Πριν από μία εβδομάδα προκλήθηκε σάλος μετά από το χαιρετισμό του Γιώργου Κατίδη στο γήπεδο. Στις 16 Μαρτίου συγκεκριμένα, μετά από γκολ που έβαλε στον αγώνα τής ΑΕΚ με τη Βέροια, κατευθύνθηκε προς τους φιλάθλους, στους οποίους απηύθυνε ναζιστικό χαιρετισμό. Αμέσως μετά την κίνησή του αυτή, ξέσπασε σάλος στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη συνέχεια.

Ακολούθησε ο αποκλεισμός του από την Εθνική Ομάδα, αλλά και ανακοινώσεις, που χρησιμοποιούσαν τους χειρότερους χαρακτηρισμούς προς το πρόσωπό του από τις ενώσεις φιλάθλων τής ΑΕΚ. Η κίνησή του αυτή προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη και από τα κόμματα, τα οποία έσπευσαν να βγάλουν ανακοινώσεις σχετικές με το συγκεκριμένο περιστατικό. Αλλά και τα ξένα Μ.Μ.Ε. ασχολήθηκαν με τη συγκεκριμένη κίνηση συνδέοντάς την με τη συνεχή άνοδο που παρουσιάζει το ακροδεξιό κόμμα της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας.

Τώρα που έχουν περάσει κάποιες μέρες, μήπως θα έπρεπε να δούμε το συγκεκριμένο ζήτημα λίγο πιο αποστασιοποιημένα; Κανείς δεν αρνείται το πόσο λανθασμένη, βεβιασμένη και απαράδεκτη ήταν μία τέτοια κίνηση, αλλά μήπως θα έπρεπε να δούμε και το πλαίσιο μέσα στο οποίο συνέβη, πριν στείλουμε τον Κατίδη στο εκτελεστικό απόσπασμα; Έχει τύχει να πάω σε γήπεδο ποδοσφαίρου και να παρακολουθήσω κάποιον αγώνα. Δυστυχώς, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί ένα χώρο ευγενούς άμιλλας απέναντι στους φίλαθλους - και όχι στους οπαδούς -, κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων πηγαίνουν στο γήπεδο, βρίζουν με χυδαίο τρόπο παίκτες αντίπαλων ομάδων, ή ακόμη χειρότερα την οικογένειά τους. Οπότε, τα ελληνικά γήπεδα ποδοσφαίρου δεν είναι χώροι που χαρακτηρίζονται από κάποιο ιδιαίτερο επίπεδο στις συζητήσεις.

Αν προσπαθήσουμε όμως να γυρίσουμε μία δεκαετία πίσω - στη δημιουργία του «ελληνικού θαύματος» -, ίσως να θυμηθούμε όλα όσα συνέβαιναν κατά τη διεξαγωγή ποδοσφαιρικών αγώνων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ή Αλβανίας. Τι είναι χειρότερο; Τι κρίνεται ως πιο ακροδεξιό; Ο ναζιστικός χαιρετισμός ή το γιουχάισμα στο άκουσμα του τουρκικού εθνικού ύμνου και το περίφημο σύνθημα «Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ»;

Και αλήθεια, πού βρίσκονται όλοι οι σημερινοί κατήγοροι του Κατίδη όταν περήφανοι Έλληνες έδερναν μετανάστες κατά τους πανηγυρισμούς μετά τις νίκες στο Euro τού 2004; Ποιο κόμμα βγήκε τότε να κάνει έστω και μία δήλωση για αυτήν την απαράδεκτη τακτική συμπατριωτών μας; Το θέμα λοιπόν δεν είναι ο Κατίδης. Είναι η ανοχή που επιδείξαμε στον κάθε «Κατίδη» που εμφανίστηκε εδώ και τόσα χρόνια και σιγά - σιγά οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.

Είναι η ανοχή που επιδείχθηκε από τους αρμόδιους για το χώρο του ποδοσφαίρου, που έδιωξε τα μικρά παιδιά με τους γονείς τους και όσους πραγματικά αγαπούν το άθλημα.

Αλήθεια, πόσοι από εμάς κρύβουν έναν «Κατίδη» μέσα τους;