Μούτσοι και καπεταναίοι στο πηδάλιο του πλοίου «Η Ωραία Ελλάς»

14/01/2015 - 14:04

«Νηπίοισιν ου λόγος, αλλά ξυμφορή γίγνεται διδάσκαλος»
(Οι ανόητοι δε διδάσκονται από τη λογική αλλά από τη συμφορά)
 Δημόκριτος

«Νηπίοισιν ου λόγος, αλλά ξυμφορή γίγνεται διδάσκαλος»
(Οι ανόητοι δε διδάσκονται από τη λογική αλλά από τη συμφορά)
 Δημόκριτος

Το νεαρόν της ηλικίας εμπνέει, συνήθως, αισθήματα συμπάθειας. Ειδικότερα, όμως, στην πολιτική, οι νεαροί πολιτευόμενοι αντιμετωπίζονται από τους μεγαλύτερους στην ηλικία, με πολλές επιφυλάξεις.

Στους νέους ανθρώπους κυριαρχεί, συνήθως, το συναίσθημα, ο ενθουσιασμός και η φαντασία· και όσον αφορά την πείρα και τη σύνεση, οι νέοι θεωρούν ότι αυτά είναι στοιχεία συντηρητικής ιδεολογίας των μεγαλύτερων στην ηλικία.

Αντίθετα, οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, επειδή έχουν αποκτήσει μιαν ευρύτερη και πληρέστερη γνώση της πραγματικότητας και έχουν βιώσει, πολλές φορές, την «ανώμαλη προσγείωσή» τους στη σκληρή πραγματικότητα από τα νέφη των μεγάλων ενθουσιασμών, καθώς και τον εξευτελισμό των μεγάλων ιδεών, έχουν διαμορφώσει μια περισσότερο ρεαλιστική άποψη για την εξέλιξη των ανθρώπινων πραγμάτων, για τις υποκειμενικές και αντικειμενικές δυνατότητες δημιουργίας «εδώ και τώρα» μιας ιδανικής πολιτείας.

Ειδικότερα για την πολιτική, έχουν πεισθεί ότι δεν αρκεί η νεανική ορμή και ο ενθουσιασμός προκειμένου η χώρα να αλλάξει τροχιά και να προχωρήσει στην πρόοδο· πιστεύουν ότι χρειάζεται, προπαντός, καλή γνώση του περιβάλλοντος κόσμου και των δυνάμεων που τον κινούν, και, βέβαια, δοκιμασμένη στην πράξη ικανότητα άσκησης κυβερνητικής εξουσίας, σύμφωνα με τη ρήση των αρχαίων Ελλήνων: «πρώτα να μάθεις να κουμαντάρεις βάρκα, προτού πιάσεις το πηδάλιο… υπερωκεανίου».

Αξίζει, όμως, να δούμε ποιους έχει δικαιώσει η Ιστορία.

Στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους όσοι πολιτικοί ηγέτες «έγραψαν ιστορία», ηλικιακά ανήκαν στη μέση ηλικία όταν πρωτοανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας (με νεότερο τον Χαρίλαο Τρικούπη, 43 ετών: 1832 έτος γεννήσεως, 1875 η πρώτη πρωθυπουργική θητεία του)· και, βέβαια, όλοι τους, προτού αναλάβουν πρωθυπουργικές ευθύνες είχαν ευδόκιμη προϋπηρεσία σε σημαντικές θέσεις του δημόσιου βίου: Ιωάννης Καποδίστριας, Χαρίλαος Τρικούπης, Ελευθέριος Βενιζέλος, Κωνσταντίνος Καραμανλής, Γεώργιος Παπανδρέου, Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης.

Από τους παλαιότερους πολιτικούς, ο νεαρότερος -μέχρι σήμερα- στην ηλικία πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Επαμεινώνδας Δεληγιώργης (36 ετών κατά το έτος της πρώτης πρωθυπουργικής του θητείας, 1865), αν και υπήρξε ως ριζοσπάστης πολιτικός το ίνδαλμα της τότε νεολαίας, ως πρωθυπουργός κατά διαστήματα μικρής διάρκειας (επτά φορές: 1865, 1870, 1872, 1876, 1877) και υπουργός πολλών κυβερνήσεων απέτυχε να «εκσυγχρονίσει την Ελλάδα», όπως διακήρυσσε, και τερμάτισε την πολιτική του σταδιοδρομία (και τη ζωή του το 1879) λίγο μετά το λιθοβολισμό της οικίας του από το μαινόμενο πλήθος των διαδηλωτών, οι οποίοι είχαν εξοργιστεί από την πολιτική της κυβέρνησης στην οποία συμμετείχε.

Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, μετά την πρωθυπουργία των παλαιών πολιτικών, Κωνσταντίνου Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Κώστα Σημίτη, στην πολιτική σκηνή κυριάρχησαν ως πρωθυπουργοί οι διανύοντες τη μέση ηλικία: Κώστας Καραμανλής 48 ετών, Γιώργος Παπανδρέου 57 ετών και Αντώνης Σαμαράς 61 ετών.

Με εξαίρεση τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δεν επέτυχε την εκλογική του αυτοδυναμία και αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να συγκυβερνήσει με ιδεολογικά αντίθετα κόμματα, οι άλλοι δύο επιδίωξαν και επέτυχαν να σχηματίσουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις, και παρά τα όσα υποσχέθηκαν προεκλογικά και παρά τις ελπίδες που εναπέθεσαν σ’ αυτούς οι ψηφοφόροι τους, απογοήτευσαν οικτρά τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Και ενώ ο μεν πρώτος, ευσχημόνως και ευφυώς, μετά την καταψήφιση της κυβέρνησής του, σιωπά και αποφεύγει να κυκλοφορεί στην πολιτική…

Αγορά, ο δεύτερος, αντιθέτως, παρά την πρώτη παταγώδη αποτυχία του -πιθανώς από έλλειψη αυτογνωσίας και αδυναμίας να κατανοήσει το μέγεθος των προβλημάτων που προκάλεσε στη χώρα η πρωθυπουργική του θητεία- επανεμφανίζεται -σήμερα- στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής και διεκδικεί ακόμα μια… ευκαιρία πολιτικής γελοιοποίησής του, ακολουθούμενος από ένα θίασο αυλοκολάκων της παπανδρεϊκής οικογένειας.

Όσον αφορά τον Αντώνη Σαμαρά, παρά τις αρχικές μεγαλοστομίες του περί αυτοδύναμης κυβέρνησης και των αντιμνημονιακών… θαυματουργών «συνταγών» -που τάχα διέθετε ο ίδιος για την ανώδυνη και την ταχεία έξοδο από την κρίση-, γρήγορα προσαρμόστηκε στη σκληρή πραγματικότητα και, ανεξάρτητα από τις υπάρχουσες ενστάσεις για τα επώδυνα μέτρα που εφάρμοσε εξαναγκαζόμενος από τους δανειστές της χώρας, πρέπει να του αναγνωριστεί πρώτον: ότι «φρενάρησε» την κατρακύλα προς το βάραθρο της χρεοκοπίας και την έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ -και, πιθανότατα, την Ευρωπαϊκή Ένωση· και δεύτερον: ότι, σε κάποιο βαθμό, δρομολόγησε την έξοδο της χώρας από το «Μνημόνιο».

Σήμερα, μετά τη θεσμική παρεκτροπή της μη εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας -με ευθύνη της Μείζονος και της Ελάσσονος Αντιπολίτευσης- και την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, προβάλλει, και πάλι, το ενδεχόμενο να περιπέσει η χώρα σε ακυβερνησία ή να κυβερνηθεί σε επίπεδο… Γυμνασιακού Δεκαπενταμελούς Συμβουλίου!

Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 θα δείξουν εάν ο ελληνικός λαός και οι πολιτικοί ηγέτες του -παλιοί και νέοι- διδάχτηκαν τίποτε από την Ιστορία -και ειδικότερα, από την πρόσφατη ιστορία των πέντε τελευταίων ετών- ή «ουδέν έμαθον και ουδέν απέμαθον». Ίδωμεν!

ΥΓ. Αφιέρωση στον αρχηγό του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ.:  «Ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως· ει γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως» (Κων. Καβάφης)

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey