Ο πόνος λένε είναι μάταιο συναίσθημα, είναι ωστόσο υπαρκτό. Ειδικά ο πόνος της απώλειας. Τα σημάδια του αόρατου αρχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει, τόσο προσέχει περισσότερο τις λέξεις με τις οποίες ονομάζει τα πράγματα και χαρακτηρίζει τους ανθρώπους. Καθένας μας μαθαίνει ότι η υπερβολή στην προσωπική αυτή ονοματοθεσία μπορεί να γίνει ύβρις. Ακόμα και προς την ίδια τη ζωή.

Ο πόνος της απώλειας είναι ένα συναίσθημα οικείο για όλους μας. Εξαρτάται κι από το μέγεθος της απώλειας αυτής. Κάθε φορά προσπαθούμε να τον εξευμενίσουμε με διαφορετικό τρόπο: οι ίδιοι άνθρωποι: τον ξορκίζουμε, υποκρινόμενοι αδάμαστο κέφι, τον μεταμορφώνουμε με ζωηρά χρώματα στην εμφάνισή μας, υποκρινόμαστε. Άλλοτε πάλι βουλιάζουμε στο ποτό, κλαίμε γοερά, υποχρεώνουμε φίλους να μας κανακεύουν ατέλειωτες ώρες.

Σκληρότερο από όλα είναι να παραμένεις βουβός. Να επαναλαμβάνεις μηχανικά τις κινήσεις κάθε μέρας. Να μη χαίρεσαι που ξημερώνει. Να μην απολαμβάνεις που βραδιάζει. Ένας οξύς πόνος αναστατώνει όλη σου την ύπαρξη, ανεβαίνει φυγόκεντρα από το στομάχι, φτάνει ως το λαιμό και σε πνίγει. Δε λες σε κανέναν τίποτα. Προσπαθείς να τον νικήσεις. Να τον αγνοήσεις. Συνεχίζεις. Η μέρα δε βραδιάζει, η νύχτα δεν ξημερώνει. Μαθαίνεις κάθε λεπτό της ώρας με το όνομά του.

Ο πόνος που μπορείς να μοιραστείς με όσους αγαπάς, είναι πολύτιμος. Γιατί σε δένει με τους δικούς σου ανθρώπους. Υπάρχει όμως κι ο άλλος, εκείνος για τον οποίο ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι, γιατί τον βιώνεις. Δεν αναφέρομαι σε ντροπή που πηγάζει από στερεότυπα κοινωνικά. Στην ανθρώπινη αδυναμία του καθενός μας αναφέρομαι, που είναι ικανή να τον πνίξει και να τον κατακρεουργήσει, να τον κάνει να αμφισβητήσει ο ίδιος τη δική του αξιοπρέπεια.

Όταν η λογική αδυνατεί να ελέγξει το συναίσθημα, οι άνθρωποι μιλούν για έρωτα. Όταν η λογική ακυρώνεται από τον πόνο, κάποιοι το λένε ειλικρίνεια, κάποιοι άλλοι απλά το βιώνουν. Βουβά. Είναι μάλλον αυτό που λέμε ότι η αλήθεια πονά.

Η πραγματική απώλεια αγαπημένων προσώπων έρχεται μόνο με το θάνατο. Ο χωρισμός όσων αγαπιούνται μπορεί μόνον από βιολογικούς λόγους να επέλθει. Αν και μερικές φορές, με τον τρόπο του συνεχίζεται και ανεξάρτητα από αυτόν. Τα σημάδια του αόρατου που λέγαμε. Από την άποψη αυτή, ο πόνος για κάθε ζωντανό θαμμένο στη μνήμη μας φαντάζει μικρή πολυτέλεια. Τότε αρχίζεις τους μεγάλους περιπάτους, ή καταργείς κάθε τρόπο επικοινωνίας με τους κοινούς θνητούς κι αρχίζεις να συσκέπτεσαι με τον εαυτό σου για το νόημα της αγάπης.

Ύστερα προσπαθείς να ενεργοποιήσεις την απομυθοποίηση. Αντίθετα στην επιθυμία που ταλανίζει κάθε σου κύτταρο. Μερικές φορές οι άνθρωποι αναρωτιούνται αν ο έρωτας μετριέται κυρίως με πληγές ή με ηδονές, με χαρές ή με λύπες κι ανάλογα με το προσωπικό φορτίο του καθενός, χαρτογραφείται και ορίζεται η ευτυχία. Από την άλλη πλευρά πάλι, σου τρυπά ύπουλα το πλευρό ο σκεπτικισμός του ανώφελου. Το μυαλό σου πολιορκείται απειλητικά από ένα πουκάμισο πράσινο ανοιχτό, με λεπτό κοτλέ, από ένα πουκάμισο αδειανό: προσπαθείς να φανταστείς τα πρόσωπα, με τα οποία ζωντανεύει, ξυπνά και κοιμάται, τρώει και συζητά.

Πονάς όταν σκέφτεσαι τις ώρες που μοιράζεται με εκείνους που προτιμά. Τώρα θέλεις να πεις, που προτιμά από σένα. Δυσκολεύεσαι. Να το πεις, να το δεχτείς και να πονέσεις. Επιλέγεις το τρίτο, γιατί είναι το ευκολότερο. Προσπαθείς να φανταστείς το πρόσωπο με το οποίο κατανάλωσε μια κούτα κρασιά ροζέ, δοκιμάζεις να μαντέψεις ποιος του παρήγγειλε όσα είχε στη σακούλα του σούπερ μάρκετ που δεν ανέβασε σπίτι του. Τις Παρασκευές και τα Σάββατα στη ζωή σου νυχτώνει απειλητικά. Ξημερώνει βαριά. Το απόγευμα της Κυριακής νιώθεις αφάνταστη κούραση να σε παιδεύει.

Κλείνεις τα μάτια: από πολύ αγαπημένους σε χωρίζει εκείνη η χαραμάδα του χρόνου που μεσολαβεί ανάμεσα στο άπειρο και στο πεπερασμένο. Από δειλία εύχεσαι το δικό σου πέρασμα να καθυστερήσει…