Μια γυναίκα μόνη μπροστά σε μια βαλίτσα αδειανή, είναι πολύ πιο τραγική σκηνή από μια γυναίκα που κρατά μια βαλίτσα στο χέρι. Γιατί η τελευταία έχει καταφέρει να την κλείσει, ενώ η πρώτη ακόμη ταλαντεύεται. Και χρειάζεται τεράστια γυναικεία αυτοσυγκράτηση ώστε η βαλίτσα, περί ης ο λόγος, να οργανωθεί, να διαταχθεί, να κλειστεί και να περιμένει την αφεντικίνα της το πρωί να τη συνοδεύσει: στη χαρά και στη λύπη, στο ταξίδι ή στο τέλος εποχής.

Αγαπητοί μου, η γυναικεία φιλαρέσκεια είναι παροιμιώδης, συνεπώς μια γυναίκα ανάμεσα σε μια βαλίτσα χάσκουσα και μια ανοιχτή ντουλάπα είναι πρόσωπο τραγικό, σχεδόν εφάμιλλο σε ένταση και πάθος με ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας που βιώνει διλήμματα και προσπαθεί να αποφασίσει ανάμεσα σε Σκύλλα και Χάρυβδη!

Δεν είναι καθόλου κατώτερο, πιστέψτε με, το δίλημμα: μαύρο παλτό ή καμηλό; Καφέ μπότες ή μαύρες; Γκρι παντελόνι ή τζιν; Κι επιτέλους, ποια τσάντα μπορεί να υποστηρίξει όλες αυτές τις επιλογές επαρκώς, ώστε να προτιμηθεί από τις υπόλοιπες του ραφιού τους; Σκούρο κραγιόν ή ανοιχτό; Έντονο μακιγιάζ ή απαλό; Πόσες μπλούζες; Πόσα παπούτσια; Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε γυναίκα και σε σαρανταποδαρούσα; Κι αν ναι, πώς εξηγείται η πρώτη να χρειάζεται τουλάχιστον όσα ζευγάρια παπούτσια αξιώνει η δεύτερη;

Κανείς δεν κατάφερε να διεισδύσει στη γυναικεία ψυχολογία, συνεπώς κανείς δεν είναι σε θέση να ενημερώσει απόλυτα τους περίεργους και επικριτές της γυναικείας κοκεταρίας πόσα αντικείμενα θεωρεί μια γυναίκα ως τα «άκρως απαραίτητα» για μια εκδρομή. Μακρινή ή κοντινή, δεν έχει σημασία. Η αυθεντική γυναίκα είναι τελικά μια ταυτότητα επίκτητη. Εξελίσσεται ταυτόχρονα με τα περιοδικά και τους λοιπούς παράγοντες της μόδας και πιστοποιείται αυτόματα από την ποσότητα των ρούχων στην ντουλάπα. Μη μου φωνάζετε οι φεμινίστριες, οι κομφορμίστριες και οι αθλητικοί τύποι. Ασφαλώς και το κείμενο απολαμβάνει την ασφάλεια των φυλετικών στερεοτύπων, είναι ωστόσο ειλικρινές.

Μια γυναίκα μπορεί να μην έχει συναισθήματα, χρήματα, αγωγή, ανατροφή, ανάγκες, ρούχα όμως έχει. Πολλά. Το γνωρίζουν οι υπάλληλοι στα γκισέ των αεροπορικών εταιρειών. Οι πωλητές στα πολυκαταστήματα. Οι λογιστές. Όσοι αποδελτιώνουν τις αγορές των πιστωτικών καρτών κι εκείνοι που βρίσκονται αίφνης μπροστά σε μια γυναικεία ντουλάπα!!! Η γυναίκα μετρά συνήθως την αισθητική της ποσοτικά. Έχει δύο τουλάχιστον μαύρα παλτό, πολύ περισσότερα ζευγάρια παπούτσια από όσα φορά, μη σας εκμυστηρευθώ κι από όσα γνωρίζει!

Γιατί είναι γεγονός! Κάθε φορά που μια γυναίκα επιχειρεί εκκαθάριση στην ντουλάπα της, μετά το πέρας εξαμήνου, βρίσκεται μπροστά στην ευχάριστη ή τραυματική θέση να ανασυνθέτει καρέ - καρέ νοερά τα γεγονότα που την ώθησαν στην τάδε ή στη δείνα αγορά, να ανακαλεί στιγμές με κεντρικό διακριτικό σημείο ένα φόρεμα και να αναπολεί τα χρόνια που έχουν κιόλας περάσει από τότε που, αφελής παιδούλα ακόμη, είχε αγοράσει ένα από τα δέκα μπολερό που είναι καταχωνιασμένο στο τέταρτο από αριστερά ράφι και έχει να το φορέσει τουλάχιστον επί τριετία.

Η γυναικεία ντουλάπα συναγωνίζεται τις κατακόμβες των χριστιανών μαρτύρων και τις κρύπτες των καθολικών μοναστηριών σε μυστικοπάθεια. Μια γυναίκα μπορεί να δηλώσει πίστη σε έναν άντρα, ποτέ όμως δε θα ορκιστεί στην καμπαρντίνα της ότι δε θα την αποχωριστεί. Στις συνήθειες αυτές το γυναικείο φύλο είναι ό,τι και οι μωαμεθανοί πρίγκιπες: πολυγαμικό! Μπορεί το ρούχο να είναι από τους πιστότερους συντρόφους της, η γυναίκα όμως σχεδόν πάντα το ανανεώνει αβλεπτί και χωρίς τύψεις.

Κι ακόμη κι αν κρατά το παλιό στην ντουλάπα της, δίνει προτεραιότητα και σαφή προτίμηση προς το καινούριο. Ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε αν η πολυγαμία αυτή ως σημαίνον αντιστρατεύεται ή όχι τη σταθερή σχέση του γυναικείου φύλου με τη μόδα, ή μήπως αν η πολυσυλλεκτικότητα στο ντύσιμο τελικά διατηρεί την επαφή του σημαινόμενου με τις τελευταίες τάσεις της αισθητικής, τόσο φρέσκια όσο ο πάγος το κρέας! Φοβούμαι ότι δε θα πάρουμε ποτέ τις απαντήσεις.