Πάλι αναστατώθηκα. Πάλι χάλασα τη σειρά μου. Με το που μπήκαμε στη Μ. Εβδομάδα, γύρισαν τα πάνω, κάτω και ήρθαν τα μέσα, έξω. Το παθαίνω όλο και πιο συχνά και δεν μπορεί να αποτελεί, σε καμμία περίπτωση, καλό σημάδι.

Μου τυχαίνουν συνεχώς μικρά «επεισόδια» και βάσει αυτών αλλάζει και η διάθεσή μου και οι σκέψεις μου. Η συχνή εναλλαγή του κρύου με τη ζέστη, στο κεφάλι μου με τρομάζει πολύ. Είναι αυτό που φοβάμαι από την αρχή τής «ό,τι να ‘ναι» περιόδου που διανύουμε.

Είναι, πανάθεμά την, τόσο «ό,τι να ‘ναι», που ώρες - ώρες πιστεύω πως θα ξυπνήσω ένα πρωί ανάμεσα σε δεινόσαυρους και σε ατμόσφαιρα γεμάτη από δηλητηριώδη αέρια.

Φοβάμαι λοιπόν τις αλλεπάλληλες εναλλαγές μεταξύ κρύου και ζεστού, γιατί οδηγούν στην τρέλα. Δε φοβάμαι για μένα, γιατί… «άσ’ τον τρελό στην τρέλα του», μια χαρά θα είμαι, για τους δικούς μου τρέμω, που μέχρι να με πάρουν χαμπάρι, θα τους έχω βγάλει το λάδι…

Είναι κάποια «επεισόδια», όπως αυτό με την υπόθεση του Ζαχόπουλου, με εκβιασμούς, με δημοσιογράφους που τα «παίρνουν» και τα «δίνουν», με την επιμονή ενός ανθρώπου που θέλει απελπισμένα να πετάξει με τα δικά του φτερά από τον τέταρτο όροφο του σπιτιού του, αγνοώντας, και είναι περίεργο στην εποχή της ταχείας πληροφόρησης, τα αεροπλάνα!

Και εκεί που «ανοίγεσαι», ακούγοντας και λέγοντας πολλά για πολλούς… όλοι αθώοι! Μένεις εκτεθειμένος, άλαλος και… βλαξ!!! Άντε εναρμονίσου τώρα με τη δικαστική απόφαση…

Ένα, μικρότερης εμβέλειας, περιστατικό είχα και γω, με το που μπήκε η Μ. Εβδομάδα. Ενώ δεν έχω πρόβλημα να αλλάξω τη σκέψη μου (σε συνέχεια από προηγούμενο κείμενο) και πάνω που είδα το «φως» (πάλι σε συνέχεια από προηγούμενο), όπου άρχισα να πιστεύω στο αναπτυξιακό όνειρο, επηρεασμένος βέβαια από τις εικόνες των μπουλντόζων (!) και των σκαπτικών, τα οποία παρεμπιπτόντως δεν είδε δικός μου άνθρωπος που έτυχε να ταξιδέψει την επομένη τού σόου στην περιοχή, αναστατώθηκα…

Συνόδευα δυο όμορφες δεσποινίδες, την ανιψιά μου και την κόρη μου. Περάσαμε από το μαγαζί ενός φίλου για να αγοράσουμε μπαταρίες. Μπήκα με φόρα. «Τάκη, υγεία! Πώς αντέχεις;», φώναξα χωρίς να τον βλέπω, γιατί ανάμεσά μας υπήρχε άλλος πελάτης.

Σήκωσε το κεφάλι και έκανε λίγο δεξιά για να με δει. Το ένα μάτι του καθαρό, στο άλλο είχε εκείνο το ματοκιάλι που χρησιμοποιούν οι ωρολογοποιοί, οι κοσμηματοπώλες και εσχάτως οι πάμπολλοι ενεχυροδανειστές για την αξιολόγηση των «προς σκότωμα» κοσμημάτων.

«Καλώς τον», λέει.

«Τώρα με ποιο με κοιτάς;» τον ρώτησα! «Για να ξέρω»! και αφού έφυγε ο πελάτης, ζήτησα τις μπαταρίες μακρηγορώντας για τη δυναμική τους, την απόδοσή τους και για την άψογη εξυπηρέτηση του καταστήματος!

«Μόνο ο ζωντανός άνθρωπος είναι προοδευτικός», μου είπε και ταυτόχρονα άπλωνε το προϊόν στον πάγκο.

«Δηλαδή ο πρωθυπουργός μας είναι προοδευτικός;», τον ρώτησα, ξεπερνώντας με μετριοφροσύνη τη φιλοφρόνησή του.

«Αυτός είναι νεκρός», μου απαντά με τόση αποφασιστικότητα, που αδυνατώ να βάλω εισαγωγικά.

Μου τα κατέστρεψε όλα. Θα πέσω πάλι σε περισυλλογή, πάλι θα παχαίνω χωρίς να τρώω και θα χάσω τον ύπνο μου (συνέχεια από προηγούμενο).

Τι να πω, μέρες που είναι; Καλή του Ανάσταση!!! Οι υπόλοιποι, οι… ζωντανοί, Χρόνια Πολλά και να περάσετε καλά. Εμένα αφήστε με στο χάλι μου…

Μωρέ! Μήπως επηρεάζομαι εύκολα;