Ο Γάλλος Πωλ Βαλερί (1871 - 1945) που διεκδικεί τα πρωτεία της γαλλικής ποίησης του εικοστού αιώνα, πλην όμως θα λέγαμε ότι ήταν σπουδαιότερος για τις φιλολογικές, φιλοσοφικές και αισθητικές πραγματείες του, είχε πει το εξής λυπηρό, όσο και αληθινό και αυταπόδεικτο: «Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σε όσα τους αφορούν!» Είναι μια εύστοχη ρήση, που ορίζει απόλυτα το σημερινό επαγγελματικό κοινοβουλευτισμό, κοινοβουλευτισμό που έρχεται σε σαφή αντίθεση με την καταστατική ιδέα της δημοκρατίας.

Το κακό σήμερα μπορεί να έχει παραγίνει, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι σημερινό φαινόμενο. Σε μια ομιλία του για τη δημοκρατία, ο Κορνήλιος Καστοριάδης το 1989 είχε αναφέρει το Ζαν Ζακ Ρουσσώ (1712 - 1778), που είχε πει σε μια κριτική του για τον κοινοβουλευτισμό: «Οι Εγγλέζοι πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι επειδή εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους κάθε πέντε χρόνια. Αυταπατώνται! Δεν είναι ελεύθεροι ούτε τη μία εκείνη μέρα».

Η δημοκρατία όμως κάποτε στην Αθήνα ξεκίνησε με άλλα σκαριά. Υπήρχε καθολική συμμετοχή, τυχαία ανάθεση και διαρκής εναλλαγή στις θέσεις εξουσίας, λογοδοσία και αυτόματη ανάκληση. Έτσι διαμορφώθηκε η έννοια του ενεργού πολίτη, που με φιλοπατρία και πάθος («αστυνόμον οργάν») συμμετείχε στη διαχείριση των κοινών.
Πόσο, αλήθεια, δημοκρατίες είναι οι σημερινές που έχουν βουβά και  αμετάκλητα εκχωρήσει όλες τις πολιτικές (και τις οικονομικές…) αρμοδιότητες σε μια ψευδή και ψευδόμενη κυβερνητική κάστα;

Ο μέσος πολίτης σήμερα δεν επιτηδεύεται πολιτικά, δε βιώνει, δε μετέχει. Η φωνή του δεν μπορεί να φτάσει στα ώτα της εξουσίας. Και ενώ κατά τον καταστατικό χάρτη, πολύ μεγαλόπνοα, όλη η εξουσία πηγάζει εξ αυτού και υπάρχει γι’ αυτόν, αυτός γίνεται ξένος και δέσμιός της και αδυνατεί να την ελέγξει.

Με μια ελλιπή ενημέρωση (παρά τη φαινομενική ευρωστία του Τύπου) και μια στρεβλή εκπαίδευση (παρά την ποσοτική άνθηση της Παιδείας), προετοιμάζεται και κατασκευάζεται ένας λαός που δε νοιάζεται για τη διακυβέρνηση του οίκου του, εύπιστος, αφελής (εκ του στερητικού α+φελλεύς, που σημαίνει ομαλός και χωρίς λιθάρια, και άρα ποιος και πώς να λιθοβολήσει αν χρειαστεί;!...), απονήρευτος και αγώγιμος. Οι λέξεις ευτυχώς απεικονίζουν ανάγλυφα τις έννοιες: «αγώγιμος» παρ’ αρχαίοις ήταν ο προγεγραμμένος άνθρωπος, αυτός που ήταν έτοιμος να παραδοθεί σε δουλεία!...

Η δημοκρατία είναι καλή. Είναι το βέλτιστο πολιτικό σύστημα, αλλά θα πρέπει να διαθέτει ισχυρούς μηχανισμούς ελέγχου, αλλιώς γίνεται αφελής και «έρμαιο» στα χέρια επιτηδείων. Να θυμηθούμε με την ευκαιρία ότι «έρμαιο» με την αρχική του έννοια σήμαινε δώρο του Ερμή και απροσδόκητη τύχη.

Κι αφού λοιπόν βλέπουν οι κυβερνήσεις ότι δουλεύει αυτή η α-μετοχοποίηση του πολίτη προς όφελος των κοινοβουλευτικών αυλών, τόσο και απομακρύνουν την εξουσία από το αντικείμενό της, που κατά το σύνταγμα είναι και υποκείμενό της.
Έτσι κάπως το χωριό έγινε καλλικράτειος δήμος, η νομαρχία έγινε συνονθύλευμα διοικητικών επαρχιών και η εθνική κυριαρχία τηλεσκοπική και αόρατη, αλλά και θεόκουφη, υπόθεση των Βρυξελλών.
Έτσι κάπως εξέπεσε και το πρωτογενές ένζυμο της πολιτείας, αυτή η σοφόκλεια «αστυνόμος οργά» που σπινθηροβολεί τη λειτουργία της δημοκρατίας, και έγινε σκέτη οργά, που καμμιά φορά συνοδεύεται και από τη γνωστή χειρονομία με τους δακτύλους διεστώτας…