«Υπάρχει πολιτικός κίνδυνος στην Ευρωζώνη και κυρίως στην Ελλάδα· η Αγορά φοβάται πως στην Ελλάδα μια κυβέρνηση υπό το ΣΥΡΙΖΑ θα ανέστρεφε την πρόοδο που έχει επιτευχθεί με το σημερινό κυβερνητικό συνασπισμό».
(«Wall Street Journal», 20/10/2014)

Ένα μεγάλο μέρος του λαού μας αρνείται να αποδεχθεί την αλήθεια ότι ο δρόμος της επιστροφής στην «κανονικότητα» της χώρας είναι, ακόμα, μακρύς και δύσκολος. Κι αυτό είναι φυσικό, αφού και από τους δυο μετά Χριστόν «σωτήρες» του, από τους κυβερνώντες και από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, του παρέχονται αφειδώς και ανοήτως ισχυρά παραισθησιογόνα χάπια: οι μεν τού υπόσχονται ότι οσονούπω τελειώνουν τα μνημόνια και άρα θα αρχίσει να ρέει από τους κρουνούς της ευημερίας… γάλα και μέλι, οι δε επιμένουν πως ακόμα κι αν τελειώσουν τα ισχύοντα μνημόνια ως το τέλος τού 2014, όλο και κάποιοι νόμοι «μνημονιακοί» ή μεταμνημονιακές συμφωνίες θα υπάρχουν, όταν γίνουν κυβέρνηση, για να τις «σχίσουν» και να απελευθερώσουν από τον «αποικιακό ζυγό» τη χώρα (για την Αντιπολίτευση ακόμα κι αν δεν υπάρχουν μνημόνια, χρειάζεται να επινοούνται, προκειμένου να συνεχίζεται η αντιμνημονιακή πολιτική που τους ανέδειξε ως δεύτερο κόμμα).

Όσο για το «μη βιώσιμο» εξωτερικό χρέος, και οι δυο «παραμυθιάζουν» τον κόσμο, οι μεν ότι θα μειώσουν περαιτέρω τα επιτόκια και θα επιμηκύνουν την αποπληρωμή του -τουλάχιστον- στα 50 χρόνια, οι δε ότι, με το που θα χτυπήσουν πιο δυνατά το χέρι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, οι Εσθονοί, οι Τσέχοι, οι Σλοβάκοι που μας δάνεισαν μαζί με τους Γερμανούς -σαν παραλήδες που είναι και χουβαρντάδες-, θα μας χαρίσουν τα μισά από τα χρωστούμενά μας! (Σημειωτέον ότι κάποιοι από αυτούς που μας δάνεισαν, είναι φτωχότεροι από εμάς: το μέσο επίπεδο ενός Σλοβάκου ανέρχεται στο 74% του ευρωπαϊκού Μ.Ο., ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους Έλληνες είναι 89% και η μέση σύνταξη των Σλοβάκων ανέρχεται στα 350 ευρώ).

Με τέτοια μυαλά που πολιτεύονται και οι δυο «σωτήρες» μας, είναι να μην αναφωνήσεις, «Πού πας, ρε Καραμήτρο»;

Και οι δυο αποκοιμίζουν το λαό για δήθεν σχέδια που έχουν για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Κατά πόσο, όμως, τα σχέδιά τους αυτά βασίζονται στα δεδομένα της παγκόσμιας Αγοράς και τις δυνατότητες της χώρας; Και πόσο σοβαρά μπορεί να είναι τα σχέδιά τους, όταν δυο από τους βασικούς συντελεστές της οικονομικής ανάπτυξης, η εκπαίδευση και η Δημόσια Διοίκηση, η οργάνωση και η λειτουργία του κράτους παραμένουν σε τριτοκοσμικά επίπεδα;

Όποιος νομίζει ότι μπορεί να αναπτυχθεί αυτός ο τόπος με πανεπιστήμια που παράγουν «αντιεξουσιαστές» και «επαναστάτες» και -στην καλύτερη περίπτωση- ανειδίκευτους εργάτες· και όποιος νομίζει ότι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και πρόοδος με ένα κράτος που αμφισβητεί ακόμα και τη χρησιμότητα και την αναγκαιότητα της αξιολόγησης των υπαλλήλων, ή είναι βαθιά νυχτωμένος ή κοροϊδεύει ασύστολα τον κόσμο.

