Βούδα). Αυτή που Ιστορικά κωδικοποιήθηκε ως «Κυβέρνηση των Αποστατών» και που έτσι έμεινε γνωστή. Σχεδόν όλοι τους χάθηκαν από το πολιτικό προσκήνιο, εκτός ενός. Του Κ. Μητσοτάκη.

Του ανθρώπου που κατάφερε να γίνει ο Πρόεδρος της αντιπάλου του Παρατάξεως. Της Δεξιάς. Ακόμη κατόρθωσε να γίνει και Πρωθυπουργός της χώρας. Τούτα δε, επειδή η Δεξιά στο πρόσωπό του έχει αναγνωρίσει τον μόνο ικανό να νικήσει τον ως τότε ανίκητο Ανδρ. Παπανδρέου. Πάντως και αν αυτό κατάφερε ο Κ. Μητσοτάκης στο χώρο της Δεξιάς, οι της Δημοκρατικής Παράταξης δεν ξεκόλλησαν ποτέ από πάνω του τη ρετσινιά του αποστάτη.

Είναι χαρακτηριστικό να αναφερθεί, ότι ήταν απ’ αυτούς που διέγνωσαν την παθογένεια των οικονομικών της Πολιτείας και ως Πρωθυπουργός βγήκε και το είπε στο Λαό. Οι της Δεξιάς ίσως να τον «άκουσαν». Δεν έγινε όμως πιστευτός απ’ όλους τους άλλους. «Τον αποστάτη θα ακούσουμε τώρα;!» Ήταν η ακουσθείσα αποστροφή.
Και φθάνουμε στα τρέχοντα. Μετά από μια περίοδο έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης της Κυβέρνησης με την αντιπολίτευση (μείζονα, ελάσσονα) στο θέμα της προεδρικής εκλογής, φθάσαμε στο από το Σύνταγμα οριζόμενο.

Των τριών σχετικών ψηφοφοριών στη Βουλή για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας.
Τα αποτελέσματα: 160 ψήφοι στην πρώτη, 168 στη δεύτερη και ομοίως 168 στην τρίτη ψηφοφορία, χωρίς τελικά αποτέλεσμα.

Τώρα είναι η σειρά του Λαού που θα δικάσει και θα επιμετρήσει κατά τα επίχειρά τους τούς Κυβερνητικούς εταίρους. Ασφαλώς οι κάλπες της 25ης τρ.μ. θα δείξουν την απέχθειά του προς αυτούς που τον αλυσόδεσαν υποτελή των διεθνών τοκογλύφων.
Υπήρξε, όμως, ένα αναμφισβήτητο άμεσο κέρδος. Μέγιστο μάλιστα. Σε θέμα ηθικής τάξεως, δημοκρατικής ευαισθησίας και ασφαλώς μεγίστης εθνικής σημασίας. Δεν υπήρξε ανάγκη να ακουστεί η ιστορικά απεχθής στο Λαό λέξη αποστασία. Ευτυχώς! Το «αποστάτης» δε θα καταγραφεί στις σελίδες της κοινοβουλευτικής μας Ιστορίας του 21ου αιώνα.

Η κοινοβουλευτική δύναμη της Κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ εκ 155, χρειαζόταν ακόμη 25 βουλευτές για να εκλέξει με 180 ψήφους στην τρίτη ψηφοφορία το Στ. Δήμα. Με δεδομένο ότι υπήρχαν 12 ανεξάρτητοι βουλευτές που εξ αρχής είχαν δηλώσει ότι δε θα υπερψήφιζαν την υποψηφιότητά του (τούτο απεδείχθη στις τρεις ψηφοφορίες), χρειαζόταν έτσι ένας αριθμός τουλάχιστο άλλων τόσων συν ένα Βουλευτών, από άλλη ή άλλες Κοινοβουλευτικές Ομάδες. Δηλαδή τις Κ.Ο. των τριών κομμάτων του δημοκρατικού τόξου. Ήτοι, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Ανεξαρτήτων Ελλήνων.

Αυτό δε, όταν και στις τρεις αυτές Κ.Ο. οι βουλευτές τής κάθε μιας είχαν συναποφασίσει να μην ψηφίσουν το Στ. Δήμα. Άρα για κάτι τέτοιο θα έπρεπε 13 βουλευτές να σπάσουν τη γραμμή του κόμματός τους, δηλαδή κοινώς να αποστατήσουν.

Μερικές φορές, στα όποια «σταυροδρόμια» της ζωής, οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν, είναι βασανιστικές. Είναι οι μεγάλες στιγμές που πρέπει να λεχθεί: το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ.

Το προ ημερών μεγάλο ΟΧΙ που ακούστηκε στο Κοινοβούλιό μας, ευελπιστώ ότι θα υπάρξει το σημείο καμπής της ζωής του δύσμοιρου Λαού μας. Αυτό της λευτεριάς του απ’ τα δεσμά της σκλαβιάς που του χάλκευσαν αρχηγοί του ανίκανοι, μαζί με κάθε λογής διεθνείς τοκογλύφους.