Χωρίς ισχυρό κράτος καμία πολιτική, όσο ορθή και αναγκαία κι αν είναι, δεν μπορεί να εφαρμοστεί και να αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό το κατάντημα της πολιτικής αντιπαράθεσης Κυβέρνησης - Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για το ζήτημα της αξιολόγησης στον δημόσιο τομέα. Σαν ανόητα κοκόρια, «φτερομαδιούνται» για ένα ζήτημα αυτονόητο, που έπρεπε να έχει λυθεί και να εφαρμόζεται σταθερά από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Σε ποιο πολιτικό καθεστώς και σε ποια κοινωνία, όταν παίρνεις στη δούλεψή σου εργάτη ή υπάλληλο και τον πληρώνεις, απαγορεύεται να τον «αξιολογείς», να ελέγχεις εάν κάνει καλά ή κακά την εργασία που του ανέθεσες και εάν η απόδοσή του αξίζει τα λεφτά που του δίνεις;

Δηλώνει η Αξιωματική Αντιπολίτευση αντίθετη στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, των υπουργείων, των εκπαιδευτικών, των ΔΕΚΟ, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ισχυριζόμενη πως η αξιολόγηση που επιδιώκει η Κυβέρνηση, αποβλέπει στην απόλυση των υπαλλήλων και στη συρρίκνωση του κράτους σύμφωνα με τις «επιταγές της Τρόικας».

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι αυτός ο ισχυρισμός της Αντιπολίτευσης έχει κάποια βάση, γιατί είναι κακό να γίνει κάποιο «ξεσκαρτάρισμα» στον δημόσιο τομέα, να απαλλαγεί το κράτος -και ο φορολογούμενος πολίτης που τους πληρώνει- από τους άχρηστους υπαλλήλους, απ’ αυτούς που πληρώνονται για να κάθονται, από όλους εκείνους που «τρύπωσαν» στο Δημόσιο χωρίς να διαθέτουν τα απαιτούμενα προσόντα και πολλοί -όπως αποκαλύπτεται- και με πλαστά πιστοποιητικά; Και πόσο πολιτικά ορθό και δίκαιο είναι να παραμένουν στις δημόσιες θέσεις οι ανάξιοι και να μένουν άνεργοι οι άξιοι που θα μπορούσαν να αποδώσουν πολλαπλάσια;

Γιατί να διαιωνίζεται η προνομιακή -σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα- μεταχείριση των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι μέχρι να συνταξιοδοτηθούν έχουν εξασφαλισμένο το μισθό τους, ανεξάρτητα από την απόδοσή τους και ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο τομέας, στον οποίον -εννοείται- ότι εργάζονται;

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση όχι μόνο αντιτίθεται στην αξιολόγηση -ακόμα και στην αποπομπή των εισαχθέντων με πλαστά πιστοποιητικά στο Δημόσιο-, αλλά υπόσχεται και την επαναπρόσληψη όλων όσοι απολύθηκαν.

Και είναι να απορεί κανείς με το… «αριστερό» κράτος που οραματίζονται οι επίδοξοι κυβερνήτες τού ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να κυβερνήσουν και να εφαρμόσουν το φιλόδοξο πρόγραμμά τους (αποτελεσματικότερη Δημόσια Διοίκηση, σύλληψη της φοροδιαφυγής, αλλαγή του παραγωγικού προτύπου και ανάπτυξη της οικονομίας, βελτίωση του κοινωνικού κράτους κ.λπ.) με ένα κράτος, σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο, στελεχωμένο με υπαλλήλους-κομματική «σαβούρα», που το μόνο τους προσόν είναι η ικανότητά τους να χειρίζονται την «ντουντούκα» και να καταλαμβάνουν τα γραφεία υπουργών, των οποίων δεν τους είναι αρεστή η πολιτική.

Δεν τους περνά καθόλου από το μυαλό η ιδέα ότι την επαύριον της ανόδου τους στην εξουσία, αυτού του είδους οι δημόσιοι υπάλληλοι -έτσι που τους διαπαιδαγώγησαν ως κομματικά κωθώνια και «ρεμπέτ ασκέρια»- θα βρίσκονται και πάλι στους δρόμους πετροβολώντας αυτή τη φορά τους χθεσινούς κομματικούς τους μέντορες;

Κατηγορούν τους κυβερνώντες ότι αυτοί είναι που διόριζαν επί τόσα χρόνια στο Δημόσιο τους κομματικούς… αφισοκολλητές τους και σήμερα εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της αξιοκρατίας στο Δημόσιο· κι αυτό εν πολλοίς αληθεύει, μόνο που πρέπει να συμπεριλάβουμε σε αυτούς που «διόριζαν τους αφισοκολλητές τους» και τους δημάρχους της Αριστεράς· και ανάμεσα σ’ αυτούς που διορίζονταν ρουσφετολογικά, και πολλούς από τη δική τους κομματική πελατεία. Αλλά το βασικό ερώτημα είναι: ποιο είναι το πρόβλημα της Αριστεράς;

Αυτοί που ευθύνονται, κυρίως, για τη δημιουργία του πελατειακού κράτους να μην διορθώσουν τα εσφαλμένα τους;

Αντί η Αντιπολίτευση να επιχαίρει ότι οι υπεύθυνοι επωμίζονται το πολιτικό κόστος της επανόρθωσης των σφαλμάτων τους, εμφανίζονται ως προστάτες των πρώην… αφισοκολλητών των δυο συγκυβερνώντων σήμερα; Μήπως διότι οι τότε αφισοκολλητές εκείνων κολλάνε σήμερα τις δικές τους αφίσες;

Η πολιτική όμως παραφροσύνη δεν σταματά εδώ. Από το παλαιότερο σύνθημα του Κ.Κ.Ε. «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», φθάσαμε σήμερα στο σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του ΣΥΡΙΖΑ - Δούρου», δίκιο, δηλαδή, είναι ό,τι αυξάνει τη δική τους κομματική πελατεία. Δεν θέλουν οι υπηρετούντες στο Δημόσιο -και ειδικότερα στους Δήμους- να αξιολογούνται;

Υιοθετεί το αίτημά τους η ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ και δηλώνει ότι δεν θα εφαρμόσει το νόμο που ψήφισε η Βουλή. Και ποια είναι η «επαναστατική» επιχειρηματολογία τους; Ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των κυβερνώντων είναι αναντίστοιχη με τη θέληση του λαού (σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις) και γι’ αυτό δεν «δικαιούνται» οι κυβερνώντες να νομοθετούν!

Κατά την πολιτική αντίληψη, λοιπόν, της «μοντέρνας» Αριστεράς, η χώρα στο εξής πρέπει να κυβερνάται σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις: κάθε μήνα να γίνεται και μια δημοσκόπηση, κι αν τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος παραμένουν υψηλά, νομοθετεί η Βουλή και συνεχίζει το κόμμα που πλειοψήφησε στις εκλογές να κυβερνά, άλλως, διαλύεται η Βουλή και γίνονται νέες εκλογές!

Και δεν φοβάται η Αριστερά μήπως αυτές τις καινοφανείς θεωρίες περί Δημοκρατίας τις βρει μπροστά της, στον πρώτο κιόλας μήνα που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας (εάν ποτέ αυτό συμβεί);