[Αλήθεια, ποια εκπαίδευση οραματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν τάσσεται κατά της αξιολόγησης και υπέρ της ανεξέλεγκτης διδασκαλίας των εκπαιδευτικών και, ειδικότερα, ποια πανεπιστημιακή εκπαίδευση, όταν βουλευτές του πρωτοστατούν στην κατάληψη της πρυτανείας του πανεπιστημίου Αθηνών; (20-10-2014)]

Ο λαός που ψηφίζει κάθε σαλτιμπάγκο της πολιτικής που του «χαϊδεύει» τα αυτιά, πρέπει να συνειδητοποιήσει: πρώτον, ότι η οποιαδήποτε ελάφρυνση του χρέους δεν πρόκειται να προχωρήσει στην πράξη -ακόμα κι αν υπάρξει κάποια προκαταρκτική συμφωνία- εάν δεν σταματήσει η συνεχής εκλογολογία, δεν σταματήσουν οι εθνικοαπελευθερωτικοί παιάνες και τα νταηλίκια για ανατροπές -με το «έτσι θέλω»- των δανειακών συμβάσεων και δεν σταθεροποιηθεί η πολιτική κατάσταση της χώρας.

Δεύτερον, ότι για να μπορεί η χώρα να αντλεί τα κεφάλαια που χρειάζεται από τις Αγορές, πρέπει η πολιτική και οικονομική της κατάσταση να εμπνέει εμπιστοσύνη. Εάν συνεχίσουμε να το «παίζουμε»… οι ωραίοι και οι μάγκες της Ευρώπης και εάν δεν σταματήσει το πολιτικό «μασκαριλίκι» από την επομένη των εκλογών οι αντιπολιτευόμενοι να ζητούν νέες εκλογές και να διαιωνίζεται ο σκυλοκαυγάς τού «γιατί εσύ και όχι εγώ» και του «κατέβα εσύ να ανέβω εγώ», τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Τότε καλύτερα να υπογράψουμε ακόμα ένα μνημόνιο, με το οποίο τουλάχιστον θα πληρώνουμε 1,5% επιτόκιο και όχι το 6,5% των Αγορών.

Τρίτον, και στην περίπτωση που υπάρξει «προοδευτική διακυβέρνηση», όπως την οραματίζεται ο παραιτηθείς και μετά τρίμηνον… αναστηθείς πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, δεν πρόκειται να αλλάξουν στα βασικά σημεία οι υποχρεώσεις της χώρας απέναντι στην Ε.Ε., εκτός και αν οι Έλληνες θελήσουν να ξαναχορέψουν το χορό του Ζαλόγγου και να ακολουθήσουν το plan B των λαφαζάνηδων της πολιτικής.

Ότι δεν πρόκειται κανένα ευρωπαϊκό κράτος να δεχθεί να «κουρευτούν» τα δανεικά που μας έδωσαν, το γνωρίζει καλά η ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό σκοπεύουν, όταν η Ε.Ε. τούς απαντήσει «παίξτε παραπέρα», να «πετάξουν το μπαλάκι» στο λαό και να το… στρίψουν διά του δημοψηφίσματος. Αυτή, όμως, η τυχοδιωκτική πολιτική που παίζει «κορώνα - γράμματα» τη θέση της χώρας στην Ο.Ν.Ε., είναι βέβαιο ότι θα γυρίσει τη χώρα πίσω στο μαύρο κι άραχλο 2010. Και τότε μετά το ρεζιλίκι της «αριστερής διακυβέρνησης», θα υποστούμε και πάλι τον εξευτελισμό μιας ακόμη πιο ταπεινωτικής… μετάνοιας.

Ο τρόπος που αντέδρασαν οι Αγορές στην προοπτική της διενέργειας εκλογών στους επόμενους μήνες, αλλά και στις κυβερνητικές εξαγγελίες περί εξόδου στις Αγορές χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας από την Ε.Ε., πρέπει να προσγείωσε -από τη «Νεφελοκοκκυγία» στην οποία είχαν «κατασκηνώσει»- τους κυβερνώντες, καθώς και την ηγεσία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Οι κυβερνώντες πρέπει να πάψουν να συναγωνίζονται το ΣΥΡΙΖΑ στην επίδειξη αντιμνημονιακού πάθους και οι της Αντιπολίτευσης να κατανοήσουν ότι η παραμονή μας στην Ευρωζώνη δεν συμβιβάζεται με λεονταρισμούς, «κουτσαβάκικες» επιδείξεις και ενέργειες που στρέφονται εναντίον άλλων ευρωπαϊκών λαών, όπως είναι η διαγραφή μέρους του χρέους που οφείλουμε στα κράτη μέλη της Ευρωζώνης.

Ας σταματήσουν και οι δυο, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, να κοροϊδεύουν τον κόσμο και ας του πουν, επιτέλους, ολόκληρη την αλήθεια: ότι για να βγούμε από το σκοτεινό τούνελ, για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες μας χωρίς να εκποιούμε την εθνική μας αξιοπρέπεια, θα χρειαστεί όλοι μας να δουλέψουμε σκληρά, με εθνικό σχέδιο, με σύνεση και, προπαντός, με ενότητα.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, κάτω τα κόκκινα, τα μπλε και τα πράσινα μπαϊράκια κι ας πιάσουμε τον «κασμά» να σκάψουμε τη γη μας που «ρουμάνιασε».