Η παράνοια της εξουσίας

11/09/2013 - 15:05

«Η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια· όμως σε ομάδες, σε κόμματα και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας», έλεγε ο Νίτσε· και η ρήση του αυτή επιβεβαιώνεται - και μάλιστα με τον πιο τραγικό τρόπο - αν ρίξουμε σήμερα μια ματιά στη γειτονιά μας.

«Η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια· όμως σε ομάδες, σε κόμματα και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας», έλεγε ο Νίτσε· και η ρήση του αυτή επιβεβαιώνεται - και μάλιστα με τον πιο τραγικό τρόπο - αν ρίξουμε σήμερα μια ματιά στη γειτονιά μας.

Στη Συρία οι κυβερνήτες της εξολοθρεύουν κατά εκατοντάδες ημερησίως τους κατοίκους της χώρας που κυβερνάν, γιατί ο λαός τους δεν ανέχεται πλέον το απολυταρχικό καθεστώς που του επέβαλαν και διεκδικεί το δικαίωμά του στη δημοκρατία. Μέχρι πότε όμως θα κυβερνάν ένα λαό που δεν τους θέλει, στηριζόμενοι όχι στην αγάπη του αλλά στην αφοσίωση (;) του στρατού τους; Δεν γνωρίζουν ότι «οι λόγχες είναι, ίσως, κατάλληλες για να κατακτήσεις την εξουσία αλλά ακατάλληλες για να καθίσεις πάνω τους»;

Στην Αίγυπτο ο ηγέτης και οι οπαδοί του που πρωτοστάτησαν για την ανατροπή του προηγούμενου αυταρχικού καθεστώτος, μόλις κατέκτησαν την εξουσία, έγιναν δικτάτορες στη θέση του δικτάτορα, προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση του λαού και ένα νέο κύκλο καταστροφικής αντιπαράθεσης για τη χώρα τους.

Στη Λιβύη, όπου ο λαός ανέτρεψε το προηγούμενο τυραννικό καθεστώς θυσιάζοντας στο βωμό της δημοκρατίας χιλιάδες αγωνιστές της, όταν ο τύραννος «απέθανεν επί ασπαλάθων», όπως συμβαίνει με τους περισσότερους τυράννους, αντί να οικοδομήσει την πολυπόθητη δημοκρατία, που τόσο ακριβά πλήρωσε, συνεχίζει την εμφύλια διαμάχη, για να ξαναφέρει στη χώρα την τυραννία.

Και στην πολύ γειτονική μας Τουρκία, μετά από ένα θαυμαστό αγώνα που έκανε ο ηγέτης και το κόμμα του για τον εκδημοκρατισμό και τον εξευρωπαϊσμό της χώρας του, όταν πια είχαν γίνει ορατά τα αποτελέσματα της προσπάθειάς του, θυμήθηκε το... μεγαλείο του μεσαιωνικού πολιτισμού τού Ισλάμ και αποφάσισε να τον επιβάλει ως στενό κορσέ στη νέα γενιά, η οποία τόσον καιρό πορευόταν στο δρόμο για την Ευρώπη. Η εξουσία, λοιπόν - και μάλιστα η μακρόχρονη -, δεν φθείρει μόνον ηθικά τους άρχοντες, αλλά επιφέρει, λόγω... μέθης, και την απώλεια του μέτρου και της λογικής!

Και στην Ευρώπη με το υψηλό επίπεδο του πολιτισμού και της δημοκρατικής οργάνωσης, πώς πάει η παράνοια; Θα περίμενε κανείς ότι, ύστερα από μια τόσο πλούσια ευρωπαϊκή ιστορία σε παθήματα και μαθήματα, η παράνοια θα ήταν... νόσος υπό εξαφάνιση στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης· όμως κι εδώ η ρήση τού Νίτσε... δικαιώνεται.

Γιατί πώς να εξηγήσει κανείς την πολιτική τής... «αλληλεγγύης» στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, που επιβλήθηκε με τα μέτρα της εξουθενωτικής λιτότητας και της ύφεσης, που στερούν το δικαίωμα στην εργασία από εκατομμύρια νέους ανθρώπους, ευνουχίζουν την ευρωπαϊκή ιδέα και οδηγούν στη διάλυση του μεγαλύτερου επιτεύγματος της μεταπολεμικής Ευρώπης, την οικονομική και πολιτική της ενοποίηση;

Και για να δούμε τι διδαχτήκαμε στην Ελλάδα κι εμείς, οι κάτοικοι αυτής της ευλογημένης από τη φύση χώρας, την οποία όμως κυνηγά αρχαιόθεν η κατάρα της αρχομανίας και της εμφύλιας διαμάχης, που κατατρώγει τις σάρκες του έθνους και κλαδεύει τις κορφές και του ανθούς του;

