Υπάρχει ένας κόσμος - δεν ξέρω αν είναι λίγοι ή πολλοί - που έχει βαρεθεί τα κούφια «αριστεριλίκια» και τους ανόητους εθνικισμούς, τους ανιστόρητους ψευτοεπαναστάτες, τους γραφικούς Μπαλαφάρες και τους ανεγκέφαλους θαυμαστές τού Χίτλερ και του Στάλιν. «Δεν επιλέγουμε τυράννους», είχε πει κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο «Γέρος της Δημοκρατίας». Και η ρήση του εκείνη παραμένει και σήμερα, εν πλήρει δημοκρατία, επίκαιρη, με τη διευρυμένη έννοια της «τυραννίας».

Σήμερα ο κίνδυνος της τυραννίας προέρχεται από πολιτευόμενους ηγέτες και πολίτες οι οποίοι θεωρούν ότι η παρανομία και η βία, η παραπλάνηση και η εξαπάτηση του λαού, ο κομματικός προσηλυτισμός ακόμα και ανήλικων μαθητών (χαρακτηριστική η πρόσφατη, πρωτοφανής αντιπαιδαγωγική ενέργεια αρχηγού κοινοβουλευτικού κόμματος να παροτρύνει τους μαθητές σχολείου να αναλάβουν πολιτικές δράσεις, που αποσκοπούσαν στην ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης) αποτελούν θεμιτή πολιτική δράση και μάλιστα ότι με τέτοιες ενέργειες και συμπεριφορές υπερασπίζονται... το σύνταγμα και τη δημοκρατία!

Υπάρχει ένας κόσμος που αντιτίθεται στα διχαστικά και εμφυλιοπολεμοχαρή συνθήματα του τύπου «ή αυτοί ή εμείς» και απεχθάνεται τις ύβρεις και τις απειλές για κρεμάλες και λυντσαρίσματα και ραντεβού στα... δοξασμένα «γουναράδικα», που καταδικάζει τις εγκληματικές πρακτικές των «ταγμάτων εφόδου» των Νεοναζιστών· ένας κόσμος που αποκρούει την απαξίωση και την καταδίκη, συλλήβδην, του πολιτικού κόσμου, καθώς και το μηδενισμό της προσπάθειας και του έργου πολλών πολιτικών της Μεταπολίτευσης για την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό της χώρας.

Υπάρχει ένας λαός που θέλει να κυβερνηθεί με υπευθυνότητα και σοβαρότητα, σε συνθήκες ασφάλειας και σταθερότητας, ένας λαός που θεωρεί επικίνδυνους τους τυχοδιωκτισμούς και αποστρέφεται τα παιδιαρίσματα και την αλαζονεία των καλαμοκαβαλάρηδων της πολιτικής. Ένας λαός που θεωρεί κατάκτηση της χώρας και των δημοκρατικών κυβερνήσεών της ότι βρίσκεται σήμερα μέσα στη μεγάλη οικογένεια των ελεύθερων λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αγωνίζεται με όλους τους προοδευτικούς πολίτες της να πραγματώσει το όραμα για μιαν Ευρώπη της ευημερίας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, μιαν Ευρώπη χωρίς ηγεμονισμούς και χωρίς εκμετάλλευση των αδύνατων από τους ισχυρούς.

Υπάρχει ένας κόσμος που υποφέρει, αγανακτεί και οργίζεται για τον τρόπο που επιδιώκεται η διόρθωση των παθογενειών στην οικονομία και στη λειτουργία τού κράτους, συγχρόνως όμως έχει κατανοήσει ότι η διατήρηση της παλιάς κατάστασης των πραγμάτων οδηγεί κατευθείαν στην ολοκληρωτική αποσύνθεση της οικονομίας, στην πλήρη εξαθλίωση της κοινωνίας και τη διάλυση του κράτους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική μας υπόσταση. Διαφωνεί σε πολλά με τον τρόπο που σκέπτονται και ενεργούν όσοι ανέλαβαν την ευθύνη να αποτρέψουν την πλήρη καταστροφή της χώρας· διατηρεί όμως τον έλεγχο των συναισθημάτων του και τη διαύγεια της σκέψης του, ώστε να μην φθάνει στο μηδενισμό της προσπάθειας που γίνεται να ξεπεράσει η χώρα την κρίσιμη περίοδο που διέρχεται.

Δεν αποδέχεται τα σενάρια πως τάχα όλοι έχουν συνωμοτήσει για να καταστρέψουν τη χώρα μας και να εξαφανίσουν τον Ελληνισμό, ούτε βέβαια τις φαιδρότητες περί... ψεκασμού των Ελλήνων με «αποβλακωτικό αέριο». Δεν θεωρεί ότι οι κυβερνώντες είναι σαδιστές που ηδονίζονται με τα βάσανα του λαού ούτε, βέβαια, ότι είναι πράκτορες του... εχθρού· τους αναγνωρίζει το ελαφρυντικό ότι αντιμετωπίζουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση, ιδιαίτερα δύσκολη στη διαχείρισή της, στην οποία τα περιθώρια ανάπτυξης πρωτοβουλιών και ελιγμών είναι περιορισμένα, καθόσον τον πρώτο λόγο έχουν πάντα αυτοί που δανείζουν και όχι αυτοί που δανείζονται· και ακόμα ότι στο εσωτερικό της χώρας αντί της ενότητας και της συστράτευσης όλων των πολιτικών δυνάμεων για την καλύτερη αντιμετώπιση της κατάστασης, επικρατεί, εκ μέρους των αντιπολιτευομένων την κυβέρνηση, η μικροπολιτική εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας του λαού και της σύγχυσης, στην οποία έχει περιπέσει ένα μεγάλο μέρος του, για την εύκολη αύξηση του κομματικού κεφαλαίου τους.

Εκτιμά ως τον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή, για τη διατήρηση της δημοκρατικής τάξης και του ομαλού πολιτικού βίου της χώρας τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας και γι’ αυτό θεωρεί ότι υποκρίνονται ή εθελοτυφλούν όσοι, ενώ θρηνούν και οδύρονται για τους «καημένους τους ανέργους», συγχρόνως με τους... θρήνους τους αντιμάχονται κάθε προσπάθεια να γίνουν επενδύσεις και να δημιουργηθούν νέες θέσεις απασχόλησης. Για να βρουν μια θέση στον ήλιο οι χιλιάδες των νέων μας που γερνούν στις καφετέριες ή ξενιτεύονται, δεν αξίζει ακόμα και να ξεπουλήσουμε τα... «ασημικά της οικογένειας»;

Υπάρχει ένας κόσμος που δεν έπαψε όλα αυτά τα χρόνια της οδυνηρής περιπέτειας, στην οποία έχει περιπέσει η χώρα, να προβληματίζεται και να ψάχνει για να βρει το καλύτερο, την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της κατάστασης: τους άξιους ηγέτες και τις πολιτικές που θα επισπεύσουν την έξοδο της χώρας από την κρίση, που θα ενώσουν και πάλι το λαό μας και θα του εξασφαλίσουν την εθνική αξιοπρέπεια και την ισότιμη θέση του μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Υπάρχει ένας λαός που ζει με το όραμα, «ένα όραμα που δε θα περιορίζεται σε συνθήματα και προτάσεις που μερικοί ξεθάβουν από τα νεκροταφεία των ιδεών, αλλά που θα βασίζεται στη γνώση της σύγχρονης πραγματικότητας, εντός και εκτός συνόρων, και θα μπορεί να μιλήσει στην ψυχή του Έλληνα και της Ελληνίδας, που σήμερα νιώθουν βαθιά μέσα τους το αίσθημα του εξευτελισμού και πολύ λίγη ελπίδα για το αύριο» (Λουκάς Τσούκαλης, εφημερίδα «Εμπρός», 10-9-2013).

Υπάρχει ένας κόσμος που ξεκινώντας από το «κέντρο της λογικής», ευελπιστεί πως θα συναντηθεί σύντομα, προτού πυκνώσει για καλά πάνω από τη χώρα μας η αντάρα του διχασμού, με πολλούς μαζί, στο «πολιτικό κέντρο», που θα οδηγήσει τη χώρα, ούτε δεξιά ούτε αριστερά, αλλά κατευθείαν εμπρός και στο κέντρο της σύγχρονης εποχής.