Η Ιστορία γράφεται μετά 50, 100 χρόνια. Θέσφατο Κοινωνιολογικό. Αυτό για λόγους αντικειμενικότητας, που η κρησάρα του χρόνου επιφέρει. Ο πραγματισμός πάλι λέγει πως, ό,τι βιώνεις, παρά την υποκειμενικότητά του, αποτελεί αδιάψευστο στοιχείο. Όταν λ.χ. για το γενέθλιό σου τόπο για μια περίοδο ενός αιώνα έχεις ζήσει τα 70 χρόνια του, άθελά σου γίνεσαι «αυτόπτης μάρτυρας» αυτής. Αυτά που είδες, άκουσες, έμαθες, γενικά βίωσες, αναμφίβολα δε χρειάζεται να περιμένεις την Ιστορία να σου τα πιστοποιήσει ως αληθή.

Συγκεκριμενοποιώ. Όταν έχεις με τα μάτια σου δει την «πληγή» της μετανάστευσης να γίνεται οσημέραι χαίνουσα και από 140.846 (1913) και 137.150 (1928), ο πληθυσμός της Λέσβου, σήμερα να είναι μόνο ~75.000 (γηγενής), τούτο είναι αδιάψευστο στοιχείο. Βιώνοντας το τραγικό δεδομένο της μειώσεως κατά 50% του πληθυσμού στα 70 χρόνια του ελεύθερου εθνικού μας βίου, ε! μόνο όταν εθελοτυφλείς, επίτηδες δεν ακούς, δεν ξέρεις να διαβάζεις ή τέλος δε θέλεις να μάθεις, τότε μπορείς ακόμη να δίνεις άφεση αμαρτιών για το κατάντημά μας αυτό. Τούτα δε, ως απότοκος της μη ανάπτυξης.

Όταν γι’ αυτή χρειάζονται τα λεγόμενα μεγάλα αναπτυξιακά έργα κλίμακος, που η Πολιτεία έπρεπε να κάνει και που ποτέ δεν έκανε, η πολυπόθητη ανάπτυξη ποτέ δεν ήρθε, εξ ου των κατοίκων η φυγή. Ελλείποντας παντελώς αυτά, μοιραία βλέπεις τον τόπο σου να καταντά ένα απέραντο γηροκομείο. Έργα, που έπρεπε να έχουν αντικαταστήσει τους καρόδρομους του Αβδούλ Χαμήτ, ή το αεροδρόμιο των χιτλερικών, η το ελλειμματικό εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής, ή να έχουν κάνει το δεύτερο λιμάνι (Σιγρίου), ή το Φράγμα του Τσικνιά ή την αξιοποίηση της Γεωθερμίας ή… ή…, και η έλλειψη φροντίδας της Πολιτείας αποστέρησε από το νησί μας.

Αν γνωρίζεις όλα αυτά και δεν τα «μαρτυράς», απλά συμβιβάζεσαι. Κατά πώς κάνουν εξ αγνοίας οι αγράμματοι, εκ μοιρολατρίας οι δεισιδαίμονες, εξ αυτοϊκανοποιήσεως οι συμβιβασμένοι. Όταν τυχαίνει δε να είσαι Ενεργός Πολίτης, Λεσβιολάτρης και έχεις «βίτσιο» τη «διά βίου μάθηση», τότε έχεις μόνο δύο επιλογές.. Μία, να τα βλέπεις και να «σφυρίζεις» αδιάφορα στη λογική «ωχ αδελφέ, και τι με νοιάζει εμένα!». Δεύτερη, να τα προβάλλεις οπότε και όπως μπορείς.

Το καλύτερο βέβαια να τα καταγράψεις και να τα καταθέσεις εκεί που πρέπει. Η κατάθεση δε αυτή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όχι ως αυτοσκοπός, αλλά ως ένα ντοκουμέντο αναφοράς και συναντίληψης Πολιτείας και Λεσβίων στο τι οφείλει η πρώτη στο νησί και τι οι δεύτεροι, μπορούν να περιμένουν και να διεκδικούν σχετικώς. Καταθέτοντας ακόμη το πλέον χειροπιαστό, ότι κατ’ αναλογία προς τον πληθυσμό, για αναπτυξιακά έργα, θα έπρεπε να έχουν έρθει απ’ την Ε.Ε. (Κ.Π.Σ.), στη Λέσβο, ποσά της τάξεως του ενός δισ. ευρώ και ήρθαν λιγότερα των 100 εκατ. ευρώ, αμέσως χρεώνεις αντίστοιχα την Πολιτεία. Μάλιστα, όταν τυχαίνει να υπάρχει η επέτειος των 100 χρόνων ελεύθερου εθνικού βίου από την απελευθέρωσή μας, τούτο γίνεται φυσικά δίκην «απολογισμού».

