Είναι μια ευκαιρία για την Αριστερά να καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα της εξουσίας, να «ψηθεί» -έστω και για λίγους μήνες- για να… πήξουν τα μυαλά της.

Η ενηλικίωση -κυρίως της ηγεσίας- της Αριστεράς δεν μπορεί να επιτευχθεί με άλλο τρόπο. Για να θεραπευτεί από τον ιδιότυπο αυτισμό της, χρειάζεται να έρθει σε άμεση επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα -κυρίως τη διεθνή. Έτσι υπάρχει πιθανότητα να αποβάλει τις επαναστατικές φαντασιώσεις της, τις ιδεοληψίες της και την αφέλεια -μαθητικού ή φοιτητικού επιπέδου- με την οποία πιστεύει (σαν το ανέκδοτο με τον ψύλλο και τον ελέφαντα) πως μπορεί να αντιμετωπίσει με την… παλικαριά της τα μεγαθήρια των Αγορών.

Δεν κατάλαβα εάν σοβαρολογούσε ή αστειευόταν ο νεαρός αρχηγός τού ΣΥΡΙΖΑ όταν κομπορρημονούσε πως «θα παίζει το ζουρνά» -όταν έλθει το κόμμα του στην εξουσία- «και θα χορεύουν οι Αγορές… πεντοζάλη». Εάν πιστεύει πραγματικά κάτι τέτοιο, γρήγορα θα καταλάβει -εάν συνεχίσει να πολιτεύεται μ’ αυτά τα μυαλά- ότι αυτός που θα χορεύει στο… «ταψί», θα είναι ο ίδιος (και είναι γνωστό, βέβαια, πώς οι τσιγγάνοι εκπαιδεύουν τις μικρές αρκούδες μαθαίνοντάς τις να χορεύουν στο πυρωμένο ταψί).

Ανεξάρτητα, όμως, από τα θετικά αποτελέσματα που θα έχει για την «ωρίμανση» της Αριστεράς μια ολιγόμηνη -έστω- εγκατάστασή της στου Μαξίμου, η χώρα μπορεί να υποστεί ανήκεστον βλάβην και από το μνημονιακό «πάτο», να βρεθεί στον αντιμνημονιακό… «απόπατο». Κι αυτό δεν είναι κινδυνολογία, όπως αντιλέγουν οι επίδοξοι «ανατροπείς» του ελληνικού και του ευρωπαϊκού κατεστημένου, ακόμα και του… παγκόσμιου!

Τον κίνδυνο επισημαίνουν όχι μόνον οι θιασώτες του «μνημονιακού μονόδρομου», αλλά και πολλοί διανοούμενοι, οικονομολόγοι και πολιτευόμενοι της εκτός του ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς. Με τον «κοπανιστό» αέρα ή με την πολεμική ιαχή «Αέρα», όσο ηρωική κι αν είναι -για το οποίο αμφιβάλλω- δεν ανατρέπεται το ευρωπαϊκό κατεστημένο και το καπιταλιστικό σύστημα (και σ’ αυτό έχει δίκιο το Κ.Κ.Ε.)· εκείνο μόνο που μπορείς να επιτύχεις, είναι να εκμεταλλευτείς προς όφελος του λαού κάποια ανοίγματα ή ρήγματα που παρουσιάζει -ή και τις ευκαιρίες που παρέχει στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού- το κυρίαρχο παγκοσμίως (ακόμα και στην «κομμουνιστική» Κίνα) καπιταλιστικό σύστημα· αλλά γι’ αυτό χρειάζεται τέλεια γνώση του διεθνούς περιβάλλοντος, εθνικό σχέδιο, γενναίες μεταρρυθμίσεις, ευρύτερες συμμαχίες, ενημερωμένο και αποφασισμένο λαό και, προ πάντων, γρανιτένια εσωτερική ενότητα.

Υπάρχουν όμως και αυτοί που υποστηρίζουν, ειλικρινά ή αφελώς -και κάποιοι πονηρά-, τη θεωρία του «δημιουργικού χάους». Η θεωρία αυτή, που έχει σχέση με τη Φυσική του Σύμπαντος και αναφέρεται «στο ρόλο της τυχαιότητας και του χάους στη δημιουργία δομής» («Τάξη και Χάος» του Ρώσου νομπελίστα Ilya Prigogine), μεταφέρεται -ποιητική αδεία (!)- στο χώρο της κοινωνικοπολιτικής ζωής.

Όσοι ειλικρινά πρεσβεύουν τη θεωρία του «δημιουργικού χάους», θεωρούν ότι μόνον όταν επέλθει μια γενική κατάρρευση (και για το ρόλο αυτό θεωρούν ως πλέον κατάλληλη την Αριστερά), που θα συμπαρασύρει ό,τι σάπιο, αναχρονιστικό και βλακώδες στη δομή και λειτουργία του κράτους, είναι πιθανόν να επισυμβεί και η αναγκαία αλλαγή νοοτροπίας της νεοελληνικής κοινωνίας και η θεμελίωση εξαρχής, πάνω σε υγιείς και στέρεες βάσεις, ενός σύγχρονου κράτους, καθώς και μιας νέας σχέσης πολιτών - κράτους.

Στην εφαρμογή, όμως, αυτής της θεωρίας, οι θιασώτες της παραγνωρίζουν ότι στη Φυσική του Σύμπαντος -και πιθανότατα στην κοινωνικοπολιτική ζωή- ισχύει και «η Αρχή της Αβεβαιότητας», σύμφωνα με την οποία «το μέλλον δεν μπορεί να προσδιοριστεί, αφού υπόκειται στην τυχαιότητα».

Και, βέβαια, δεν μας λένε πόσες χιλιάδες θα είναι τα θύματα και πόσοι θα επιβιώσουν στο τέλος αυτού του… πειράματος. Μήπως, λοιπόν, είναι φρονιμότερο, αντί της πορείας προς το χάος, να επιλεγεί ο δρόμος της σκληρής προσπάθειας και της βήμα βήμα πορείας προς την ανασυγκρότηση της χώρας, αφού ένα «σάλτο μορτάλε» θα έχει… μακάβρια αποτελέσματα;

Υπάρχουν, όμως, και οι πονηροί: οι μικροί και μεγάλοι φοροφυγάδες, οι φοροκλέφτες και οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος -πολλοί από αυτούς και υπόδικοι-, οι μαυραγορίτες και οι κρατικοδίαιτοι, οι εθισμένοι στην «αρπαχτή» και στο πλιάτσικο, τα «κοράκια» που έχουν τα ευρώ τους σε ξένες τράπεζες και περιμένουν το ξαναγύρισμα στη δραχμή για να αγοράσουν «μπιρ παρά» το… «ψοφίμι» την Ελλάδα, όλοι εκείνοι που θεωρούν ότι μια πολιτική και κοινωνική χαοτική κατάσταση θα είναι η μεγάλη ευκαιρία της ζωής τους, να διασώσουν όχι μόνο το «σαρκίο» τους αλλά και τα λάφυρα που αποκόμισαν ή θα αποκομίσουν επωφελούμενοι από την άνεση και την «ελευθερία» που τους παρέχει το χάος, διότι, ως γνωστόν, «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται».

Για τους παραπάνω λόγους και για την αποτροπή και άλλων δεινών -που θα είναι δεινότερα των όσων βιώσαμε μέχρι τώρα-, ο «σοφός» λαός ας σκεφθεί δυο φορές αυτά που ακούει κι αυτά που του λένε. Ας σκεφτεί δυο και τρεις φορές το παρελθόν του, το παρόν και το μέλλον του: πώς και γιατί καταντήσαμε να τυφλοσερνόμαστε μέσα στην υπόνομο της ιστορίας μας. Αν θα «χαραμίσει» τις θυσίες που κάναμε σ’ αυτά τα μαρτυρικά χρόνια της κρίσης. Και, πρωτίστως, ποιο κράτος και ποια χώρα θα παραδώσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

Ας αποκλείσει, τουλάχιστον, το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας ενός κόμματος απορρίπτοντας τους αριστερούς ή δεξιούς «μεσσιανισμούς» και υποχρεώνοντας τους επίδοξους «σωτήρες» να μοιράσουν την εξουσία και να συνεργαστούν για τη διακυβέρνηση της δύσμοιρης χώρας. Έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να επιτευχθούν τα καλύτερα αποτελέσματα και μειώνονται οι πιθανότητες να καταλήξουμε στα χειρότερα.

ΥΓ. Στο «νέο» παπανδρεϊκό κόμμα και τους πρωταποστόλους του (…) αφιερώνεται η παρακάτω βρισαγώτικη παροιμία: «Κούνα τουν τον Κομνηνό, μες στου πάπλουμα τ’ ουγρό».