Όλοι σού λένε ότι το να πας σε δημόσια υπηρεσία είναι τεστ αντοχής… Και εσύ δεν το πιστεύεις. Σκέφτεσαι ότι είναι υπερβολές, ότι δεν είναι έτσι παντού, ότι σίγουρα θα τα καταφέρεις αν έχεις όλα όσα απαιτούνται. Όλα αυτά όμως μέχρι τη στιγμή που καλείσαι να πας κι εσύ σε μία.

Ζεις στα Πατήσια και κατευθύνεσαι την Πέμπτη το πρωί στο κατάστημα ΙΚΑ της περιοχής, προκειμένου να βγάλεις για πρώτη φορά βιβλιάριο υγείας. Έχεις όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά μαζί σου ή έτσι νομίζεις τουλάχιστον. Φτάνεις στο ΙΚΑ στις 8:45 π.μ. και μόλις ρωτάς πού μπορείς να βγάλεις βιβλιάριο υγείας, σου απαντούν ότι θα βγάλεις στο Μητρώο, «αλλά… δεν υπάρχουν νούμερα»! Θα πρέπει να έρθεις την επόμενη ημέρα στις 6:30 π.μ. για να προλάβεις, γιατί εξυπηρετούν μέχρι και 150 τη μέρα.

Με την ευκαιρία σκέφτεσαι να ελέγξεις αν έχεις όλα τα δικαιολογητικά μαζί σου. Παρουσιάζεται ένα θέμα με τον τόπο κατοικίας σου. Δηλώνεις ότι σε φιλοξενεί συγγενικό πρόσωπο και συνεπώς δεν έχεις κανένα λογαριασμό στο όνομά σου, αλλά έχεις τη διεύθυνση στη βεβαίωση αποδοχών από την εργασία σου. Κι όμως, δεν αρκεί. Σου λένε ότι θα ήταν καλύτερο να υπάρχει μία υπεύθυνη δήλωση του συγγενικού προσώπου ότι σε φιλοξενεί, η οποία πρέπει να φέρει το γνήσιο της υπογραφής από το κοντινό αστυνομικό τμήμα.

Γυρνάς σπίτι. Τρέχεις το συγγενή στην Αστυνομία και διπλοτσεκάρεις τα έγγραφα. Ξυπνάς στις 5:30 τα χαράματα και είσαι έξω από το υποκατάστημα μισή ώρα μετά, στις 6. Εκεί περιμένουν ήδη γύρω στα 20 άτομα. Στις 6:30 ανοίγει το παράθυρο για να πάρεις το νούμερο. Εσύ παίρνεις το νούμερο 25 και πρέπει να περιμένεις να πάει 8 η ώρα για να ανοίξει το Μητρώο. Μόλις δύο υπάλληλοι βρίσκονται στη θέση τους στις 8, οι υπόλοιποι λογικά λείπουν με άδεια. Είναι Λαμπροβδομάδα και η δημόσια υπηρεσία υπολειτουργεί.

Ενώ περιμένεις, βλέπεις πολύ κόσμο να φεύγει δυσανασχετώντας γιατί ξανά δεν έχει τα απαραίτητα έγγραφα, μέχρι που βλέπεις και μία κυρία που ήρθε να δηλώσει ότι είναι ζωντανή γιατί το ΙΚΑ θεωρούσε ότι είχε πεθάνει. Στις 9:15 π.μ. φτάνεις στο γκισέ. Αφού σου γκρινιάζουν γιατί η φωτοτυπία του βιβλιαρίου τράπεζας που σου ζήτησαν δεν είναι αρκετά καθαρή και σου λένε ότι παρά την υπεύθυνη δήλωση του συγγενή πως σε φιλοξενεί έπρεπε να φέρεις οπωσδήποτε και ένα λογαριασμό στο δικό του όνομα, σε ενημερώνουν ότι δεν μπορούν να σου βγάλουν βιβλιάριο γιατί για δύο οικοδομικά τετράγωνα δεν υπάγεσαι εκεί, αλλά στο υποκατάστημα στο Γαλάτσι! Μαζεύεις τα χαρτιά, βρίζεις από μέσα σου και αναρωτιέσαι γιατί δε σου το είπε κανένας αυτό χθες.

Λες να δοκιμάσεις να πας στο άλλο υποκατάστημα. Πας… Μπαίνεις, ρωτάς σε ένα γραφείο πού μπορείς να βγάλεις βιβλιάριο υγείας και σου απαντούν, στο Μητρώο. Ρωτάς αν υπάρχουν νούμερα και από πού μπορείς να τα πάρεις. Η υπάλληλος σε κοιτάζει απορημένη και σου απαντά ότι φυσικά και υπάρχουν νούμερα και θα πάρεις πατώντας το κουμπί δίπλα από το χώρο αναμονής. Πας και παίρνεις το νούμερο 51. Εκείνη την ώρα εξυπηρετούν το νούμερο 49.

Κάθεσαι και μετά από πέντε λεπτά πας στο γκισέ. Ο υπάλληλος σου ζητά τον αριθμό μητρώου στο ΙΚΑ και την ταυτότητά σου. Στη συνέχεια σου ζητά τη διαγραφή από προηγούμενο ταμείο και την υπεύθυνη δήλωση ότι δεν είσαι ασφαλισμένος σε άλλο ταμείο. Τα δίνεις και αυτά. Μετά από δύο λεπτά σού δίνει το βιβλιάριο. Τον ρωτάς αν θέλει κάτι άλλο. Σου λέει, όχι. Ξαναρωτάς για να σιγουρευτείς. Σου λέει ξανά, όχι, χαμογελώντας. Μαζεύεις όλα τα χαρτιά που ήταν εν τέλει άχρηστα και βγαίνεις.

Γυρνώντας σπίτι σκέφτεσαι ότι όντως δεν είναι όλες οι υπηρεσίες του δημόσιου τομέα το ίδιο. Πρέπει απλά να είσαι τυχερός και να πέσεις στην καλή. Και να σκεφτεί κανείς πως ήταν μόλις η πρώτη σου φορά σε δημόσια υπηρεσία!