«Το αληθές πικρόν εστί και αηδές τοις ανοήτοις, το δε ψεύδος γλυκύ και προσηνές»
 Ιωάν. Χρυσόστομος

«Η αξία του ανθρώπου», έχει γράψει ο Νίτσε, «μετριέται με το πόση αλήθεια μπορεί να σηκώσει» και η αλήθεια αυτής της ρήσης του, όσον αφορά στην πολιτική μας κατάσταση, δεν προσδιορίζει την αξία ή την απαξία μόνον των πολιτικών μας, αλλά και ενός μεγάλου μέρους του λαού μας, το οποίο αποστρέφεται και αποκρούει ως πικρή και δυσάρεστη την αλήθεια, ενώ υιοθετεί χωρίς σκέψη και υποστηρίζει ως ευχάριστα και βολικά τα πολιτικά ψεύδη και τα μυθεύματα. Έτσι επιβεβαιώνεται η ισχύς και της άλλης ρήσης, ότι «ο κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει».

Όταν όμως ένας λαός αδυνατεί να αντιληφθεί και να αποδεχθεί την αξία της αλήθειας και στη συνέχεια να οργανώσει την ιδιωτική και δημόσια ζωή του, -και ειδικότερα την πολιτική του λειτουργία- στη βάση των στοιχείων που συγκροτούν την πραγματικότητα, την εγχώρια και τη διεθνή, όταν αδυνατεί να αναγνωρίσει τις δυνάμεις εκείνες που κινούν τα πράγματα και να συνειδητοποιήσει ποιες είναι οι δικές του δυνατότητες να επηρεάσει -και με ποιον τρόπο- την πορεία αυτών των πραγμάτων, αυτός ο λαός είναι καταδικασμένος να περιπλανάται μάταια σε σκολιούς δρόμους και αδιέξοδες ατραπούς, μεταπίπτοντας από τη μία πλάνη στην άλλη, και να υφίσταται, με την παραμικρή... σεισμική δόνηση, την κατάρρευση της ζωής που οικοδόμησε στο σαθρό έδαφος των ψευδαισθήσεων και της πλάνης.

Στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, πιθανώς πολλά από τα οδυνηρά που βίωσε και συνεχίζει να βιώνει ο λαός μας, να είχαν αποφευχθεί ή τουλάχιστον να μην είχαν την έκταση και την ένταση που έχουν πάρει, εάν εξ αρχής οι πολιτικές ηγεσίες είχαν την παρρησία και τη σύνεση να ομολογήσουν την αλήθεια σε σχέση με το μέγεθος της καταστροφής που έχει υποστεί η χώρα, για το μέγεθος του κινδύνου που επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια όλων, πλούσιων και φτωχών, αμαρτωλών και αναμάρτητων, καθώς και το μέγεθος της ανάγκης να συσπειρωθούν όλες οι εθνικές δυνάμεις και να συνεργαστούν, χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες, ώστε να εκπονηθεί και να εφαρμοστεί ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση, με όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνα μέτρα και λιγότερες απώλειες για την κοινωνία και τη χώρα.

Εάν αντί της κομματοκρατικής και μικροκομματικής αντίληψης είχε επικρατήσει η συνείδηση ότι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας και του λαού δεν μπορεί να επιδιώκεται ερήμην του λαού, χωρίς τη γνώση της πραγματικής κατάστασης εκ μέρους του λαού και χωρίς την ομόθυμη στήριξη όλων των πατριωτικών δυνάμεων της όποιας προσπάθειας αναλαμβάνεται κατ’ εντολήν του λαού, τότε το 2010 η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έπρεπε, όταν πια είχε πλήρη γνώση της κρίσιμης οικονομικής κατάστασης της χώρας, να ενημερώσει επακριβώς το λαό και να καταθέσει στην κρίση του λαού την περί του πρακτέου πρότασή του.

