Πρώτη φορά το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε τόσο μεγάλα διλήμματα από τη σύστασή του μέχρι σήμερα.
Πρώτη φορά που δεν τολμά να κοιτάξει κατάματα τις πρωταρχικές αιτίες της πτώσης του.

Όλοι καταλαβαίνουν πια ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχισθεί αυτή η τραγωδία: οι Τράπεζες κλειστές λόγω... πένθους, οι άνθρωποι να στριμώχνονται ποιος θα βγει στη σύνταξη και το κράτος να μαγειρεύει πρωτογενή πλεονάσματα (3,7 δισ.) στα χαρτιά της λογιστικής επισφάλειας, τη στιγμή που βαρύνεται με εξωφρενικές δανειακές υποχρεώσεις που καθιστούν τη χώρα υπόδουλη για αρκετές ακόμα δεκαετίες. (Για περισσότερες πληροφορίες, στις πρόσφατες δηλώσεις του κ. Ρουμελιώτη του Δ.Ν.Τ..)

Θα πρέπει να βρεθεί ο από μηχανής θεός, που το όνομά του μπορεί να είναι «μακραίωνη επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους». Κι αφού βρεθεί, θα πρέπει κάποιος να μας μιλήσει για τις προαιώνιες αρετές μας, και μεις να στρωθούμε σιγά - σιγά στη δουλειά. Και δουλειά σημαίνει χειροπιαστά πράγματα, εμπόριο, υπηρεσίες και πρωτίστως βιομηχανία.

Κι ας κάνουμε -κατά το ειωθός- μια γλωσσική αναδρομή για τις τρεις αυτές τάξεις των επαγγελμάτων, που ίσως μας φωτίσει κάποιες πτυχές τους.
Έμπορος, εν αρχή, ήταν ο ευρισκόμενος «εν πόρω», δηλαδή σε ταξίδι θαλασσινό, και δη ο εισαγωγέας αγαθών και υλών και οπωσδήποτε μεγαλέμπορος.

Ο κάπηλος, από το κάπτω που σήμαινε αρπάζω, ήταν ο μικροέμπορος και μεταπωλητής, συχνά νοθευτής και εξ αυτού με κακό όνομα στην αγορά. Και οι δύο πάντως φρόντιζαν να εξασφαλίσουν την επάρκεια και τη διανομή των αγαθών, δουλειά χρήσιμη, ωστόσο όχι τόσο σπουδαία όσο των γεωργών και κυρίως των βιοτεχνών και βιομηχάνων.

Βιομήχανος, εκ του βίος και μηχανή, ήταν ο εφευρετικός και ο επιτήδειος και ικανός να πορίζεται τα προς το ζην. Έχει δηλαδή εξ ορισμού ο βιομήχανος (και ο βιοτέχνης) κάποιες περισσότερες ικανότητες αλλά και αρετές, και αυτό μας το υπενθυμίζει και η λατινική λέξη για τη βιομηχανία, που έδωσε το όνομα σε όλες τις γλώσσες του δυτικού κόσμου.

Η λέξη είναι industria, που σημαίνει φιλοπονία, φιλεργία και επιμέλεια. Η ονοματοδοσία των εννοιών μας αποκαλύπτει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Να μην ξεχάσουμε βέβαια και τις υπηρεσίες. Αυτός ο τομέας μάλιστα έχει σήμερα ελεφαντική ανάπτυξη σε σχέση με τους άλλους δύο, τον πρωτογενή και το δευτερογενή. Υπηρέτης, από το υπό και ερέτης, ήταν αρχικά ο βοηθός του κωπηλάτη! Στη συνέχεια, έγινε ο γενικά εργαζόμενος πάνω στο πλοίο και τέλος ο προσφέρων γενικά κάποια υπηρεσία σε άλλους.

Βέβαια αυτή η ανάλυση των εννοιών υπεραπλουστεύει το θέμα. Σήμερα αυτοί οι τομείς της οικονομίας είναι πολυσύνθετοι και επηρεάζονται μεταξύ των άλλων από τις επενδυτικές δυνατότητες, από την οργανωτική θέληση του κράτους, από το φορολογικό πλαίσιο, από τη θεωρητική έρευνα και από τα επιτόκια και τα λοιπά νομισματικά μέτρα.

Πέραν όλων αυτών, όλα τα προηγμένα βιομηχανικά κράτη, όπως και η Ελλάδα, στήριξαν αείποτε τη βιομηχανία τους με τους προστατευτικούς δασμούς επί των εισαγωγών και με ατέλειες του εισαγομένου εξοπλισμού. Δεν γίνεται χωρίς άνωθεν βοήθεια, μέχρι να ορθοποδήσει ο κλάδος και να μπορεί στοιχειωδώς να συναγωνίζεται σε ποιότητα και βιομηχανικό κόστος τα εισαγόμενα.

Έτσι κάπως έφτασε πριν από τριάντα πάνω - κάτω χρόνια η μικρή Ελλάδα να έχει σε πλειάδα βιομηχανικών προϊόντων παγκόσμιες (!) πρωτιές σε ποιότητα (τσιμέντα, λουμίνια, νήματα, παπούτσια, γούνες, κονσέρβες, παιδικές τροφές, πλαστικά, χρώματα, φάρμακα, ποτά και συσκευασμένα και μεταποιημένα άπειρα προϊόντα της ελληνικής γης).

Σήμερα το ελληνικό κράτος με μια νωχέλεια και μια έκδηλη αυτοκτονική μανία έχει διαλύσει τα πάντα: τις δομές, τις ευκαιρίες, τα κίνητρα.

Έχει ένα ομολογουμένως μη διαχειρίσιμο χρέος, έχει βυθιστεί σε ένα δημοσιονομικό και γραφειοκρατικό τέλμα, συντηρεί έναν τεράστιο αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, εκλιπαρεί κάθε τόσο τις Βριξέλες για τον επιούσιο και έχει αφήσει τον προικισμένο ελληνικό λαό να ξοδεύει την ευφυΐα και τα ταλέντα του στα… προπατζίδικα!...