«Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη.»
(Καισάριος Δαπόντες)

«Περίλυπός εστίν η ψυχή έως θανάτου» της Αντιπολίτευσης για την περίσσεια του πρωτογενούς πλεονάσματος που επέτυχε η Συγκυβέρνηση. Περίλυπος είναι και η καρδούλα των εσταυρωμένων της Εφορείας «ότι αφαιμάχθησαν έως της τελευταίας ρανίδος», για να γεμίσουν οι... φιάλες της δημοσιονομικής αιμοδοσίας. Περίλυπος και η καρδία των «τιμωρών αυθεντών» μας στην Ε.Ε. ότι συντομεύεται - παρά τις προσδοκίες τους - η παραμονή μας στο... Purgatorium («Καθαρτήριο»). Περίλυπον και το πλήθος των «νηστευσάντων» ότι ολίγοι θα... κοινωνήσουν του «αχράντου» πλεονάσματος.

Περίλυπος και η όποια λογική εναπέμεινε σ’ αυτό τον τόπο ότι πολλά τα πλεονάσματα της υποκρισίας και της παραφροσύνης των κομματαρχών. Έως χθες, οι μείζονες και οι ελάσσονες αντιπολιτευόμενοι προσπαθούσαν να πείσουν τους οπαδούς τους ότι το πλεόνασμα αποτελούσε φαντασίωση και «επικοινωνιακό τέχνασμα» των κυβερνώντων. Σήμερα, μετά την... ενσάρκωση του πλεονάσματος, κλαυθμηρίζουν ότι αυτό... μυρίζει αίμα. Και αυτό μεν δεν απέχει πολύ της αληθείας, αλλά δε δικαιολογεί τη μέχρι χθες... οφθαλμαπάτη τους. Και αφού το πλεόνασμα δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί (ούτε να ακυρωθεί με προτάσεις... δυσπιστίας), αφού σε λίγο θα γίνει αισθητό και διά της αφής από πολλούς εκ των αδυνάμων, προσπαθούν να προσβάλουν τους... πασίχαρους γεννήτορές του λέγοντας πως το διανεμόμενο πλεόνασμα αποτελεί ταπεινόν αντίδωρον (φιλοδώρημα) προς τα δυστυχή θύματα της λυσσαλέας λιτότητας. Και εδώ εξεγείρεται η κοινή λογική: πώς γίνεται περικοπτόμενο μεν κάποιο ποσό να περιγράφεται ως κατακρεούργηση του εισοδήματος των πολιτών, επιστρεφόμενο δε να ταπεινώνεται στο επίπεδο του φιλοδωρήματος! Και κάποιοι άλλοι εξ αριστερών, εκ του μακρόθεν παρατηρητές, αλλά... γαλαντόμοι «διαχειριστές» του πλεονάσματος, επικρίνουν τους κυβερνώντες ότι αθέτησαν την προηγούμενη υπόσχεσή τους ότι θα μοίραζαν το 70% του πλεονάσματος στους δυστυχούντες συμπολίτες μας.

Και όσον αφορά τους κυβερνώντες, προκαλεί τον οσιομάρτυρα λαό το πλεόνασμα της υπερηφάνειάς τους για το επίτευγμα, καθώς και το πλεόνασμα της αυτοπεποίθησής τους ότι η συγκομιδή του σημερινού πλεονάσματος θα επαναληφθεί και τα επόμενα έτη. Και εάν μεν αναμένουν να επαναλάβουν τη σημερινή επιτυχία με τη γνωστή μέθοδο της... αφαίμαξης, μαύρο φίδι που τους έφαγε, κι αυτούς κι εμάς. Εάν όμως έχουν κατά νουν κάποιο σχέδιο αναδιοργάνωσης και ανάπτυξης της εγχώριας παραγωγής και του εξαγωγικού εμπορίου, μέσω των οποίων θα αυξηθούν τα έσοδα του κράτους, ας μας το ανακοινώσουν μήπως και χαμογελάσει τ’ αχείλι μας!* Γιατί εάν βασίζονται μόνο στα αυξημένα κέρδη που θα προκύψουν από την... μονοκαλλιέργεια του τουρισμού -εκτός τού ότι αυτά δε θα είναι αρκετά για να λύσουν το πρόβλημα-, υπάρχει πάντα και ο κίνδυνος αυτό να αποδειχθεί, απλώς, «ευσεβής πόθος», καθότι ο τουρισμός -όπως συμβαίνει και με κάθε μονοκαλλιέργεια- υπόκειται στην αστάθεια των φυσικών νόμων, καθώς και στις αστάθμητες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις και καταστάσεις.

