Ανάπτυξη και προπαντός πολιτική τάξη των πραγμάτων της χώρας θα επέλθει μόνο όταν εγκληθεί το κράτος να λογοδοτήσει στο λαό για το «πόθεν έσχες» του.

Παίρνει τώρα επί πέντε -τουλάχιστον- χρόνια σταθερά ληστρικούς φόρους από μια μικρομεσαία τάξη που αργοσβήνει, για να ταΐσει τους τοκογλύφους και να συντηρήσει ένα δημόσιο τομέα που καλά κρατεί παρά τις αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις της Βόρειας Ευρώπης.

Κλέβει -σα να λέμε- το μέλι των εργατριών για να ταΐσει τους κηφήνες. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και καμμιά πεντακοσαριά (!) δις των τεσσάρων εξ Ευρώπης αναπτυξιακών προγραμμάτων, που ακόμα τα αγναντεύει η ανάπτυξη, τότε θα καταλάβουμε πόσο καρπερή είναι όλη αυτή η κρατική «μπίζνα».

Το κακό είναι ότι, αντί να προχωρήσει σε επώδυνες πλην δημιουργικές τομές, πέφτει εξακολουθητικά στα ίδια τα πανάρχαια ολισθήματα. Και για να πάμε πάλι στον προσφιλή χώρο των παρομοιώσεων, ο (Έλλην) ασθενής χρειάζεται νυστέρι και μεις τού δίνουμε «θαυματουργά» μαντζούνια.

Φόροι επί φόρων. Φόροι που δεν δικαιολογούνται ούτε από τα εισοδήματα, ούτε από το προφίλ της ζωής μας, ούτε από το μέλλον της ιδιοκτησίας, αλλά ούτε και από τη λογική ενός έξυπνου, στοργικού και προοδευτικού κράτους.

Το κράτος αυτό έχει μάλιστα γελοιοποιηθεί διεθνώς, όχι τόσο για τα εξωγήινα ποσοστά της φορολογίας, όσο για τη φορολογική του ασυνέπεια. Λάθη επί λαθών από μια Διοίκηση που υποτίθεται ότι διαθέτει όλα τα σύγχρονα κυβερνητικά εργαλεία. Καταληκτικές ημερομηνίες δηλώσεων και πληρωμής φόρων, οι οποίες εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να τηρηθούν και την τελευταία στιγμή -με μια επίδειξη κρατικής μεγαλοδωρίας- παρατείνονται.

Παντελής και προκλητική έλλειψη ατομικής ενημέρωσης και επαφής με τον πολίτη. Βλέπουμε ήδη κάποιους βουλευτές που διαθέτουν κάποια ίχνη τσίπας, να βγαίνουν και να καταγγέλλουν ότι το οικονομικό επιτελείο νομοθετεί εν κρυπτώ και παραβύστω* και ερήμην τους. Την ανελέητη φορολογία ανέργων τη βάφτισαν «διεύρυνση της φορολογικής βάσης!».

Αναρωτιέται κανείς, τι σόι κοινοβουλευτική δημοκρατία έχουμε;
Ολέθρια σφάλματα αρχής και θεωρίας. Ανακοινώθηκε, για παράδειγμα, ότι μικρές (λόγω τζίρου) επιχειρήσεις θα απαλλάσσονται από το… Φ.Π.Α.!

Καταστρατηγείται έτσι η κύρια και πρωταρχική φιλοσοφία τού Φ.Π.Α., ο οποίος επιβάλλεται, από την πανευρωπαϊκή ίδρυσή του, σε «πάσα» προστιθέμενη αξία αγαθών και υπηρεσιών, εξαιρώντας μόνο κάποια είδη απόλυτης βιοτικής χρησιμότητας, αλλά όχι και κάποιους ενδιάμεσους φορείς (επιχειρήσεις) με τους οποίους ουδεμία σχέση έχει ο φόρος, ούτε είναι δαπάνη τους.

Αυτό έρχεται σε καταφανή αντίθεση με την ιδέα και τη θεωρία αυτού του φόρου και θα ‘πρεπε η Ευρώπη, αμέσως με την ανακοίνωση, να εκφράσει την απόλυτη δυσαρέσκειά της και να το απαγορεύσει.

Ένα άλλο τεράστιο πολιτικό φιάσκο είναι το σύστημα των δόσεων των φόρων και των οφειλών που μας εκτρέπει από το πραγματικό πρόβλημα της φορολογίας.

Τι να τις κάνω τις δόσεις, ακόμα και χίλιες, εάν δεν πρέπει κατά τις συνταγματικές επιταγές να πληρώσω; Και εάν δεν έχω σήμερα χρήματα, πού θα τα βρω την επόμενη δεκαετία για την οποία δεν υπάρχει καμμία απολύτως αισιόδοξη προοπτική; Το κράτος αντιγράφει και θυμίζει το ύπουλο και δόλιο σύστημα των δόσεων των καταναλωτικών δανείων τής πάλαι ποτέ εποχής της επίπλαστης ευημερίας.

Γιατί, καλές είναι οι κυβερνητικές παραισθήσεις ότι πάμε καλά και σιγά - σιγά ανακάμπτουμε, αλλά κάποιος θα πρέπει να τους προσγειώσει, προτού μας προσγειώσει όλους η απόλυτη ανατροπή και το οικονομικό έρεβος.

Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι οι φόροι δεν εξαντλούνται στη λογιστική απεικόνιση, αλλά στο βαθμό της εισπραξιμότητας, που είναι ταυτόχρονα και βαθμός της φορολογικής δικαιοσύνης.

Κάποιος εν τέλει πρέπει να τους θυμίσει τη λαϊκή ρήση ότι «ο παραφορτωμένος γάιδαρος πέφτει με ένα άχυρο»!...

* Το «παράβυστον» ήταν μικρό και αφανές δικαστήριο των Αρχαίων, όπου ένδεκα δικαστές δίκαζαν εν κρυπτώ.

(Αναδημοσίευση από σαμιακή εφημερίδα.)