Και ίσως θα είχαν αποφευχθεί, στη συνέχεια, οι ολέθριες πολιτικές αντιπαραθέσεις και η περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης - λόγω της εικόνας που παρουσίασε η διχασμένη σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» χώρα και των δυσμενών επιπτώσεων που αυτή προκάλεσε, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό - εάν η τότε κυβέρνηση κατέθετε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας πρόταση για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Και, ίσως, θα είχε λιγότερο επιζήμια αποτελέσματα ο λαϊκισμός των επίδοξων «επαναδιαπραγματευτών», καθώς, επίσης, και ο περισσότερο... χονδροειδής εκείνος των «υπερπατριωτών» της «αντιμνημονιακής» αντιπολίτευσης και των «γενναίων ανατροπέων» της «μερκελικής» πολιτικής, εάν στη διεκδίκηση της εξουσίας, στις εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου τού 2012, τα δύο -ακόμα τότε μεγάλα- κόμματα, αντί να υπόσχονται εξωπραγματικά αποτελέσματα της σκοπούμενης επαναδιαπραγμάτευσης, παρουσίαζαν, έστω και τότε, ολόκληρη την πικρή αλήθεια στο λαό, ότι η επιβίωση της χώρας εξαρτάται απόλυτα από τη συνέχιση της δανειοδότησης της χώρας εκ μέρους των ευρωπαϊκών κρατών (κάτι που εσχάτως ομολόγησε και ο ΣΥΡΙΖΑ), των οποίων βεβαίως οι λαοί δεν μπορούν να τρέφουν για τους Έλληνες ανεξάντλητα -και δωρεάν- «φιλανθρωπικά αισθήματα».

Αλλά και σήμερα ακόμη, εάν οι κυβερνώντες απέφευγαν την προβολή των υπεραισιόδοξων σεναρίων εξόδου από την κρίση και εξέθεταν τους λόγους για τους οποίους η χώρα δεν μπορεί -στο εγγύς μέλλον- να επιστρέψει στην προτέρα κατάσταση και ότι επί μακρόν θα πρέπει να συνεχίσει την προσπάθεια της ανασυγκρότησης της οικονομίας και του κράτους· και εάν, βεβαίως, παρουσίαζαν συγχρόνως στο λαό ένα ολοκληρωμένο σχέδιο με τα βασικά σημεία αυτής της δύσκολης πορείας, ίσως θα διαλύονταν οι ψευδαισθήσεις που έχουν δημιουργήσει σε ένα μεγάλο μέρος του λαού οι λαϊκιστές και οι σαλταδόροι της πολιτικής πως τάχα μόλις πάρουν αυτοί στα χέρια τους το τιμόνι του σκάφους της χώρας -και «δώσουν μια κλοτσιά στην Τρόικα»- θα το οδηγήσουν κατ’ ευθείαν... «εις τας νήσους των Μακάρων»!

Και εάν, τέλος, κάναμε όλοι, τίμια και... φωναχτά, την αυτοκριτική μας για τις ευθύνες που έχουμε όλοι - άλλοι λίγο κι άλλοι πολύ - για το κατάντημα της χώρας, εάν δεν παριστάναμε τις... μωρές παρθένες και αναγνωρίζαμε ότι τόσο ως κυβερνώντες, όσο και ως αντιπολιτευόμενοι, ως συνδικαλιστές και συνδικαλιζόμενοι, έχουμε τεράστιες ευθύνες για τον τρόπο που διαχειριστήκαμε την όποια εξουσία μάς εμπιστεύτηκε ο λαός, ίσως να μη συνεχίζαμε, ακόμα και σήμερα, να φορτώνουμε όλες τις αμαρτίες και τις ευθύνες στον «αποδιοπομπαίο τράγο» των κυβερνώντων και όλοι οι άλλοι να παραμένουμε αμετανόητοι, έτοιμοι να επαναλάβουμε τα ολέθρια λάθη του παρελθόντος.

Μπορεί να μην «τα φάγαμε όλοι μαζί», όμως σίγουρα «μαζί καταστρέψαμε τη χώρα» και για του λόγου το αληθές αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στα παρακάτω στοιχεία: «τα τελευταία 30 χρόνια έγιναν στη χώρα μας 5.400 γενικές και κλαδικές απεργίες, οι οποίες σε ποσοστό 96% προκλήθηκαν από το δημόσιο και τον ευρύτερο τομέα. Χάθηκαν έτσι 1.650 ημέρες εργασίας, ήτοι πέντε εργάσιμα χρόνια. Το δε κόστος της απώλειας αυτής αντιπροσωπεύει 140 δισ. ευρώ, ήτοι το 40% του συνολικού χρέους της χώρας μας, όταν αυτή ζήτησε τη βοήθεια των εταίρων της. Την ίδια περίοδο της 30ετίας, οι ατασθαλίες, που συνολικά καταγράφονται από το Ελεγκτικό Συνέδριο στο Ελληνικό Δημόσιο, ξεπερνούν τα 100 δισ.»!

Μήπως, λοιπόν, και πάλι έχει δίκιο ο Νίτσε που λέγει ότι «κανείς δεν ψεύδεται τόσο όσο ο αγανακτισμένος άνθρωπος»;

* Λεσβιακή παροιμία.