«Επίθεση στον ουρανό», «Είμαστε ρεαλιστές - Απαιτούμε το ακατόρθωτο», «Η φαντασία στην εξουσία» ήταν μερικά από τα συνθήματα του «Μάη τού ‘68». Και η έκρηξη αυτή της νεανικής ορμής χαρακτηρίστηκε ως «μία απόπειρα διαφυγής από τις οικογενειακές και κοινωνικές ιεραρχίες, ως μία αναζήτηση ενός νέου νοήματος ζωής».

Από πρώτη άποψη φαίνεται παράλογο ότι οι «επαναστάτες» του Μάη τού ‘68 δεν ήταν «της γης οι κολασμένοι», δεν βγήκαν από τις στοές των ορυχείων, ούτε ξεκίνησαν από τις «φαβέλες» της Λατινικής Αμερικής· ήταν τέκνα της ευμάρειας, παιδιά της αστικής ή - έστω - της μικροαστικής τάξης, που αναζητούσαν ένα νόημα ζωής έξω από την «κοινωνία της αφθονίας» όπου ζούσαν, που ήθελαν μια εξουσία η οποία δεν θα είχε το πρόσωπο του πατέρα-αφέντη, μια εξουσία που θα εμπνεόταν από τα δικά τους όνειρα.

Κατά βάθος εξεγέρθηκαν εναντίον της κοινωνίας και της πολιτικής εξουσίας που προσδιορίζει την κοινωνική καταξίωση ή απαξίωση του ανθρώπου από το «έχειν» και όχι από το «είναι» του, από την οικονομική και όχι από την πνευματική του δύναμη.

Εναντίον ενός κοινωνικού και πολιτικού συστήματος που θεοποιεί το κέρδος και τους εκπαιδεύει, για να γίνουν άβουλα εξαρτήματα, υπάκουοι υπηρέτες μιας τυφλής μηχανής που παράγει ασεβώντας στους νόμους της φύσης και μετατρέπει τους ανθρώπους σε καταναλωτικές αγέλες που ρυπαίνουν με τα απόβλητά τους το περιβάλλον.

Οι νέοι όμως άνθρωποι δεν γεννιούνται έχοντας κληρονομήσει από τους γεννήτορές τους τη σκουριά της αλλοτρίωσης που έχει επικαθίσει στην ψυχή τους, δεν έχουν υπογράψει, όπως αυτοί, την παραίτησή τους από το όνειρο μιας ανθρωπινότερης ζωής, δεν έχουν υποκύψει ακόμα στην «ανάγκη» και δεν έχουν συμβιβαστεί με το «δίκιο» του δυνατού.

Οι νέοι σαν τον Ίκαρο είναι ερωτευμένοι με τον ήλιο, θέλουν να δοκιμάσουν τα φτερά τους. Δικαιούνται να δώσουν τη μάχη για τη «μεγάλη ιδέα».

Δικαιούνται ακόμα να πιστέψουν και να πολεμήσουν για το ακατόρθωτο, για μια ουτοπία. Είναι αποφασισμένοι ακόμα και να πάθουν, για να μάθουν, να βγουν στον πηγαιμό για την Ιθάκη και να σοδιάσουν στην ψυχή τους τα «πλούτη» του ταξιδιού.

Και είναι φυσικό να υπερτιμούν τις δυνάμεις τους και να υποτιμούν τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες που θα βρουν μπροστά τους, σε κάθε προσπάθειά τους να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Κι είναι φυσικό να βιάζονται και να θέλουν να τ’ αλλάξουν όλα, «εδώ και τώρα», γιατί η υπομονή είναι γεροντική αρετή κι αυτοί θέλουν να ζήσουν προτού γεράσουν.

Και όσο οι μεγαλύτεροι τους συμβουλεύουν πρώτα να μάθουν κι ύστερα να πράξουν, αυτοί επιμένουν πως θα μάθουν καλύτερα να κολυμπούν πέφτοντας - χωρίς σωσίβιο - στη θάλασσα.

Τι απέγιναν, λοιπόν, τα παιδιά του Μάη τού ‘68; Κάποιοι ξόδεψαν την ορμή της νιότης τους στους αδιέξοδους δρόμους της αναρχίας, άλλοι συνθηκολόγησαν με το σύστημα, το οικονομικό ή το πολιτικό, κι άλλοι χάραξαν το δικό τους δρόμο στα γράμματα και τις επιστήμες.

Και το «σύστημα» συνέχισε με τα σκαμπανεβάσματά του και τις περιοδικές του κρίσεις να εξουσιάζει τις ζωές μας και να «σκοτώνει τα όνειρα» των νέων ανθρώπων.

Είναι παντοδύναμο, λοιπόν, το σύστημα, είναι μάταιος κάθε αγώνας για την αλλαγή του, είναι ακατόρθωτο να γίνει ανθρωπινότερη η ζωή στον πλανήτη μας, είναι χαμένος χρόνος η θητεία της νεολαίας στην ουτοπία;
Η ανθρώπινη κοινωνία και ο πολιτισμός μας χρειάζεται την πίστη και την ορμή της νεολαίας· χωρίς αυτήν δεν υπάρχει συνέχεια της ζωής και του πολιτισμού, χωρίς αυτήν σταματά κάθε κίνηση προς τα εμπρός. Ακόμα και η πίστη στην ουτοπία εμπλουτίζει τη ζωή μας με καινούργιες ιδέες, αναπτύσσει τις δημιουργικές ικανότητες του ανθρώπου, ελευθερώνει τον άνθρωπο από την κακομοιριά του ατομισμού του και τον εξελίσσει σε άνθρωπο της παγκόσμιας κοινωνίας.

Όχι, δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε στους νέους να ονειρεύονται. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τα όνειρα των νέων· αντίθετα, πρέπει να ανησυχούμε όταν οι νέοι πάψουν να ονειρεύονται.
Το πρόβλημα είναι όχι πώς θα υποτάξουμε τους νέους, πώς θα τους συμμορφώσουμε με τα καλούπια της ζωής που έχουν διαμορφώσει οι παλιότερες γενιές.

Το πρόβλημα είναι πώς θα τους βοηθήσουμε να ζήσουν τη δικιά τους ζωή, πιο κοντά στα δικά τους όνειρα. Πώς θα τους βοηθήσουμε να μην κάψουν τα φτερά τους στην πρώτη πτήση τους προς το φως του ήλιου. Πώς θα τους βοηθήσουμε να γίνουν περισσότερο ρεαλιστές στο κυνήγι της... ουτοπίας. Πώς να γίνουν ρεαλιστές χωρίς να χάσουν τα όνειρά τους.

Οι νέοι χρειάζονται δασκάλους, γενναίους μαχητές της αλήθειας, που θα τους βοηθήσουν, με απόλυτο σεβασμό στην ηθική και πνευματική τους υπόσταση, να διαχειριστούν την ελευθερία τους και τις δυνάμεις που διαθέτουν, με τέτοιον τρόπο, ώστε να ζήσουν τη χαρά της ζωής, τη χαρά να μαθαίνεις και τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά να προχωρούν βήμα, βήμα, με σεβασμό στη φύση, στον άνθρωπο και στις αρχές της δημοκρατίας, στην πραγμάτωση των ονείρων τους.