Η διανομή, λοιπόν, μέρους του πρωτογενούς πλεονάσματος που εξαγγέλθηκε από την κυβέρνηση, εκτός από δίκαιη, πρέπει να έχει και αναπτυξιακή λογική· δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στο φαύλο κύκλο της επιδοματικής ενίσχυσης εκείνων που ασκούν τη μεγαλύτερη πίεση για αποκατάσταση των αποδοχών τους, που έχουν - δικαίως ή αδίκως - περικοπεί, διότι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους οι περικοπές που επιβλήθηκαν σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ήσαν άδικες και δικαίως μπορεί μια τέτοια πολιτική να προκαλέσει αλυσιδωτές διεκδικήσεις. Η διάθεση του πλεονάσματος πρέπει να περιοριστεί στην ενίσχυση αυτών που αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης, όπως είναι οι οικογένειες με ανέργους και τους δυο γονείς ή οι μονογονεϊκές με άνεργο προστάτη, οι μακροχρόνια άνεργοι και οι ανάπηροι που δεν έχουν άλλο πόρο ζωής.
Και θα ήταν περισσότερο επωφελές για το σύνολο της χειμαζόμενης κοινωνίας μας εάν κατά το μεγαλύτερο μέρος του το πλεόνασμα επενδυόταν στην εκπαίδευση και την έρευνα, για την ενίσχυση των καινοτόμων δράσεων και των ταλαντούχων νέων μας, οι οποίοι, αν και αβοήθητοι, μας καταπλήσσουν με τα θαυμαστά τους επιτεύγματα.
Με κανένα τρόπο, λοιπόν, η διάθεση του πλεονάσματος δεν πρέπει να υποκύψει σε προεκλογικές σκοπιμότητες. Είναι καιρός να κάνουμε μια καινούρια αρχή, να βαδίσουμε προς τις εκλογές με καθαρά χαρτιά και με αφτιασίδωτη την αλήθεια για την κατάσταση της χώρας και τις προοπτικές της. Ο κίνδυνος να γίνει ο λαϊκισμός εξουσία δε θα αντιμετωπιστεί με παροχές. Και στην περίπτωση ακόμα που ο λαός υποκύψει στην... γοητεία του Αλκιβιάδη και πιστέψει στα τυχοδιωκτικά του σχέδια παρακούοντας τον Νικία, κανείς δεν μπορεί να τον εμποδίσει να κάνει... «τας διατριβάς» του, για κάποιο χρόνο, στα λατομεία των Συρακουσών, κι εκεί να συνειδητοποιήσει ότι οι κόλακες του λαού είναι στην πραγματικότητα και οι ολετήρες του. Έστω και κατόπιν εορτής, η «στερνή γνώση» του παραπλανημένου λαού θα είναι το μεγάλο κέρδος για τη Δημοκρατία μας.

ΥΓ. Στους, επίσης, θλιμμένους και θλιβερούς «νεοαντιστασιακούς» τού ΠΑΣΟΚ και ιδιαιτέρως στο Γ.Α.Π.:
«… Για τ’ αλλού - μην ελπίζεις - / δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. / Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ, / στην κώχη τούτη τη μικρή, σ’ όλη τη γη την χάλασες». (Κ. Καβάφης, «Η πόλις»)

* Η Πορτογαλία, παρά την οικονομική κρίση, αύξησε κατά 6%, περίπου, τις εξαγωγές της ετησίως, οι οποίες της απέφεραν 20 δισ. ευρώ. Εάν η Ελλάδα είχε αυτά τα έσοδα από τις εξαγωγές της, το ΑΕΠ της χώρας θα ήταν 15% υψηλότερο και η ανεργία 5% χαμηλότερη.