Αυτά ακριβώς σηματοδότησα, απευθύνοντας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την ανοικτή επιστολή στις 8/11/2012 (επέτειος απελευθέρωσης της νότιας Λέσβου), όπου εξέθετα τα πιο πάνω, καταλογίζοντας στην Πολιτεία τα διάφορα ελλείμματά της προς τη Λέσβο, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Γράφω δε τα παρόντα με αντικειμενικό σκοπό να μείνουν ως υποθήκες διεκδικητικής βάσεως και προσέγγισης των επιγενομένων Λέσβιων ως και παράλληλα υπόμνηση στην Αθηνοκεντρική Εξουσία των υποχρεώσεων και των οφειλών της προς το νησί μας.» Αυτή μετά, με επικαλυπτική επιστολή αντιστοίχου περιεχομένου, απηύθυνα στον Πρωθυπουργό την 8η/12/2012 (επέτειος απελευθερώσεως του υπολοίπου νησιού μας). Τούτο γιατί, ως επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας, o Πρωθυπουργός πρέπει να δρομολογήσει την πραγμάτωση των οφειλομένων. Κάποιοι είχαν πει ότι η τύχη τους θα ήταν ο «κάλαθος των αχρήστων». Πίστευα το αντίθετο.

Πράγματι με έγγραφο της Γεν. Γραμματείας Πρωθυπουργού κλήθηκε η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου να εξετάσει αυτές, στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων της. Η τελευταία, ζήτησε από την Περιφέρεια Βορ. Αιγαίου λίστα έργων της χρονικής περιόδου 1994 - 2013 που έγιναν στη Λέσβο, προφανώς για να μου απαντηθεί ότι έργα έγιναν. Που αναμφισβήτητα έγιναν, όμως απάντηση δε θα δινόταν για όσα δεν έγιναν. Βέβαια αν μου στελνόταν μια τέτοια απάντηση, η Πολιτεία θα εκτίθετο περαιτέρω. Η Περιφέρεια Βορ. Αιγαίου προς έπαινό της, μετά από τηλεφωνική επικοινωνία μαζί μου, απήντησε πρεπόντως ως ακολουθεί:

«… 1. Ο Δρ. Τάκης Χ, Ιορδάνης γνωρίζει πολύ καλά τα έργα τα οποία έχουν εκτελεστεί στη Λέσβο μεταπολεμικά. Είτε αυτά έχουν χρηματοδοτηθεί από εθνικά είτα από συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα. Διατηρεί δε αρχεία έργων και είναι σε θέση λόγω της επιστημονικής του κατάρτισης να ενημερωθεί αναλυτικά από το διαδίκτυο…

2. Εκείνο που μας δήλωσε ότι επιθυμεί … είναι μία “Δέσμευση της Ελληνικής Πολιτείας διά του Προέδρου της Δημοκρατίας ή του Πρωθυπουργού ότι τα κενά ή ελλείμματα που αφορούν στα έργα υποδομής στη Λέσβο θα καλυφθούν σύντομα από την Ελληνική Πολιτεία …»
Ασφαλώς τα ανωτέρω υπάρχουν πια και θα υπάρχουν όσο τουλάχιστο θα υπάρχουν τα αρχεία του Κράτους. Ως ντοκουμέντο δε, θα σηματοδοτούν ες αεί αυτό που ήθελα και στόχευσα.

Η επιστολή μου αυτή χαρακτηρίστηκε από κάποιους ως η επιτομή της αποκοτιάς μου. Θεωρώ ότι για τους νοικοκυραίους «παλιά κοπής», αυτό είναι σωστό. Όμως τις κάθε λογής «επαναστάσεις» δεν τις κάνουν οι νοικοκυραίοι, οι συμβιβασμένοι και πολύ περισσότερο οι προσκυνημένοι «Νενέκοι». Τις κάνουν οι υψιπετείς στο πνεύμα και στη φρόνηση, οι ασυμβίβαστοι, οι Παπαφλέσσηδες. Κι ας ξέρουν ότι το Μανιάκι τους ελλοχεύει να τους πάρει ακόμη και την ίδια τους τη ζωή. Πάντα στο διάβα της ζωής μου ακολούθησα παπαφλέσσειες διαδρομές και ας μου στοίχισε αυτό. Ξέρω ότι ηθικά με έχουν δικαιώσει τα παιδιά μου τουλάχιστο.

Ελπίζω λοιπόν η επιστολή μου αυτή, αποκοτιά δική μου, να υπάρξει υποθήκη χρήσιμη στον εγγονό μου, στο δισέγγονό μου, γενικά στους επιγενόμενους. Ίσως αν τα δι’ αυτής διεκδικούμενα πραγματωθούν, τότε το νησί μας να πάψει να ψυχορραγεί. Να υπάρξει ζωντανό, με νιους ανθρώπους και όχι γηροκομείο κατά πώς τώρα το κατάντησαν.