Αυτό το Κράτος, δεν περνάει μέρα, που να μην κάνει επίδειξη διοικητικής αβελτερίας και κακεντρέχειας, ιδιαίτερα στα θέματα της οικονομικής διοίκησης. Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα σχεδόν τα κυβερνητικά του μέλη έχουν σπουδάσει σε διακεκριμένα πανεπιστήμια της δύσης, οικονομικά και διοίκηση των επιχειρήσεων.

Η στήλη επαναφέρει μετά από ένα μήνα το θέμα των δόσεων των ληξιπροθέσμων χρεών, ένα θέμα που, όχι μόνο δεν βρίσκει σύμφωνο τον καθημαγμένο ελληνικό λαό, αλλά προκαλεί κάθε μέρα βάναυσα και τη νοημοσύνη του.

Θαυμάζει κανείς (για να χρησιμοποιήσουμε τη γνωστή επωδό των άρθρων) την άρτια πνευματική και διοικητική κατάρτιση των μεγάλων ταγών της αρχαίας Ελλάδας σε σύγκριση με τη σημερινή.

Ταξίδεψε, αλλά, πού σπούδασε αλήθεια ο Σόλων ο Αθηναίος και κατόρθωσε μέσα σε δέκα χρόνια να αναμορφώσει οικονομικά, διοικητικά, δικονομικά και προπαντός κοινωνικά την αρχαία Αθήνα;

Ποιητής και ταξιδευτής έμπορος ξεκίνησε, και κατάφερε το 594 π.Χ. με ριζοσπαστικούς νόμους αποκλειστικά δικής του έμπνευσης να διαλύσει το τότε υφιστάμενο «μπάχαλο» και να βάλει τις βάσεις του πανίσχυρου και μεγαλεπήβολου αθηναϊκού κράτους.

Κατάλαβε με απλούς μαθηματικούς υπολογισμούς -χωρίς διαφορικό λογισμό και συνδυαστική ανάλυση και προπαντός χωρίς πολυπύρηνους ηλεκτρονικούς υπολογιστές- ότι ο καταχρεωμένος κοσμάκης δεν επρόκειτο να σωθεί με… 100 δόσεις και μια απέραντη και νοσηρή γραφειοκρατία, αλλά με γενναία απόσειση (σείσιν) του επαχθούς βάρους των χρεών του (άχθος), και θέσπισε τη λεγόμενη «σεισάχθεια».

Έτσι ο κόσμος σταμάτησε να βασανίζεται από ληξιπρόθεσμες οφειλές που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσε το διαθέσιμο προσωπικό του εισόδημα (δ.π.ε.) να τις καλύψει μαζί με τα τρέχοντα έξοδά του.

Ακόμα δυσκολότερο ήταν δε το τότε εγχείρημα, αν σκεφτεί κανείς ότι τα επαχθή χρέη και οι εξοντωτικές υποθήκες (οι «λίθοι επί των αγρών» κατά παρομοίωση από τον ίδιο το Σόλωνα) δεν ήταν προς το κράτος και τις τράπεζες όπως σήμερα, αλλά προς μια προνομιούχα κοινωνική τάξη, τους γαιοκτήμονες.

Αντί τομών και ιδεών, τι έχουμε σήμερα; Πλαφόν κινούμενα, ελάχιστα όρια, διαφορικά ποσοστά και ειδικές κλίμακες, οικογενειακά στοιχεία, ποσοστά αναπηρίας και λοιπά προσωπικά δεδομένα στην κρίση κάθε εφόρου αμφιβόλου εντιμότητας, φόροι συνεπηρεάζοντες και προθεσμίες αυτοαναιρούμενες, όλα μαζί αυτά και άλλα χειρότερα συνθέτουν ένα χυδαίο και ανόητο φορολογικό παζλ που κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μη δώσει λύσεις.

Η Γερμανία που κινεί τα οικονομικά νήματα της Ευρώπης έχει δεκαέξι σελίδες βασικό φορολογικό νόμο. Εμείς που καταφέραμε να μένουμε κάτω από τη γέφυρα της Πέτρου Ράλλη (!...) έχουμε φορολογικούς νόμους και διευκρινιστικές υπουργικές αποφάσεις που δεν τις χωράει πια η Βουλή.

Αλλά, σ’ όλα αυτά υπάρχει μια κακή σκοπιμότητα. Τότε (δηλαδή στην αρχαία Αθήνα) το κράτος ήταν ευγενής ρυθμιστής. Σήμερα είναι δόλιος διαχειριστής και αθετεί τον πρωταρχικό δικαιικό κανόνα που ισχύει και υπάρχει εξαρχής του ανθρωπίνου γένους, αλλά προσδιορίστηκε κατά τύπον από τη συγκρότηση του Ρωμαϊκού Δικαίου και μετά: DO UT DES.

Δίνω για να δώσεις. Η βασική ρήτρα που διέπει τις σχέσεις των ανθρώπων με τις πολιτικές και με τις θρησκευτικές ηγεσίες. Αυτή ακριβώς την έννοια έχουν και τα δίκαια φορολογικά βάρη: σου δίνω για να μου δώσεις, αφού προηγουμένως εξακριβώσεις και οργανώσεις τις ανάγκες μου.

Περισσότερα δεν μπορώ να δώσω, κι αν με υποχρεώσεις να το κάνω, εγώ θα εξαθλιωθώ και συ θα εξαχρειωθείς (γιατί πιθανότατα δεν θα σταθείς στο ύψος της αποστολής σου). Άσε που έτσι δεν θα γεννηθεί πλούτος, μιας και αυτός μόνο από μένα γεννιέται.

Εσύ απλώς τον νέμεις (νόμος) και τον διανέμεις.

Απλά πράγματα, και -το κυριότερο- λυμένα από την ιστορία.
Απλά, και εμείς τα έχουμε κάνει δυστυχώς καθημερινούς γρίφους και καθημερινά δράματα, που παίζονται χωρίς εισιτήριο στα παγκάκια των αλσών και στα χαρτόκουτα της ντροπής…