Η ανασύνταξη της Κεντροαριστερής Παράταξης

03/12/2014 - 14:11

Δεν καταλαβαίνω τι «μυαλά κουλαντρίζουν» οι λεγόμενοι «Κεντροαριστεροί», κάποιοι πρώην «παραιτηθέντες» και μετά τρίμηνον… αναστηθέντες αρχηγοί, θλιβερού -σήμερα- κομματικού κατάλοιπου, κάποιοι περίεργοι «ανεξάρτητοι», κάποιοι αρχηγοί νεοπαγών κομμάτων, κάποιοι πρώην πρωθυπουργοί, ναυαγοί της πρόσφατης ιστορίας και μερικοί θαυμαστές τους που συνεχίζουν να εγκαταβιούν στις λαϊκιστικές παραδόσεις τού πάλαι ποτέ «ενδόξου» ΠΑΣΟΚ και οι οποίοι φαντασιώνονται «πάλης ξεκίνημα και νέους αγώνες», που θα αναζωπυρώσουν το «ερωτικό πάθος» της κοινωνίας προς το ΠΑΣΟΚ

Δεν καταλαβαίνω τι «μυαλά κουλαντρίζουν» οι λεγόμενοι «Κεντροαριστεροί», κάποιοι πρώην «παραιτηθέντες» και μετά τρίμηνον… αναστηθέντες αρχηγοί, θλιβερού -σήμερα- κομματικού κατάλοιπου, κάποιοι περίεργοι «ανεξάρτητοι», κάποιοι αρχηγοί νεοπαγών κομμάτων, κάποιοι πρώην πρωθυπουργοί, ναυαγοί της πρόσφατης ιστορίας και μερικοί θαυμαστές τους που συνεχίζουν να εγκαταβιούν στις λαϊκιστικές παραδόσεις τού πάλαι ποτέ «ενδόξου» ΠΑΣΟΚ και οι οποίοι φαντασιώνονται «πάλης ξεκίνημα και νέους αγώνες», που θα αναζωπυρώσουν το «ερωτικό πάθος» της κοινωνίας προς το ΠΑΣΟΚ.

Και είναι ν’ απορεί κανείς, διότι πολιτικοί και πολιτευόμενοι που βίωσαν τα ιστορικά γεγονότα των μεταπολεμικών χρόνων, οι οποίοι ιδεολογικά «ζυμώθηκαν» και «ψήθηκαν» -κάποιοι- στο «καμίνι» της εμφυλιακής και -πολλοί- της μετεμφυλιακής περιόδου, που -οι περισσότεροι- ήρθαν αντιμέτωποι με το εκτρωματικό πρόσωπο των δικτατόρων της 21ης Απριλίου, που υπήρξαν «μάρτυρες» των μεγάλων ενθουσιασμών και των μεγάλων διαψεύσεων της μεταπολιτευτικής περιόδου, επιμένουν να πορεύονται στους δονκιχωτικούς δρόμους τους και δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι μοναχικοί δρόμοι έχουν ιστορικά καταδικαστεί, ότι είναι όχι μόνον αδιέξοδοι και αναποτελεσματικοί, αλλά και ευθύνονται εν πολλοίς για τον… «νανισμό» της πολιτικής μας εκπροσώπησης, τη βαριά ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος, την αποστασιοποίηση από την πολιτική και την ιδιώτευση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Κάποιοι απ’ αυτούς, «κολλημένοι» με το «ονόρε» του προέδρου, φιλοδοξούν να επιτύχουν στις επόμενες εθνικές εκλογές το απαιτούμενο ποσοστό για την εισαγωγή τους στη Βουλή, για να γίνουν οι… «ρυθμιστές» στην πολιτική διακυβέρνηση της χώρας.

Κάποιοι άλλοι ευελπιστούν πως τελικά θα γίνουν δεκτοί στα ψηφοδέλτια των επίδοξων «κυβερνητικών» κομμάτων ή ότι θα «αξιοποιηθούν» βολευόμενοι σε κάποια σημαντικά κυβερνητικά «πόστα», στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ή σε άλλες υψηλές θέσεις του κρατικού μηχανισμού.

Και όλοι τους, βέβαια, αποκρύπτοντας τους μύχιους πόθους τους, διακηρύσσουν τη «σταθερή ιδεολογική τους καθαρότητα», την «ασυμβίβαστη πολιτική τους γραμμή» και την «ανυποχώρητη αντίθεσή τους» προς τις επιβαλλόμενες «έσωθεν» ή «έξωθεν» πολιτικές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικής ασυνεννοησίας και ασυναρτησίας, ευήθειας και ανωριμότητας αποτελεί η επί τόσο χρόνο «σερνόμενη» διαδικασία ανασύνταξης του κεντροαριστερού χώρου και η συγκρότηση μιας ενιαίας Κεντροαριστερής παράταξης, η οποία παρεμβαλλόμενη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, θα μπορούσε να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας.

Ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο Ευάγγελος Βενιζέλος -αν μη τι άλλο- έχει την ευφυΐα και αντιλαμβάνεται ότι ο πολυκερματισμός της κεντροαριστερής παράταξης -η οποία καλύπτει ένα μεγάλο μέρος της μεσαίας και της εργατικής τάξης, καθώς και ένα σημαντικό ποσοστό των πολιτών που πιστεύουν και μάχονται στην πράξη για τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο της χώρας- ευνοεί και ενισχύει, τελικά, τους δυο πολιτικούς αντίποδες, τη Δεξιά και την Αριστερά, με αποτέλεσμα να οξύνεται περαιτέρω ο κομματικός ανταγωνισμός, να διχάζεται η κοινωνία και να καθίσταται αδύνατη η συνεννόηση και η εθνική ενότητα.

Τα αποτελέσματα της πόλωσης στην πολιτική μας ζωή τα έχουμε βιώσει ως λαός διαχρονικά. Στην πολιτική ιστορία του νεοελληνικού κράτους υπάρχουν πλείστες όσες αποδείξεις ότι ο πολιτικός διπολισμός και οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις ευθύνονται εν πολλοίς για τις παθογένειες της πολιτικής μας ζωής, την καταστροφική πελατειακή πολιτική και την κομματική λαφυραγώγηση του κράτους.

Και αυτό το ιστορικό δίδαγμα καθοδηγεί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, το οποίο προπορευόμενο πολιτικά, αναμένει την ανάληψη μιας σοβαρής προσπάθειας προς την κατεύθυνση της συγκρότησης του τρίτου πόλου, της ενιαίας κεντροαριστερής παράταξης.
Παρά τη βούληση, όμως, της κοινωνίας, κάποιοι που δηλώνουν «κεντροαριστεροί» συνεχίζουν να δρουν αποπροσανατολιστικά -και κάποιοι σαφώς υπονομευτικά- για την πραγμάτωση του παραπάνω στόχου.

Προτάσσοντας τις προσωπικές τους φιλοδοξίες ή κινούμενοι από προσωπικές εχθρότητες, προβάλλουν ενστάσεις και εμπόδια, επικαλούμενοι άλλοτε τη διατήρηση της αυτοτέλειας και της αυτονομίας των κομματικών τους σχηματισμών, άλλοτε επισείοντας τον κίνδυνο το όλο εγχείρημα να καταλήξει σε απλή μεταμφίεση του «αμαρτωλού» ΠΑΣΟΚ και άλλοτε αμφισβητώντας τον ηγετικό ρόλο του Ε. Βενιζέλου.

Και σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει το ρηθέν του Σολωμού «σαν μισούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει λευτεριά», παραλλαγμένο για την περίσταση: σαν δεν μπορούν να συνεννοηθούν και να μονοιάσουν δεν τους πρέπει εξουσία.

Θα έλεγε, βέβαια, κανείς ότι δεν χάθηκε ο κόσμος εάν η Κεντροαριστερά μείνει «εκτός του νυμφώνος» της εξουσίας.

Τα κενά στη φύση, αλλά και στην πολιτική ζωή, συμπληρώνονται πάντα από κάποιες άλλες δυνάμεις και η ζωή συνεχίζεται· το ζήτημα, όμως, δεν περιορίζεται στο εάν κάποιες προσωπικότητες της Κεντροαριστεράς θα μείνουν χωρίς υπουργική καρέκλα· το ζήτημα έχει σχέση με την πολιτική εκπροσώπηση ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας και την ομαλή δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας, διότι -όπως προαναφέραμε- είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι όσες φορές στην πολιτική σκηνή της χώρας κυριάρχησαν και μονοπώλησαν την εξουσία οι δυο διαμετρικά αντίθετες πολιτικές δυνάμεις, Δεξιά και Αριστερά, χωρίς να παρεμβάλλεται ανάμεσά τους η Κεντροαριστερή παράταξη, ο διχασμός του λαού έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις και η χώρα περιέπεσε σε καταστάσεις εθνικά καταστροφικές.
Είναι, λοιπόν, όχι μόνο πολιτικά ορθό και αναγκαίο, αλλά και εθνικά επιβεβλημένο να συγκροτηθεί -τώρα- η μεγάλη παράταξη του «μεσαίου χώρου», που εκφράζει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που θέλει να πορεύεται, ούτε δεξιά ούτε αριστερά, παρά μόνον στο κέντρο της σύγχρονης πραγματικότητας και -χωρίς πισωγυρίσματα- κατευθείαν εμπρός.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey