Προ 15νθημέρου, ευρισκόμενος στην Κρήτη, βίωσα την κινητικότητα της διοργάνωσης του 2ου Διεθνούς Συνεδρίου για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις. Γινόταν στη μαρτυρική Βιάννο, επ’ ευκαιρία της 70ής επετείου τού εκεί ολοκαυτώματος (όταν 401 κάτοικοί του σκοτώθηκαν απ’ τα ανθρωπόμορφα τέρατα του Γ΄ Ράιχ). Το 1ο είχε γίνει στη Γερμανία (2011). Σκοπός, να σηματοδοτηθεί και πάλι το «δεν ξεχνώ» και για μια ακόμη φορά να καταγραφεί η διεκδίκησή μας για τις οφειλές των εταίρων και «φίλων» Γερμανών στη χώρα μας, εκ της διά των όπλων κατοχής της, την αποφράδα περίοδο ’41 - ’45.

Έλαβαν μέρος προσωπικότητες, π. υπουργοί, καθηγητές, του Δικαίου, της Ιστορίας, νομικοί, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, δημοσιογράφοι, συγγενείς παθόντων του ολοκαυτώματος, απλός κόσμος, δικηγόροι θυμάτων και βέβαια η εμβληματική μορφή των εθνικών διεκδικήσεων, ο ήρωας Μανώλης Γλέζος. Ακόμη και Γερμανοί που αναγνωρίζουν τα της ράτσας τους εγκλήματα εναντίον της δικής μας, όπως ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Βρέμης κ. Gustavus, οι δικηγόροι Μ. Klinger, Joakim Lau, που για χρόνια στηρίζουν την ελληνική διεκδίκηση σε διάφορα επίπεδα, δικαστήρια κ.λπ..

Το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων πάντα μού κέντριζε το ενδιαφέρον. Mου δημιουργούσε ξεχωριστό ερέθισμα, πέραν της ευαισθησίας μου ως Έλληνα πατριώτη, και από κοινωνικής, πολιτισμικής, αλλά βέβαια και ανθρωπιστικής θεώρησης των πραγμάτων. Απ’ τη νιότη μου θυμούμαι με θαυμασμό την ηρωική μορφή του Μ. Γλέζου να κρατά για χρόνια άσβεστο στην επιφάνεια το θέμα, βρίσκοντας πάντα τον τρόπο να το προβάλλει, διατρανώνοντας τη διεκδίκηση των οφειλών των Γερμανών. Τώρα πια ενενηκοντούτης, πέραν του ότι έχει καταγραφεί στη συνείδηση όλων των Ελλήνων ως το σύμβολο της Εθνικής μας Αντίστασης κατά του φασισμού και ναζισμού, έχει καταστεί ακόμη και το σύμβολο του άδολου, αγνού διαχρονικού αγώνα των Ελλήνων κατά του ετσιθελισμού των Γερμανών να μην αναγνωρίζουν τα απαράγραπτα δίκαιά μας, αυτά που προέκυψαν από την εθνική τραγωδία, που αυτοί μας δημιούργησαν τότε.

Οι σύγχρονοι Ούννοι με πρόσχημα τη θεωρία του ζωτικού χώρου (την προέβαλλαν απ’ τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) και αφού κατέλαβαν όλη σχεδόν την Ευρώπη, καθυπόταξαν και τη χώρα μας. Με το δίκαιο του πολέμου και έχοντας ως έπαθλό τους τη νίκη, επέβαλαν κατά τρόπο που μόνο ως κτηνώδης θα χαρακτηριζόταν, τα «θέλω» τους στο λαό μας.

Η Ελλάδα στην πλέον τραγική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της, δηώθηκε, λεηλατήθηκε, ισοπεδώθηκε, ερημώθηκε. Οι Έλληνες αντιμετωπίστηκαν από τους Ναζί ως δούλοι (κατά την αρχαϊκή έννοια του όρου).

Πλείστα όσα τα δεινά μας, κυρίως σε απώλεια ζωής εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων (πείνα, βομβαρδισμοί, αντίποινα, κακουχίες κ.λπ.), αλλά και κάθε μορφής υλικές καταστροφές και ζημιές (χωριά καμμένα, σπίτια ερειπωμένα, υποδομές - λιμάνια, γέφυρες, δρόμοι, εκκλησίες, σχολεία, νοσοκομεία, σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια κ.λπ. - κατεστραμμένες και άχρηστες) κ.ά.. Ακόμη και σ’ αυτόν τον τομέα του πολιτισμού και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς υπήρξαν ανάλγητοι και ζωώδεις οι κατακτητές μας.

Στο Συνέδριο αυτό, ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και ταμίας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών, Στέλιος Ζαμάνος, ομιλώντας, παρουσίασε τα επίσημα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδας τού 2010. Κατ’ αυτά, είπε, «το ύψος της οφειλής των επανορθώσεων προσδιορίστηκε σε 108,43 δισ. ευρώ και του κατοχικού δανείου, σε 54 δισ. ευρώ». Πλέον αυτών, βέβαια, είναι και οι αποζημιώσεις των θυμάτων, λ.χ. για τα 208 θύματα του Διστόμου, ο Άρειος Πάγος προσδιόρισε τα οφειλόμενα σε 74 εκατ. ευρώ. Για τα εκατοντάδες χωριά που έκαψαν οι χιτλερικοί (Δίστομο, Χορτιάτης, Καλάβρυτα, Βιάννος, Κρύα Βρύση, Λυγκιάδες κ.ά.) με χιλιάδες θύματα (νεκροί, τραυματίες, ορφανά κ.λπ.), είναι αντιληπτό ότι τα σχετικώς οφειλόμενα είναι ποσά πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Για να συνειδητοποιήσουμε τα μεγέθη, λέγομε ότι τα απ’ τους Γερμανούς οφειλόμενα στη Ελλάδα ξεπερνούν το 50% του σημερινού χρέους της.

Αν η διεκδίκηση αυτών είχε αποφέρει τα κατά νόμο και ηθική τάξη αναμενόμενα, ο Ελληνικός Λαός θα είχε αποφύγει το φαύλο κύκλο των τελευταίων τραγικών μνημονιακών χρόνων και θα εξακολουθούσε να είναι η ευημερούσα κοινωνία των πρόσφατων δεκαετιών.

Σε ό,τι αφορά την εξαφάνιση, κλοπή και καταστροφή των πολιτιστικών μας θησαυρών, τρεις έρευνες και αντίστοιχες εκθέσεις στα 1946 και 1947 (Υπουργείο Παιδείας, Υπουργείο Ανοικοδόμησης, πολεοδόμου-αρχιτέκτονα Κ. Δοξιάδη) κατέγραψαν οτιδήποτε σχετικό (κλοπές από μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, καταστροφές αρχαίων, παράνομες αρχαιολογικές ανασκαφές κ.λπ.). Η μία εξ αυτών κατέληγε συμπερασματικά, πως το «Γ΄ Ράιχ ήταν στρατός αρχαιοκαπήλων».

Περίοδος τριών γενεών παρήλθε και η Γερμανία, η ναυαρχίδα του σύγχρονου δυτικού ευρωπαϊκού πολιτισμού, αρνείται ακόμη και τη συζήτηση επιστροφής των κλαπέντων θησαυρών του πολιτισμού μας. Ανακόλουθη και υποκριτική η στάση της τρανής εταίρου, όταν η καγκελάριός της, κ. Μέρκελ, στην προ μηνών επίσκεψή της στη Μόσχα έθεσε στον Πρόεδρο Πούτιν το θέμα της επιστροφής των πολιτιστικών θησαυρών που αφαίρεσε αποχωρώντας ο Ερυθρός Στρατός (κυρίευσε μέρος της Γερμανίας το 1945), με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Θεωρώ ότι η πολιτιστική αποκατάσταση που θα γίνει μόνο με την επιστροφή των κλεμμένων θησαυρών μας απ’ τους συμμάχους Γερμανούς, ως θέμα ηθικής τάξεως, ξεπερνά σε μέγεθος την οποιαδήποτε υλικού περιεχομένου διεκδίκησή μας. Τούτο δε, γιατί αν γίνει έτσι, σα λυδία λίθος θα καταδείξει πως οι Γερμανοί σέβονται τις αρχές που παγιώθηκαν με τη Γαλλική Επανάσταση, του διαφωτισμού και του ουμανισμού, και ακόμη του σήμερα κάθε μορφής ευρωπαϊκού κεκτημένου. Έτσι θα καταφανεί εμπράκτως πως οι Γερμανοί αποδέχονται τις οφειλές τους προς την Ελλάδα, την κοιτίδα του πολιτισμού και της δυτικής φιλοσοφίας, στις βάσεις των οποίων στηρίζεται σήμερα ο δικός τους πολιτισμός και το ευ ζην τους.

Για να γίνουν όμως αυτά, ως τελικά και η διευθέτηση του οικονομικού σκέλους των διεκδικήσεών μας, πρέπει κατά πώς το έθεσε στη Βουλή ο Μ. Γλέζος (βουλευτής Επικρατείας) προ μηνών, παροτρύνοντας την κυβέρνηση, να υποβάλει το αίτημα προς τη γερμανική ομόλογό της. Κλείνοντας, τόνιζε: «Ήρθε η στιγμή το Κοινοβούλιο να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να κάνει το χρέος του απέναντι στην ιστορία μας».

Αρκετά πια η όποια παρέλκυση. Τα 68 χρόνια απραξίας είναι πολλά!