«Δυο πράγματα πλήρωσα στη ζωή μου: ότι ζήτησα την αλήθεια και πιο πολύ ότι ήθελα να τη λέω»
Κώστας Βάρναλης

Όχι, δεν θέλω να είμαι «μοδάτος»! Προτιμώ να είμαι «κλασικός»: άνθρωπος του μέτρου και του ορθού λόγου. Αν ακολουθούσα ως πολίτης τη «μόδα», θα πήγαινα με τον Κλέωνα και τον Αλκιβιάδη.

Θα προπαγάνδιζα ξανά μια «Σικελική εκστρατεία» που κατέληξε στα... λατομεία των Συρακουσών! Θα κορόιδευα τους συμπολίτες μου γράφοντας πως δεν είχαμε καμμιά ανάγκη να προσφύγουμε στη δανειακή στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων μας και να διαταράξουμε την ανέμελη ζωή μας.

Θα αναποδογύριζα την πραγματική κατάσταση και θα προσπαθούσα να πείσω τους αναγνώστες μου πως δεν ήταν η χρεοκοπία της χώρας και ο κίνδυνος της ολοκληρωτικής οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης που οδήγησαν -αναγκαστικά- στη σύναψη της επώδυνης δανειακής συμφωνίας της Ελλάδας με την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., αλλά πως όλα τα κακά προήλθαν από τότε που κάποιοι... σαδιστές Έλληνες και ανθέλληνες αποφάσισαν να διακόψουν -έτσι, για την ευχαρίστησή τους- την ευτυχία του ελληνικού λαού και να τον ρίξουν στη μαύρη δυστυχία των «μνημονίων».

Αν ακολουθούσα τη μόδα, θα φόραγα την περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη και θα κήρυσσα την «επανάσταση» κατά των «μνημονίων» και των Γερμανών! Και σαν τη στρουθοκάμηλο θα έβαζα το κεφάλι μου μέσα στην άμμο και θα εξαφάνιζα κάθε κίνδυνο να βρεθεί η χώρα έξω από την Ευρώπη, με συνέπεια -απομονωμένη στην άκρη της Βαλκανικής- να περιέλθει σε κατάσταση πλήρους αδυναμίας να αντιμετωπίσει, εκτός από τα προβλήματα επιβίωσης του λαού της, και όσους επιβουλεύονται την εδαφική ακεραιότητά της.

Αν δεν ντρεπόμουν να μασκαρέψω τις αλήθειες που μου έμαθε η ζωή και η Ιστορία, θα φόρτωνα όλες τις ευθύνες για την κατάσταση που βρέθηκε η χώρα, στην... Μέρκελ και θα απάλλασσα από κάθε ευθύνη όλους όσοι άσκησαν -κεντρικά ή περιφερειακά, από τη θέση της Κυβέρνησης ή της Αντιπολίτευσης- οποιασδήποτε μορφής εξουσία, τους μαυραγορίτες των ψεύτικων ελπίδων, τους ιδεολόγους της αριστερής... τσέπης, όλους τους επαγγελματίες «επαναστάτες», όλους τους φοροφυγάδες και όλους τους δωρεάν σιτιζομένους στα δημόσια «πρυτανεία», όλους όσοι με παιδιάστικη αφέλεια διακήρυσσαν πως «λεφτά υπάρχουν», όλους όσοι και σήμερα επιμένουν πως θα μοιράσουν, οι μεν «μνημονιακά πλεονάσματα», οι δε «αντιμνημονιακές μισθολογικές αυξήσεις».

Αν ήμουνα μοδάτος, θα υποσχόμουν σε όλους την επιστροφή στην ασυδοσία και τη νεοπλουτίστικη κραιπάλη του παρελθόντος.

Όχι, δεν με ενδιαφέρει το... «ένδυμα» με το οποίο οι «μόδιστροι» της πολιτικής καμουφλάρουν την ασυγκράτητη λαιμαργία τους για τα «πιλάφια» της εξουσίας. Δεν με ξεγελούν τα λαμέ κουστούμια τους ούτε τα «λαϊκά», ξεγραβάτωτα πουκάμισά τους.

Δεν πιστεύω στους «παλαιστές» της πλατείας, στους επαναστάτες της ντουντούκας, στους πολιτευόμενους κομπογιαννίτες, που θεραπεύουν με τα μαντζούνια τους πάσαν νόσον, στους νάνους με τους κοθόρνους της αριστεροσύνης, στους πολιτευόμενους γελωτοποιούς και τους γραφικούς «εθνοσωτήρες», που ανακάλυψαν την πολιτική, προτού να κάνουν ένα μεροκάματο στην πιάτσα της πραγματικής ζωής, όλους εκείνους που μισθοδοτούνται από τους φορολογούμενους πολίτες, για να τους νανουρίζουν με παραμύθια για Κοκκινοσκουφίτσες και κακούς λύκους.