Έχουμε μια κυβέρνηση, η οποία - «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη» ή πειθαναγκαζόμενη - πολεμά να ισοσκελίσει τα έξοδα προς τα έσοδα του κράτους μειώνοντας συνεχώς τα έξοδά του, δηλαδή πτωχεύοντας συνεχώς το κράτος· και να αυξήσει τα έσοδά του με περισσότερους φόρους και περικοπές μισθών, δηλαδή πτωχεύοντας συνεχώς τους πολίτες. Και δεν εννοούμε βέβαια ούτε το αναγκαίο και λογικό νοικοκύρεμα του κράτους ούτε την περιστολή της φοροδιαφυγής, της άσκοπης σπατάλης και της κλοπής του δημοσίου χρήματος· εννοούμε την αφαίμαξη μέχρι της τελευταίας σταγόνας τού μέσου πολίτη, της δημιουργικής τάξης της κοινωνίας μας, την εξάντληση κάθε ικμάδας που θα διατηρούσε ζωντανή την ελπίδα για την ανάρρωση και τη μελλοντική αναγέννηση. Τέτοια και τόση, όμως, φτωχοποίηση και εξαθλίωση του κράτους και των πολιτών του, για να απαλειφθεί, ίσως δεν θα αρκέσει ο χρόνος ζωής που απομένει για τη γενιά των σημερινών 40άηδων.

Αλλά η παράνοια δεν βρίσκεται μόνον στα μέτρα της εξουθενωτικής λιτότητας που έχουν ρίξει τη χώρα στο φαύλο κύκλο της ύφεσης, υπάρχει κυρίως στην έλλειψη κάθε σχεδίου και δράσης για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της χώρας, γιατί εκείνο που θα βγάλει τη χώρα από το τούνελ της ύφεσης, της δανειακής της εξάρτησης και θα την οδηγήσει στο δρόμο της προόδου και της πραγματικής εθνικής ανεξαρτησίας, δεν είναι η πολυδιαφημισμένη έξοδος από τα «μνημόνια» και η διαγραφή του χρέους, είναι η αξιοποίηση στο μέγιστο βαθμό των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, που βρίσκονται στη φύση της και στην πολιτισμική της κληρονομιά.

Αλλιώς, ακόμα κι αν μηδενίζαμε σήμερα το έλλειμμα και το χρέος, την επαύριον θα αρχίζαμε και πάλι να συσσωρεύουμε και ελλείμματα και χρέη.

Κι αυτό για να επιτευχθεί, δεν αρκεί να αποθεραπευτούν από την παράνοιά τους μόνον οι κυβερνώντες, αλλά και ο ίδιος ο λαός, γιατί, ωσότου οι νέοι μας αρκούνται στην επιδότηση της καφετέριάς τους από το υστέρημα των γονιών τους και περιμένουν τη μεγάλη... «ανατροπή», που τους έταξε το κόμμα τους, για να βρέξει «παράδες» ή καρβέλια από τον ουρανό, και έως ότου οι άνεργοι προτιμούν να ζουν, στα αστικά κέντρα, στη μιζέρια με το άθλιο επίδομα ανεργίας, παρά να γυρίσουν στα χωριά τους και να καλλιεργήσουν τα προγονικά κτήματα που άφησαν έρημα και χέρσα, η χώρα θα συνεχίζει να δανείζεται και να χρεώνεται, να ζει με τους μύθους των λαοπλάνων και να καταριέται τους Γερμανούς και το ... «τέταρτο ράιχ», που όπως μας λένε οι καφενόβιοι ινστρούχτορες, φταίνε για το... «ζαβό το ριζικό μας».

Και, βέβαια, δεν θα παραλείψουμε να αναφερθούμε στην παράνοια της εγχώριας Αντιπολίτευσης, η οποία φαντασιώνεται πως κουβαλάει στο DNA της ηγεσίας και του κόμματός της... πακέτο την ιδεολογική γενναιότητα του Τσε Γκεβάρα, την επαναστατική δύναμη του Λένιν, την ιδιοφυία του Βενιζέλου, τη ρεαλιστική αντίληψη του Καραμανλή (του πρεσβύτερου), τη γνώση του διεθνούς περιβάλλοντος του Ανδρέα Παπανδρέου και, βέβαια, τη ρώμη του Ηρακλή που πραγματοποίησε τους 10 άθλους.

Η παράνοια, βέβαια, της Αντιπολίτευσης δεν βρίσκεται στις φαντασιώσεις της, οι οποίες άλλωστε μπορεί να εξαλειφθούν με την ενηλικίωσή της· βρίσκεται στην αφελή της πίστη πως μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα με ένα λαό διχασμένο «στους δικούς μας», τους έξυπνους «αντιμνημονιακούς», και «στους άλλους», τους κουτούς και τους μειοδότες «μνημονιακούς»· με ένα λαό που τον έχουν εθίσει στα παραισθησιογόνα για τον απολεσθέντα παράδεισο, τον οποίον θα ανακτήσει, με όλα τα λαχταριστά πιλάφια και τα ουρί του, μόλις καταργηθούν τα «μνημόνια».

Η παράνοιά της βρίσκεται στην απόκρυψη από το λαό της αλήθειας ότι «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή», μακρόχρονη και σκληρή προσπάθεια και, προπαντός, ενότητα και συνεργασία, συστράτευση και αξιοποίηση όλων των εθνικών δυνάμεων.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey