Δεν είναι κακό σε γενικές γραμμές το να στέκεσαι απέναντι στον εαυτό σου. Ακόμα και να αλλάζεις τη γνώμη σου ή τη θέση σου, υπολογίζοντας τα πράγματα ανάλογα την περίπτωση και τις συνθήκες, με στόχο πάντα το καλύτερο αποτέλεσμα. Να διορθώνεις τη στάση σου, βρε αδελφέ, ψάχνοντας την ιδανική μέσα από την αναγνώριση των όποιον λαθών σου.

Η μεγάλη ζημιά-ήττα έρχεται όταν είσαι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου και μάλιστα όταν το καταλαβαίνεις ξαφνικά. Όταν το λάθος είναι τεράστιο και το συνειδητοποιείς από μια λεπτομέρεια. Από ένα τυχαίο σημάδι. Από ένα διάγγελμα…

Και ενώ είσαι σίγουρος πως οδεύεις προς την Αθήνα, με τη μουσική στο τέρμα και τη δροσερή σου καφεδάρα, σε ένα λουσμένο από το φως του ήλιου δρόμο, χωρίς κίνηση και κάνεις σχέδια για τη διαμονή σου, γουρλώνεις αίφνης τα μάτια και γεμίζουν με απορία, γιατί η πινακίδα που μόλις προσπέρασες έγραφε… «Ζάγκρεμπ»!

Ποιος είμαι; Πού πάω; Από πού έρχομαι; Ποιος έβαλε αυτό το κυκλικό πράγμα (τιμόνι!) στα χέρια μου;

Η ευθύνη τώρα βαραίνει αποκλειστικά και μόνο εσένα ή εμένα. Αυτόν που έχασε το δρόμο τέλος πάντων. Όσο και αν προσπαθήσεις (τελικά θα χρησιμοποιήσω β΄ πρόσωπο), να τη μεταθέσεις στη γυναίκα σου που σου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι νωρίτερα ή στον περιπτερά με την, παραδόξως φιλομνημονιακή διάθεση (κάτι σαν τον Κώνστα για παράδειγμα!), ή ακόμα και στο χαλασμένο GPS, δεν πιάνει…

Ο μπούρδας είσαι εσύ και μόνο εσύ. Εγώ δηλαδή, για να έρθω σιγά - σιγά στα δικά μου αμαρτήματα…

Έχω φαγωθεί από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η ιστορία της οικονομικής κρίσης και ειδικά από το Καστελλόριζο και δώθε, να βλέπω μπροστά μου μόνο την καταστροφή. Έχασα το κέφι μου, δεν κοιμάμαι πλέον πάνω από 12 ώρες, δεν τρώω και απορώ γιατί παχαίνω. Δεν παίρνω και φάρμακα να πεις…

Αρνητικός απέναντι σε όλα. Μέχρι και στις κινήσεις που πολλοί τις θεωρούν επιβεβλημένες, γιατί έχει στρογγυλοκαθίσει στο άκαμπτο μυαλό μου η άποψη πως δεν μπορείς να διορθώσεις τα κακώς κείμενα ενώ το σύμπαν καταρρέει…

Όλα αυτά έως το διάγγελμα του Πρωθυπουργού. Διαγγελματάκι, εδώ που τα λέμε. Δεν ήταν εκείνα τα εξάωρα ή δωδεκάωρα των Τσάβες και Κάστρο. Οκτώ λεπτά και έξω απ’ την πόρτα…

Οκτώ λεπτά πλούσια σε επιχειρήματα και ικανά να μου φέρουν τα πάνω, κάτω. Με λόγο μεστό και επιθετικό, όπως αρμόζει στον άνδρα που τα κατάφερε…

Πού είναι οι φίλοι μου οι τραπεζικοί με το «ξέχνα τις τράπεζες»; Ορίστε, κύριοι, και ανακεφαλαιοποίηση και ρευστότητα. Άμεσα! Και δε μου λέτε, κάνανε ποτέ οι Τούρκοι σκόντο στο χαράτσι; Όχι! Άρα κομμένη η καραμέλα. Μέσω της ΔΕΗ συνεισφέρουμε όλοι στον κοινό στόχο, που επιτέλους τον πετυχαίνουμε. Όχι όπως τα προηγούμενα χρόνια που ρίχναμε στο γάμο του Καραγκιόζη…

Τη στιγμή που εμείς είμαστε σε φάση ανόδου, κάποιοι άλλοι κακομοίρηδες τραβάνε ζόρι (κορόιδο, Κύπριε). Ενώ αν νιώθετε ελαφρώς στενάχωρα, είναι διότι «πιάνουν τόπο οι θυσίες».

Με πήραν στο λαιμό τους τόσα χρόνια οι καταστροφολόγοι. Αλλά ως εδώ! Αναλαμβάνω την ευθύνη και μπαίνω στο επίπονο στάδιο της αυτοαξιολόγησης. Είδα το φως, μέρες που είναι, και προχωρώ στην ποιοτική αναβάθμιση της ατομικής μου διοίκησης.

Με απολύω! Ως επίορκο, ανίκανο και καθυστερημένο, αφού άργησα να δω το φως…

Θα προσλάβω ένα νέο με όραμα και… άφραγκο. Πώς βρέθηκε αυτό το πράγμα (πληκτρολόγιο) στα δάχτυλά μου;