Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι, όχι. Το κοιτάζω έτσι όπως είναι γραμμένο στην οθόνη, για να δω τι μου «κάνει». Πώς μου «κάθεται».

Όπως και να ‘χει, σπάει λίγο τη μονοτονία, δε λέω. Από ομορφιά δε σκίζει. Σα να μου χαλάει την αρμονία. Βέβαια, ώρες - ώρες, αυτό είναι το ζητούμενο. Τέλος πάντων, μάλλον θα μπορούσα να ζήσω με ένα τέτοιο σκίτσο ή σκάλισμα σε έναν τοίχο του σπιτιού μου. Όχι πως θα με ενθουσίαζε κιόλας…

Για να «δω» μια στιγμή και την ακουστική του πλευρά. Το αναπαράγω μέσα στο κεφάλι μου. Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι, ΟΧΙ. Απότομο. Σε κάνει να ανοίξεις τα μάτια και να αλλάξεις το ύφος του προσώπου σου. Υπάρχει το απότομο στη φύση, έχει χώρο και στην πραγματικότητα. Θέλει την ώρα του…

Το ακούω και σε πιο ήπια μορφή: «Θα έρθεις; Ναι! Θα φέρεις φαγητό; Ναι! Και κρασί; Ναι! Στις 7; Όχι, δε θα προλάβω!», ήπιο όντως. Αφήνει περιθώρια συναίνεσης και κατανόησης στην άλλη πλευρά. Θέλει και αυτό την ώρα του…
Γενικά καλό είναι να συμβαίνουν τα πράγματα στην ώρα τους και… με σχέδιο…

Αφήνω τα «ναι» και «όχι» και περιμένοντας να δω τα αποτελέσματα, περνάω στα κενά της εποχής μας και ειδικά σε αυτά, τα χαώδη, του πρωθυπουργού μας. «Εάν αντέξουμε ως τον Ιούνιο, το Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε», είπε πρόσφατα. Αποτέλεσμα; 2 μήνες κενό! «Σήμερα χτίζουμε την Ελλάδα τού 2020», είπε στις αρχές τού ‘13. Σύνολο, μια επταετία χαμένη. Χαμένη… κενή ας πούμε καλύτερα.

Επταετία όμως; Κρύβει κάποιο συμβολισμό, είναι τυχαίο ή μήπως είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως τόσα γύψινα χρόνια πρέπει να περάσουν, ώστε να «καθίσει» η σκόνη και να ξεχαστούν τα γεγονότα; Να προετοιμαστεί η νέα γενιά ανεπάγγελτων λειτουργών για την αρμονική συνύπαρξη με τους ώριμους (που θα έχουν παραγίνει), με σκοπό την ευημερία των, προσγειωμένων τότε φαντάζομαι, Ελλήνων. Ορίστε ωραία δουλειά για το Λιακόπουλο…

Με την καλή μου την καρδιά, θέλω να δώσω εξηγήσεις για όλα αυτά τα κενά, ξεκινώντας από το κενό των 11 ετών στην πολιτική καριέρα του πρωθυπουργού. Έπρεπε να μείνει στο απυρόβλητο για να αναλάβει την καίρια στιγμή. Κάποιος ειδικός θα μπορούσε να γράψει ολόκληρο βιβλίο γι’ αυτό. Ο Λιακόπουλος ας πούμε! Λόξυγκα θα έχει ο άνθρωπος!

Για το 2μηνο τώρα του Ιουλίου - Αυγούστου τού ‘13, είναι απλό. Καλοκαιράκι, εύκολα τα πράγματα και με τον ήλιο όλη μέρα πάνω από τα κεφάλια μας… ΝΑ! Χρεωκοπήστε κιόλας! Θα κυλήσουν σα νεράκι…

Για το υπόλοιπο κενό ως το 2020 είναι αυτονόητο. Ως «απογειωμένοι σκλάβοι» που σέβονται τον εαυτό τους, θα χτίσουμε μια μικρή αυτοκρατορία, για να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση στο ρόδινο περιβάλλον της αναγεννημένης χώρας μας. Η Κύπρος δε θα είναι μαζί μας, γιατί όλο και κάποιος θα έχει προλάβει να πατήσει το ξερό του.

Έρχομαι αισίως στο πρόσφατο κενό των τελευταίων ημερών, όπου άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Με ζόρισε. Μύρισα όμως τα νύχια μου, διάβασα και Λιακόπουλο (καντήλες θα έχει βγάλει), και κατάλαβα. Δύο λέξεις θα πω και όποιος καταλάβει. Υψηλή Διπλωματία…

Εχ! Έτσι και βγάλουν τίποτα οι κουμπάροι με το όχιν, θα αρπάξουσιν πολλοίν τον πούλον!!!