«Θα ξαναγίνω δάσκαλος στην άλλη ζωή για τους μαθητές μου που χάθηκαν», δήλωσε προτού αυτοκτονήσει ο Νοτιοκορεάτης δάσκαλος, μετά τη ναυτική τραγωδία και τον τραγικό θάνατο εκατοντάδων μαθητών του.
Υπάρχουν, λοιπόν, τέτοιοι δάσκαλοι; Ναι, φαίνεται πως στη Νότια Κορέα υπάρχουν. Για την Ελλάδα, δεν ξέρω. Ιστορικά υπήρξαν πολλοί. Πιστεύω ότι και σήμερα δεν έχει εξαφανιστεί τελείως το είδος εκείνο του δασκάλου που είναι «ψυχή τε και σώματι», στη ζωή και μέχρι θανάτου, αφιερωμένος στο φωτισμό του πνεύματος των μαθητών του, στη διάπλαση ελεύθερων και υπεύθυνων ανθρώπων και πολιτών, όπως επαγγέλλεται το ελληνικό Σύνταγμα της δημοκρατικής Πολιτείας.

Μην ψάξετε όμως να τους βρείτε στα συμβούλια της συνδικαλιστικής ηγεσίας των εκπαιδευτικών και στα «άσυλα» των πρυτανευόντων. Εκεί έχουν... λημεριάσει - εδώ και κάποια χρόνια - οι «αγωνιστές» της «μη αξιολόγησης» των διδασκόντων και οι υπέρμαχοι της διαιώνισης του «μη ελέγχου» του τρόπου με τον οποίον οι εκπαιδευτικοί επενδύουν στο εκπαιδευτικό τους έργο τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών και πραγματώνουν τη συνταγματική επιταγή για τη μόρφωση των παιδιών· εκεί... διαφεντεύουν -επί δεκαετίες- οι «προστάτες» των -κάθε είδους και βαθμού επικινδυνότητας- εισβολέων στην εκπαίδευση, τα πρωτοπαλίκαρα των «καταλήψεων» και οι υποκινητές των μαθητικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων, οι «μπιστικοί» της κομματοκρατίας στα σχολεία και στις σχολές, οι πολέμιοι της κάθε προσπάθειας για την αναβάθμιση των σπουδών, για την παροχή ουσιαστικής γνώσης, για την πραγματική σύνδεση του εκπαιδευτικού συστήματος με τις ανάγκες της κοινωνίας.

Εκεί οι «εκπρόσωποι του κλάδου των εκπαιδευτικών» - και, πολύ συχνά, υποψήφιοι για τη μεταπήδησή τους στα κομματικά πολιτικά αξιώματα - διαπρέπουν στην επίδειξη ικανότητας για την οργάνωση απεργιών, την καταγγελία και την ακύρωση κάθε πολιτικής για τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ακόμα μια σελίδα στο... έπος της καταισχύνης της ηγεσίας των παιδαγωγών της νεολαίας μας γράφτηκε, τις τελευταίες μέρες, με την απόφαση της ΟΛΜΕ να σαμποτάρει την αναπλήρωση των μαθημάτων που χάθηκαν εξ αιτίας των καταλήψεων του Φθινοπώρου! Αλήθεια, πώς κατάντησε το Δημοκρατικό Κίνημα των Εκπαιδευτικών τού 1974 - 1976, εκείνο που, από την επομένη της πτώσης της δικτατορίας, είχε προτάξει ως κύριο σκοπό του Κινήματος και ως στόχο του αγώνα του τον εκδημοκρατισμό και εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος;

Ίσως, ανάμεσα στους απόντες από τα κομματικά «ραβαΐσια», μακριά από τους κύκλους και τα κυκλώματα των πολιτευόμενων συνδικαλιστών θα βρείτε κάποιους εκπαιδευτικούς - καταδικασμένους από τη «μη αξιολόγηση» στην αφάνεια και την απαξίωση - να ιερουργούν στο ιερό βήμα της γνώσης, με το ταπεινό ένδυμα του «ιεραποστόλου», χωρίς «ντουντούκες» και «υλακές» για το «ανάλγητο κράτος», που αρνείται να εξασφαλίσει στους «αγωνιστές εκπαιδευτικούς»... «λιγότερη δουλειά, περισσότερα λεφτά».

Κι όπως συμβαίνει συνήθως, «είναι μέσα στους σκυφτούς τα παλικάρια». Είναι αυτοί που σώζουν - όσους σώζουν - τα παιδιά που έχουν την προίκα της «δωρεάς», αυτούς τους νέους που πότε - πότε μάς κάνουν υπερήφανους και κρατούν ζωντανή την ελπίδα πως η Άνοιξη δε θα χαθεί το δρόμο της, πως η νέα γενιά δεν είναι ολάκερη μια χαμένη γενιά, πως ο έρημος τόπος δε θα παραδοθεί «στη σφήκα και στο ξινόχορτο».

Και είναι καιρός - ή μάλλον ούπω καιρός - προτού ο συντεχνιακός αμοραλισμός και η μικρόνοια της κομματικής προπαγάνδας στεγνώσουν εντελώς την ψυχή του εκπαιδευτικού από κάθε ευαισθησία, προτού απεκδυθεί το ένδυμα του ιεραποστόλου και ο τελευταίος εκπαιδευτικός, η πολιτεία να προχωρήσει το ταχύτερον σε αυτό που δεν τόλμησαν όλοι οι «μακάριοι» - μακαρίτες και ζώντες - υπουργοί της Παιδείας στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης: να αποκαταστήσουν την αξιοκρατία, τη δημοκρατία αντί της ασυδοσίας στην Εκπαίδευση, την εύρυθμη λειτουργία των Σχολείων και των Σχολών.

Και επειδή «σκορδαλιά χωρίς σκόρδο δε γίνεται», ας επενδυθεί το επόμενο πλεόνασμα για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης, αφού προηγουμένως διασφαλιστεί ότι τα χρήματα των Ελλήνων - των επωδύνως φορολογουμένων - θα «πιάσουν τόπο», που σημαίνει ότι θα επενδυθούν με γνώση, με σχέδιο και συνεχή έλεγχο και ότι θα εξασφαλιστούν όλοι οι όροι που θα μεγιστοποιήσουν την απόδοση των εκπαιδευτικών, ώστε να διαπαιδαγωγηθεί μια νεολαία ικανή να σηκώσει τα βάρη αλλά και τη δόξα του μέλλοντος.