Η αίγλη και τα κατορθώματα των ελληνικών φύλων σκιάζουν επιβλητικά την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Αυτό βέβαια είναι αναιδής περιττολογία να το δηλώνουμε εμείς οι Έλληνες, τη στιγμή που το έχουν διακηρύξει με παρρησία και ευγνωμοσύνη όλοι οι ξένοι.
Ωστόσο από καιρό σε καιρό οι πολιτικοί μπαίνουν στον πειρασμό να δημιουργούν και να ανακοινώνουν ιστορίες έξω από τα αμπέλια της πολιτικής. Θα τις λέγαμε ιστορίες «εθνικής κρίσης». Και είναι σχεδόν σίγουρο ότι, όσο πιο πολλά τέτοια ακούμε, τόσο λιγότερο αληθινά είναι, και για τον πρόσθετο λόγο ότι κατασκευάζονται και εκπορεύονται από πολιτικούς.

Κραυγαλέο παράδειγμα η εμμονή των Σκοπιανών και η προσπάθειά τους με εμβλήματα, ανδριάντες και διεθνή προπαγάνδα να αποδείξουν, εις πείσμα της γλώσσας, της ιστορίας και της αρχαιολογικής σκαπάνης, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνας!

Το «έθνος» είναι μια έννοια που ανέκαθεν «πουλάει». Μια έννοια αειθαλής και αθάνατη. Το είδαμε με οδυνηρό τρόπο τα τελευταία χρόνια τουλάχιστο στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στις συγκρούσεις εθνοτήτων στο υπογάστριο της Ρωσίας και στους πείσμονες αγώνες των Κούρδων. Ιδιαίτερα το σκοπιανό αποδεικνύει ότι είναι λογικό ένα κόμπλεξ πολλών περιθωριοποιημένων κρατών να προσπαθούν να κατασκευάσουν πάση θυσία εθνική ταυτότητα. Σ’ αυτό το κλίμα πρέπει να εντάξουμε και τις πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Τουρκίας, ότι Τούρκοι εξερευνητές πρωτοαποίκισαν την Αμερική το 1178 μ.Χ.!

Πολλά τέτοια έχουν πει κατά καιρούς Βάσκοι, Ρώσοι, Κινέζοι κ.ά. και δεν προκαλεί εντύπωση ότι ο Ερντογάν έρχεται να αμφισβητήσει όχι μόνο τον Κολόμβο, αλλά και τους αρχαίους Έλληνες, και θα εξηγήσουμε γιατί.
Ας πάμε καταρχήν στην ιστορία των λέξεων. Αμαζών ήταν η αρχαία πολεμίστρια που για την ανάγκη της τοξοβολίας και της εξάρτυσης της φαρέτρας δεν είχε τον ένα μαστό. Α στερητικό και μαζός = μαστός. Γιατί λοιπόν «Αμαζόνιος» ο τεράστιος αυτός ποταμός της Νότιας Αμερικής;

Όλα τα λεξικά και σύμπαν το διαδίκτυο μας πληροφορούν ότι έτσι τον ονόμασε ο σύντροφος του Ισπανού εξερευνητή Φρ. Πιζάρου Ορελιάνα, όταν αναγκάστηκε να πολεμήσει με έμπειρες και γενναίες στρατιωτίνες της περιοχής.
Όλο το διαδίκτυο σήμερα αναγνωρίζει αυτή την εκδοχή και εντύπωση προκαλεί το ότι αποσιωπά την εκδοχή κατά την οποία Αμαζόνιος είναι λέξις των Ινδιάνων και σημαίνει «καταστροφέας πλοίων» (Λεξικό Ελευθερουδάκη).
Μήπως όμως η ιστορία πάει πολύ πιο πίσω;

Δεν θέλουμε να ζηλέψουμε τη δόξα του Ερντογάν, αλλά οι «Ηράκλειες στήλες» (Γιβραλτάρ), ο «Ατλαντικός» και ο «Αμαζόνιος» είναι μέχρι σήμερα ζωντανές μαρτυρίες ότι το Νέο Κόσμο δεν τον πάτησε πρώτη φορά ο Κολόμβος και οι περί αυτόν.

Οι μύθοι, αυτοί που απαρτίζουν τη Μυθολογία, δεν είναι καθόλου άμοιροι ιστορικής αλήθειας και ιστορικής πραγματικότητας. Και αυτό συμβαίνει με όλες τις εθνικές μυθολογίες όπως έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια η μελέτη της συγκριτικής Μυθολογίας. Ο κατακλυσμός, το ταξίδι της Οδύσσειας, ο Πολύφημος της Αίτνας, το Πάναιμα της Σάμου και τόσοι άλλοι, είναι μύθοι επιβεβαιωμένων επιστημονικά γεγονότων.

Στον Ηρακλή συγκεκριμένα αποδίδονται πλείστα όσα ανδραγαθήματα τα οποία αποδεικνύουν τα τολμήματα και τα τεχνολογικά επιτεύγματα των Ελλήνων μιας πρώιμης εποχής, μιας εποχής που τοποθετείται εκατό και πλέον έτη πριν από τον Τρωικό πόλεμο. Ο ίδιος ο Ηρακλής έχει σχέση και με τις Αμαζόνες. Μάλιστα σ’ ένα μύθο του άρπαξε τη ζώνη της βασίλισσάς τους Ιππολύτης και κατενίκησε το τάγμα της.

Η γνώση είναι σπόρος που δεν πεθαίνει. Ποιος μας λέει ότι ο Ορελιάνα δεν άκουσε επιτοπίως να λένε τον ποταμό Αμαζόνιο;

Προσωπικά δεν μπορώ να πάρω θέση. Ακόμα κι αν η αλήθεια είναι με το επιστημονικό μέρος της εγκυκλοπαίδειας (που σημειωτέον της έχω μεγάλη εμπιστοσύνη), δυσκολεύομαι να ξεπεράσω και τη διαίσθησή μου και την προκατάληψη…