Τα οικονομικά και πολιτικά αποτελέσματα που έχει προκαλέσει η παγκοσμιοποίηση, δεν εμφανίζονται σήμερα για πρώτη φορά· αντίστοιχα με τα σημερινά φαινόμενα έχουν παρατηρηθεί και πριν από 22 αιώνες, στο ρωμαϊκό κράτος του 2ου π.Χ. αιώνα, των οποίων τις κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες γνωρίζουν (όσοι είναι επιδεκτικοί μαθήσεως) οι μελετητές - έστω - και της σχολικής Ιστορίας: η Ρώμη με την κατάκτηση της ελληνιστικής Ανατολής ενοποίησε ολόκληρο τον χώρο γύρω από τη Μεσόγειο και δημιούργησε ένα είδος «παγκόσμιας αγοράς».

Τα προϊόντα της Ανατολής σε πολύ φθηνές τιμές κατέκλυσαν την αγορά της Ρώμης, ενώ οι χιλιάδες των δούλων που μεταφέρθηκαν από τις κατακτημένες χώρες, αποτέλεσαν το πάμφθηνο εργατικό δυναμικό που χρησιμοποιήθηκε στη βιοτεχνία και τη βιομηχανία.

Τα αποτελέσματα που δημιούργησε αυτή η νέα κατάσταση, ήταν οι ριζικές κοινωνικές ανακατατάξεις και στη συνέχεια η αλλοίωση του ισχύοντος δημοκρατικού πολιτεύματος: οι Ρωμαίοι μικροϊδιοκτήτες της γης - παραγωγοί κυρίως σιταριού -, μην αντέχοντας τον ανταγωνισμό εκ μέρους των σιτεμπόρων που εισήγαγαν φθηνό σιτάρι από την Ανατολή και πιεζόμενοι από τους τοκογλύφους δανειστές τους, αναγκάζονται να πουλήσουν τα χωράφια τους και να καταφύγουν, ως ακτήμονες πια, στα αστικά κέντρα, όπου αποτέλεσαν τον εξαθλιωμένο όχλο των πληβείων, την πλεμπάγια.

Παράλληλα οι επαγγελματίες και μικροτεχνίτες, μην αντέχοντας κι αυτοί τον ανταγωνισμό των μεγάλων βιομηχανιών που χρησιμοποιούσαν ως εργατικό δυναμικό δούλους και παρήγαγαν μαζικά φθηνά βιομηχανικά προϊόντα, έκλεισαν τα εργαστήριά τους και πήραν κι αυτοί το δρόμο για τη Ρώμη.

Η εξαθλιωμένη πλέον τάξη των πρώην νοικοκυραίων, οι οποίοι αποτελούσαν μέχρι τότε τη ραχοκοκαλιά του ρωμαϊκού έθνους και τους στυλοβάτες της ρωμαϊκής παράδοσης και του δημοκρατικού πολιτεύματος, μη βρίσκοντας πλέον καμιά εργασία - αφού στις μεγάλες αγροτικές ιδιοκτησίες (τα γνωστά ως Latifundia), που είχαν περάσει τώρα στα χέρια των πλουτοκρατών εκείνης της εποχής, χρησιμοποιούσαν δούλους, όπως άλλωστε και στα εργοστάσια -, για να επιβιώσουν πλέον ως αστικός όχλος, αναγκάζονται να εκποιήσουν την ψήφο τους ως Ρωμαίοι πολίτες.

Έτσι η εξουσία από την πλειοψηφία του λαού περιέρχεται στη μειοψηφία των πλουσίων (στην τάξη των συγκλητικών και των ιππέων), οι οποίοι με τις ψήφους του λαού, τις αγορασμένες έναντι πινακίου φακής (για «άρτον και θεάματα»), μονοπωλούν την εξουσία του ρωμαϊκού κράτους.

Αυτός ο εκφυλισμός που υφίσταται το δημοκρατικό πολίτευμα, έχει ως συνέπεια την παρατεταμένη πολιτική κρίση, τις εμφύλιες διαμάχες και τέλος την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την επιβολή της αυτοκρατορικής εξουσίας.