Και δεν πιστεύω πια, μετά από τόσες διαψεύσεις των ονείρων και των οραμάτων, ούτε στις προφητείες των «Αγαθάγγελων», ούτε στις Πλατωνικές ιδανικές πολιτείες, ούτε στους θριάμβους των επαναστάσεων.

Όχι, δεν πιστεύω πια στους χαρισματικούς ηγέτες και στους ήρωες. Στους δρόμους της Ιστορίας κείτονται εκατομμύρια κουφάρια από αδικοχαμένους «μάρτυρες», άπειρα συντρίμμια από ελπίδες και ιδανικά, που έλιωσαν κάτω από τις ερπύστριες της απανθρωπιάς των «Μεγάλων» και των «Αγίων» της «επίσημης» Ιστορίας.
Πιστεύω, μονάχα, στις «Φιλικές Εταιρίες» των ανθρώπων που διαθέτουν την κοινή λογική και τη θέληση να ξαναδιδάξουν στον κόσμο τις απλές αλήθειες, τη χαρά να μαθαίνεις και να δημιουργείς, την ευτυχία να προσφέρεις, να αντιμάχεσαι, όπου βρίσκεσαι, την απανθρωπιά και την αδικία.

Πιστεύω στις συντροφιές των ανθρώπων που πατούν γερά στη γη και δουλεύουν μέρα, τη μέρα, βήμα, βήμα, να καθαρίσουν την ανθρώπινη ζωή από την άγνοια και την πρόληψη, από την υποκρισία και το ψέμα.

Γι’ αυτό τη μόνη εξουσία που αγάπησα και τη μόνη δύναμη που λάτρεψα, είναι τη δύναμη της γνώσης και της αφτιασίδωτης αλήθειας.

Δεν μηδενίζω καμμιά προσπάθεια που γίνεται για την έξοδο της χώρας από την κρίσιμη οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει· δεν πιστεύω όμως ότι η χώρα μπορεί να απαλλαγεί από τον βρόχο της δανειακής εξάρτησης, να αναπνεύσει ελεύθερα και να αποφύγει οριστικά τον κίνδυνο να επιστρέψει και πάλι στην αφετηρία του 2009, ενόσω συνεχίζει να κινείται στην ίδια τροχιά η οικονομία της χώρας, η πολιτική ζωή, η λειτουργία του κράτους, η εκπαίδευση των νέων και γενικότερα η παιδεία του λαού. Ειδικότερα, χρειάζεται να αλλάξει το παραγωγικό μας μοντέλο, να αξιοποιήσουμε στο μέγιστο βαθμό τα φυσικά και πολιτισμικά πλεονεκτήματα της χώρας και από μεταπράτες να γίνουμε παραγωγοί.

Χρειάζεται να αλλάξει το σύστημα ανάδειξης των πολιτικών αντιπροσώπων του λαού, ώστε ο λαός να μην παγιδεύεται στα στενά κομματικά τείχη και να ενθαρρύνεται για να επιλέγει τους αξιότερους, ανεξάρτητα από την κομματική τους ταυτότητα. Χρειάζεται ένα κράτος με αξιοκρατική στελέχωση.

Χρειάζεται να αλλάξει από τη βάση του το εκπαιδευτικό μας σύστημα, με στόχο την καλλιέργεια και ανάπτυξη του συνόλου των ψυχοσωματικών χαρακτηριστικών των εκπαιδευόμενων, ώστε κανείς απόφοιτος της Βασικής Εκπαίδευσης να αποδίδεται στην κοινωνία ως ανειδίκευτος εργάτης.

Για να ενταχθεί η χώρα μας ισότιμα και αρμονικά στις πολιτισμένες, τις ευνομούμενες και ευημερούσες χώρες του σύγχρονου κόσμου, χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας όλων -αρχής γενομένης από τις ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων-, συναίνεση στον καθορισμό των εθνικών στόχων και εθνική ενότητα για την επίτευξή τους.

Εάν, αντίθετα, συνεχιστεί η σχιζοφρενική πολιτική να κατεδαφίζει ο ένας ό,τι έχτισε ο άλλος, τότε θα συνεχίζεται και το Σισύφειο δράμα του λαού μας και ο τόπος μας ολοένα και θα «φυραίνει».

Γι’ αυτό, αγαπητέ συμπολίτη, κατανοώ την αγανάκτησή σου και συμπάσχω μαζί σου για τις περικοπές που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται στο μισθό ή τη σύνταξή σου, για τα φορολογικά βάρη που σωρεύονται πολλές φορές άδικα στις αδύναμες πλάτες σου· πέρα, όμως από τα αναθεματισμένα τα λεφτά, εκείνο που έχει τη μεγάλη σημασία και πρέπει να σκεφτούμε, είναι ποιο μέλλον θα έχει αυτός ο τόπος, ο τόπος που γεννηθήκαμε και θα κληρονομήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

* Από τον πρόλογο του νέου βιβλίου του Βασίλη Ψαριανού «Στο Κέντρο και Εμπρός - Πολιτικά δοκίμια. Προσφορά στην πολιτική της κοινής λογικής». Εκδόσεις «Νοών» 2014.