Είναι ώρες που γυρίζοντας με απελπισία τους δρόμους του Βαθιού για να βρω μια θέση για στάθμευση, μου ‘ρχεται να φωνάξω σαν τον Αρχιμήδη «δως μοι πα στω και ταν γαν κινάσω», που σημαίνει στη δωρική διάλεκτο, όπως χρησιμοποιούσαν οι Συρακούσιοι: «δώσε μου κάπου να σταθώ, και θα κινήσω (θα μετατοπίσω) όλη τη Γη».

Να φωνάξω, όχι βέβαια με τις ίδιες φιλοδοξίες του μεγάλου εφευρέτη των μοχλών, αλλά απλώς για να σταθώ κάπου και να μπορέσω να πληρώσω ξένοιαστα και χωρίς το φόβο ατυχημάτων μερικούς λογαριασμούς.

Ο τρόπος που διαχειριζόμαστε τα του βίου μας, χωρίς να μας νοιάζει η τάξη και η αυριανή μέρα, δείχνει ότι δυστυχώς δεν είμαστε απόγονοι του Προμηθέα, όπως ισχυρίζεται ο Κυμαίος ποιητής Ησίοδος, αλλά του αφρόντιστου αδελφού του τού Επιμηθέα. Αυτό φαίνεται από την προχειρότητα, την τσαπατσουλιά μας και από τα έργα μας που κανένα τους, παρά τα εκπληκτικά τεχνικά μέσα που διαθέτουμε, δεν αντέχει στο χρόνο.

Οι δρόμοι μας γίνονται, όποιοι γίνονται, με προοπτική της δεκαετίας του εβδομήντα. Εν τω μεταξύ μόλις στρωθούν, ανασκάπτονται για να περάσουν παντός είδους αγωγοί και καλώδια και μετά ξαναστρώνονται με την… τσουγκράνα.

Η διαχείριση των απορριμμάτων αντί να μας δώσει ουρανόσταλτες λύσεις, ακόμα δεν άρχισε και δεν προβλέπεται πότε θα αρχίσει.

Οι βιολογικοί καθαρισμοί είναι ένα άπιαστο όνειρο, τα δε πάρκιν των αυτοκινήτων είναι τόσο ανεπαρκή σε σχέση με τα κυκλοφορούντα οχήματα και με το ρυθμό της αύξησής τους, που είναι σαν να μην υπάρχουν.

Κάποτε, στα δύσκολα χρόνια της πέτρας και της σκόνης, κάθε ζωντανό του σπιτιού είχε το χώρο του. Όλα τα τυπικά αγροτόσπιτα ήταν δίπατα και μελετημένα για τις ανάγκες τους, με τα ζωντανά στο κατώι και τους ζωντανούς στον επάνω όροφο. Γαϊδούρια, γίδες, κότες, το καθένα είχε το χώρο του και τον χώρο της ζωοτροφής του.

Η τεχνολογία μπορεί να άλλαξε τη ζωή μας, να την επιτάχυνε, όμως δεν άλλαξε τη φύση των αναγκών μας και προπαντός την ανάγκη της ιεράρχησής τους και την πρόβλεψη. Κάποτε είχαμε ένα άλογο και σήμερα καυχώμαστε ότι έχουμε 120 (!) συμπυκνωμένα σε έναν κινητήρα. Ένα και το αυτό.

Το θέαμα αυτοκινήτων πάνω σε πεζοδρόμια ακόμα και σε μπαλκόνια δείχνει σε πρώτο πλάνο την απρονοησία μας και σε δεύτερο, την επίπλαστη και καταχρεωμένη ευημερία μας.

Κάποτε σχεδιάστηκαν και χτίστηκαν με πενιχρά μέσα στιβαρά και περικαλλή πέτρινα γεφύρια που ακόμα και σήμερα, μετά από εκατό πενήντα χρόνια, προκαλούν το θαυμασμό μας, και το σπουδαιότερο, καλύπτουν τις σημερινές διευρυμένες ανάγκες μας.
Το κακό είναι ότι η κακή διαχείριση του χώρου έχει άμεσες συνέπειες στην κακή διαχείριση του χρόνου.

Όσο «οργανώνονται» το Κράτος και οι οργανισμοί δημοσίου συμφέροντος, τόσο βλέπουμε να μεγαλώνουν οι «ουρές». Η ουρά έχει γίνει πλέον το έμβλημα της υπανάπτυξης (αυτής της γελοίας οξύμωρης έννοιας…) κι ας ζούμε στην εποχή της ηλεκτρονικής διαχείρισης των πάντων. Αρκεί κανείς να βρεθεί στην Τράπεζα για τη σύνταξη και τον ΕΝΦΙΑ στις 30 του μηνός ή στη ΔΕΗ για πληρωμή λογαριασμού στις μέρες που (περι)όρισαν, και θα καταλάβει.

Ο χρόνος και ο χώρος είναι μεγέθη αλληλένδετα και, κατά την επιστήμη, το ένα γεννά το άλλο.

Η τεχνολογία από μόνη της δεν είναι η λύση, και η κακή διαχείρισή της μπορεί να αντιστρέψει τον κανόνα.

Θυμάμαι το ωραίο ανέκδοτο με τον αξέχαστο καλοκάγαθο και ελαφρώς θυμόσοφο Ανεζίνη που τον σταμάτησε μια μέρα, δεκαετία του ’40, γνωστός του φορτηγατζής και τον προσκάλεσε να επιβιβαστεί και να γλιτώσει τον ποδαρόδρομο. Η απάντηση ήταν μια αναπάντεχη προφητεία: «Φχαριστώ, βιάζομαι!...».