Σήμερα η ανθρωπότητα οδηγείται νομοτελειακά, για τους ίδιους λόγους, στην καταστροφή της μεσαίας τάξης: αντί για το imperium της Ρώμης έχουμε την παγκόσμια αυτοκρατορία των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων - και κυρίως της Κίνας -, που παράγουν σε τεράστιες ποσότητες φτηνά προϊόντα (χάρη στο φθηνό εργατικό δυναμικό που διαθέτουν), με τα οποία καλύπτουν τις καταναλωτικές ανάγκες των ανθρώπων της ενοποιημένης παγκόσμιας αγοράς.

Οι μικρότερες χώρες, αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό εκ μέρους των οικονομικών μεγαθηρίων, περιέρχονται σε καθεστώς οικονομικής και πολιτικής περιδίνησης.
Μη διαθέτοντας τους δούλους του ρωμαϊκού κράτους ούτε τους «νεόδουλους» της Κίνας, των Ινδιών και της νότιας Ασίας, προσπαθούν να γίνουν εξίσου ανταγωνιστικοί με τα οικονομικά μεγαθήρια της παγκόσμιας Αγοράς: μεταφέρουν μονάδες παραγωγής σε χώρες του «Τρίτου Κόσμου», επιβάλλουν επαχθέστερους όρους εργασίας και μειώνουν τις αμοιβές των εργαζομένων, περιορίζουν το «κοινωνικό κράτος», με αποτέλεσμα να μειώνονται περαιτέρω οι θέσεις απασχόλησης, να αυξάνεται η ανεργία, να περιορίζεται η κατανάλωση και οι περισσότερο ευάλωτες οικονομίες, όπως η ελληνική, να περιπίπτουν σε βαθιά και μακροχρόνια ύφεση, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που αυτή συνεπάγεται.

Και πώς αντιδρά απέναντι σε αυτό το παγκόσμιο πρόβλημα η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία μέχρι χθες συγκαταλεγόταν ανάμεσα στις οικονομικές υπερδυνάμεις;

Προτάσσει την εξάλειψη των ελλειμμάτων των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου και προκειμένου να «νοικοκυρέψει», όπως ισχυρίζεται, τα δημοσιονομικά τους, χρησιμοποιεί τη μέθοδο της... «εγχείρισης χωρίς αναισθητικό»: επιβάλλει τη σκληρή λιτότητα με την υπερφορολόγηση των πολιτών και τροφοδοτεί μ’ αυτόν τον τρόπο ακόμα περισσότερο την ύφεση, η οποία θρυμματίζει την κοινωνική συνοχή και επιταχύνει την κατάρρευση και εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, με συνέπεια να υπονομεύεται από τα θεμέλιά του το δημοκρατικό πολίτευμα.

Και ενώ ο οικονομικός σεισμός που έχει σχέση με τη δομή των «τεκτονικών πλακών» του παγκόσμιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος απειλεί να μετατρέψει σε ερείπια ό,τι ο άνθρωπος δημιούργησε έως σήμερα, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ερίζουν εάν πρέπει να έχουμε «περισσότερη» ή «λιγότερη Ευρώπη»· ενώ οι κομματάρχες της εγχώριας... «Παιδικής Χαράς», δίνουν τη... «μεγάλη μάχη» για να μην ιδιωτικοποιηθεί η «Μικρή ΔΕΗ», και έχουν αναγάγει σε «εθνικό στόχο» τη διενέργεια πρόωρων εθνικών εκλογών με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας!

Επιτέλους, πότε θα διδαχτούμε από την ιστορία και τα λάθη μας; Πότε θα αντιληφθούμε ότι ζούμε σε ένα χώρο πολύ ευρύτερο απ’ όσο χωράει το καβούκι μας, ότι κάποιοι πολύ ισχυρότεροι από εμάς - ακόμα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση - καθορίζουν πλέον τη μοίρα του κόσμου;

Και πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι εάν υπάρχει μια πιθανότητα να επιβιώσουμε μέσα σ’ αυτό το ξέφρενο ραβαΐσι της αυτοκαταστροφής, είναι να ενώσουμε, σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, τις δυνάμεις μας;

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να πηδάμε από δέντρο σε δέντρο και να ερίζουμε, ως τρελοί πίθηκοι, για την εξουσία τής... μπανάνας και ας σκεφτούμε πώς θα διασώσουμε το δάσος, που κινδυνεύει να εξαφανιστεί, συμπαρασύροντας στον αφανισμό και όλους τους πιθήκους και τους πιθηκίζοντες.