Λέγαμε σε προηγούμενο άρθρο για το ρυθμιστικό ρόλο που είναι κύρια υποχρέωση του Κράτους.

Η κρίση, όπως και ο πόλεμος, επιτείνει την ανισοκατανομή των εισοδημάτων του λαού και δημιουργεί ευνοουμένους και μαυραγορίτες.

Η σημερινή κρίση αντιγράφει τον μαυραγοριτισμό της Κατοχής και μάλιστα με έναν ύπουλο όσο και μονιμότερο και νομιμοφανέστερο τρόπο. Μέσα σε τέσσερα χρόνια αυξήθηκαν θεαματικά οι εκατο- και οι δισεκατομμυριούχοι της χώρας με στοιχεία διεθνών ινστιτούτων αξιολόγησης.

Σύμφωνα με μελέτη της Credit Suisse, το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56 % (!) του ελληνικού ιδιωτικού πλούτου. Η πλημμύρα της κρίσης είναι για τους πολλούς και ανωνύμους. Για κάποιους εκλεκτούς και αετονύχηδες «πέρα βρέχει».

Αυτό το «πέρα βρέχει» το είδαμε ανάγλυφα τον περασμένο μήνα στη μεγάλη νεροποντή της Αθήνας. Το θυμωμένο βροχόνερο ξεσπίτωσε αυτούς που καταχρεώθηκαν για να αγοράσουν κοίτες αττικών χειμάρρων. Αυτοί που τους τις πούλησαν, τους αγνάντευαν από τις πεντελικές βίλες και παρά τας πηγάς των υδάτων.

Ο μισός πληθυσμός έφτασε μέσα σε λίγα χρόνια στα όρια της φτώχειας, την ίδια στιγμή που μαέστροι της φοροδιαφυγής, «ατελειούχοι» παντός είδους και ένα σεβαστό μέρος ασεβών υπαλλήλων, σιτιζομένων από το απερίσκεπτο δημόσιο πρυτανείο, όχι μόνο ζουν καλά, αλλά και μπορούν και βγάζουν στο εξωτερικό κάποια δισεκατομμύρια, όπως ακούσαμε πρόσφατα, και διενεργούνται, λέει, έλεγχοι και ανακρίσεις.

Το Κράτος αθετεί ενσυνείδητα τη βασική του αποστολή, που κατά το σύνταγμα είναι η προστασία του αδυνάτου, τα αναλογικά και δίκαια φορολογικά βάρη και σε τελευταία ανάλυση (που συνάγεται από όλες τις σχετικές διατάξεις του υπέρτατου νόμου) η δημιουργία μιας ρωμαλέας, κραταιάς και δημιουργικής μεσαίας τάξης στην πολιτεία, αυτής που θα εγγυηθεί και θα διασφαλίσει λειτουργία θεσμών και ανάπτυξη, ανάπτυξη κανονική και σε όλους τους παραγωγικούς τομείς, και όχι αυτή που ευλογεί και επαγγέλλεται το υπουργείο Τουρισμού, και που συνοψίζεται στο σλόγκαν: «Γύρο, γύρο (εννοείται χοιρινό!) όλοι και στη μέση μουσακάς made in China!» ( Έπρεπε να το περιμένει κι αυτό η βαριά βιομηχανία!...)

Γιατί άραγε το ίδιο το Κράτος από τη μια μέμφεται κι από την άλλη ευλογεί το καθεστώς των υπεράκτιων επιχειρήσεων;

Γιατί εξαντλείται όλη η δημοσιονομική αυστηρότητα στον άνεργο με το μπλοκάκι, ενώ η λίστα των ληστών έχει γίνει σημαία της αναβολής και της συγκάλυψης;

Γιατί αυτό το κράτος κάθε τόσο επαίρεται και κομπάζει για τις επιδόσεις του στη διεθνή κατάταξη του αριθμού και του όγκου της εμπορικής ναυτιλίας; Τι καλά είδε ο μέσος Έλληνας τόσα χρόνια από τις παγκόσμιες πρωτιές μας στον εμπορικό στόλο;

Τι να την κάνω την πρωτιά εγώ, ο πάλαι ποτέ θαλασσοκράτορας Σαμιώτης, όταν χρειάζομαι σήμερα δυο μέρες για να πάω στη… Χίο, που είναι δίπλα μου; Πού είναι αυτό το πολυτραγουδισμένο «ένα καράβι από τη Χιο, με τις βαρκούλες του τις δυο;»…